Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Είναι κοντά η μέρα που θα γεννηθούν
ξανά τα άνθη.
Η γκρίζα απόχρωση των λουλουδιών μοιάζει με στάχτη που φυσάει ο
άνεμος προς τις ξεπλυμένες αποχρώσεις του μυαλού.
Εγώ δεν πρόφτασα να αγγίξω τα
ροδοπέταλα, μα κράτησα μέσα μου τη θλίψη των λουλουδιών.
Φυλακισμένη στους κήπους
της καρδιάς.
Σφιχτοδεμένη στο στέρνο αναμοχλεύοντας την ελπίδα.
Μοιάζω με τρομαγμένο παιδί.
Δειλά βήματα. Βήματα ασταθή.
Ήθελα να αγγίξω
τα χρώματα της μοναξιάς.
Ήθελα να τρέξω σε καινούριους ουρανούς.
Να μουτζουρώσω τα χέρια μου μέσα από ξεχασμένες ζωγραφιές.
Μακριά από το
φόβο που μου υπέδειξαν να ζω.
Βούλα Γκεμίση
Αχ πόσο όμορφο Βούλα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πάντα, τα λόγια σου ζωγραφίζουν εικόνες!! ��
ΑπάντησηΔιαγραφήΛόγια που μας ταξιδεύουν. Όπως πάντα, φοβερός χειρισμός του λόγου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις ότι πάντα παρακολουθώ τις ποιητικές σου καταφυγές με προσοχή. Και μου αρέσουν. Καλό βράδυ Βούλα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο !
ΑπάντησηΔιαγραφή