Ονείρων Πένες

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2020

"Με το λεβιέ για εξάρτημα"

Με τον ...Λεβιέ για Εξάρτημα (Επειδή έχουμε απόλυτη ανάγκη από το γέλιο) Ευθυμογράφημα του Γιάννη Πιταροκοίλη -Που πάμε από εδώ βρε Χρήστο μου ; δεν βλέπεις την πινακίδα; Αδιέξοδο δείχνει. -Παραλία μωρό μου, ρομαντικά! Ννα γλεντήσουμε τη μοναξιά μας. -Για αυτό μ’ έφερες στις ερημιές; -Εμ τι, για να δοκιμάσω το GPS στο Ρενό; Δεν έχεις παράπονο, κοίτα! Ηλιοβασίλεμμα και ερημιά. -Κοίτα Ομίχλη στο πέλαγος. -Μαζεύεται τη νύχτα με την υγρασία και φεύγει το πρωί με την ανατολή. -Χρήστο μου, αγκάλιασέ με, δημιουργία ο έρωτας δεν είναι; -Μόνο; Ενέχυρο για όμορφες στιγμές, να τώρα που είμαστε μόνοι. -Εδώ στο αυτοκίνητο; Τολμηρέ μου άντρα! -Αχ Λιζάκι μανάρι μου, καλό και τ’ αυτοκίνητο να σβήνουν οι φωτιές μας. -Ναι Χρήστο μου.... (βογγητά και σκιές απ τα κορμιά που σμίγουν) -Έλα αγάπη μου αργείς; -Εμ φόρα καμιά φούστα κοντή βρε μωρό μου να βολευτούμε. Εσύ μούρθες με τον κορ...

Γνωρίστε τον Γιώργο Δερβεντλή

Το "Ονείρων Πένες" συνεχίζει να ανοίγει τις πόρτες του στους αναγνώστες του. Σκοπός μας πρωταρχικός να γνωρίσετε τα μέλη της λογοτεχνικής μας ομάδας. Στα πλαίσια αυτά έχουμε ήδη ξεκινήσει, τη διαδικασία μιας μικρής συνέντευξης μέσα από την οποία, τα μέλη της ομάδας και συντάκτες του blog παρουσιάζουν βασικές πτυχές από τις σκέψεις και τα βιώματά τους από την μέχρι τώρα εμπειρία τους στον κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης. Εκτός λοιπόν από τις προσωπικές σελίδες που υπάρχουν στο blog για το κάθε μέλος, στις οποίες μπορείτε να διαβάσετε τα βιογραφικά τους αλλά και την βιβλιογραφία τους, μπορείτε και μέσα από αυτές τις συνεντεύξεις να μάθετε περισσότερα πράγματα πάνω σε αυτούς για την αγάπη τους και το μεράκι τους στην τέχνη του λόγου. Συνεχίζουμε λοιπόν σήμερα με το 10ο μέλος της λογοτεχνικής μας ομάδας: Γνωρίστε τον Γιώργο Δερβεντλή Ερωτήσεις παρουσίασης Ποια εσωτερική ανάγκη ή τι άλλο σε ώθησε να γράφεις και ποια μηνύματα τυχόν θα ήθελες ...

Κορνίζα από..αναμνήσεις

Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη Ανεπαίσθητες ακτίνες φωτός, εισχωρούν μέσα από τις γρίλιες του παραθύρου στο μικρό νεοκλασικό. Με δύο μορφασμούς, η Ολίβια, ενοχλημένη από το ξαφνικό ξύπνημα, σάλεψε μέσα από τα λευκά κλινοσκεπάσματα του ξύλινου κρεβατιού της. Ήταν ήδη περασμένες τρεις, μα τι σημασία είχε. Η μεριά του, πάντοτε άδεια έστεκε δίπλα της. Δεν είχε καταφέρει ακόμη να συνηθίσει την απουσία του. Η μήπως δεν το επεδίωκε ; Κι αυτή η εβδομάδα κύλησε αργά και βασανιστικά για την ίδια. Αναπήδησε στις μύτες των ποδιών της και με νωχελικές κινήσεις φόρεσε τη λιλά νυχτικιά της, ανοίγοντας όπως κάθε ημέρα, διάπλατα τα παράθυρα του δωματίου της. Ανέπνευσε τον καθαρό αέρα και τη ζεστασιά του χρυσού ήλιου που γέμισε με φως το μικρό αρχοντικό. Με μηχανικές κινήσεις άνοιξε το «μαύρο καλωδιωμένο κουτί» όπως το αποκαλούσε ειρωνικά, και άρχισε να βομβαρδίζεται ξανά και ξανά με νέες εξελίξεις για την πανδημία που ταλάνιζε όλο τον πλανήτη. Η καρδιά της σφίχτ...

ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ Μικρά Ασία, 1270 « Έλα, έλα όποιος κι αν είσαι, Περιπλανώμενε, ειδωλολάτρη, λάτρη της φωτιάς, Έλα κι ας πάτησες τους όρκους σου χιλιάδες φορές, Έλα κι έλα ξανά, Το δικό μας δεν είναι καραβάνι απελπισίας ». Αυτό ήταν το κάλεσμα των Μεβλεβίδων, ενός μυστικιστικού τάγματος με έδρα το Ικόνιο, την πρωτεύουσα του Σελτζουκικού σουλτανάτου της Ανατολίας. Ιδρυτής ήταν ο Τζαλάλ άντ’ Ντιν Μουχάμμαντ Μπαλχί, γνωστός ως Τζελαλαντίν Ρούμι. Γεννήθηκε στο Μπαλχ από γονείς που μιλούσαν περσικά και μεγαλώνοντας επηρεάστηκε έντονα από τον σουφισμό που άνθιζε στην περιοχή πέρα των ορίων της Περσίας. Ήταν μάλιστα μαθητής του μεγάλου, σούφι ποιητή Άτταρ, από τον οποίο διδάχτηκε όλα όσα μετέφερε στην Ανατολία, όταν κατέφτασε το 1217. Η διδαχή του Ρουμί, που έδινε έμφαση στην ενότητα του όλου και στην ταύτιση του θεϊκού έρωτα με τον επίγειο -όπως ίσχυε σε όλους τους σούφι- σε συνδυασμό με την λυρικότητα των ποιημάτων του, προσέλκυε πιστούς από όλα τα μ...

"ΈΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΑ ΑΣΤΡΑ" (Μενέλαος Λουντέμης) - Βιβλιοσχολιασμός της Βούλας Γκεμίση

Αρκεί ένα παιδί για να μετρήσει όλα τα άστρα του ουρανού; Το εύλογο ερώτημα μου γεννάται με αφορμή τη δεύτερη ολοκλήρωση ανάγνωσης μου από το αριστούργημα του Μενέλαου Λουντέμη «Ένα Παιδί Μετράει Τα Άστρα». Τα συναισθήματα και πάλι έντονα, αφήνοντας τα να αποτυπωθούν στον βιβλιοσχολιασμό μου, μέσα από έναν τίτλο βιβλίου που λατρεύω γιατί διατηρεί όλη την αθωότητα και την ρομαντική πλευρά ενός πραγματικού αγωνιστή. Αγαπώ την απλότητα και αυτό το βιβλίο μέσα στην αριστοκρατική φύση του τείνει για εμένα να έχει όλα τα απλά και πολύ ουσιαστικά στοιχεία που το καθιστούν και τόσο μοναδικό. Ένα παιδί, ορφανό – ο Μέλιος – ο πρωταγωνιστής που δικαίως κερδίζει την καρδιά κάθε αναγνώστη, είναι το παιδί που θα σε καθοδηγήσει μέσα στην σκληρή ιστορία του αλλά κυρίως θα σε διδάξει. Λέξη προς λέξη αυτό το βιβλίο έχει να δώσει αναμφίβολα πολλά μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους, χωρίς να σε αφήνει να προσπερνάς το γλωσσικό, εκπαιδευτικό και φιλολογικό κομμάτι που χαρακτηρί...

"Πράσινα Άλογα"

Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης. Σήμερα θέλω να μιλήσω για τις λέξεις• όχι οποιεσδήποτε λέξεις αλλά φαντάζομαι από κάπου πρέπει να αρχίσω για να χαλιναγωγήσω τον λογισμό μου, ο οποίος έχει το κακό συνήθειο να πηδά από την μία σκέψη στην άλλη, σαν ζωηρό βατράχι. Και το κάνει συχνά αυτό ο νους μου. Πιάνεται από λέξεις και με πάει πότε πίσω, πότε μπροστά και πότε σε ένα άλλο πλαίσιο, που ο χώρος και ο χρόνος δεν ορίζουν. Και τώρα πάλι, ξεχάστηκα. Άλλο πράγμα ξεκίνησα να λέω. Οι λέξεις λοιπόν. Οι λέξεις είναι πολλά παραπάνω από απλά σύμβολα, γραμμένα στο χαρτί, τυπωμένα επάνω του ή πιο σύγχρονα pixels στις οθόνες που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητα. Κρύβουν έννοιες, αισθήσεις και συναισθήματα, μα ούτε εκεί θέλω να επικεντρωθώ• όχι σήμερα. Ξύπνησα σκεπτόμενος πως κάποιες από αυτές, έχουν και κάτι άλλο• μια αόρατη, κολλώδη ουσία που συνειρμικά, τις κάνει να κουμπώνουν με άλλες προτού προλάβεις καν να το σκεφτείς. Θα σου δώσω ένα παράδειγμ...