Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

"Φυλακισμένοι στο ίδιο κλουβί" της Christy Oshima

"Φυλακισμένοι στο ίδιο κλουβί"

γράφει η Christy Oshima



Η πόρτα πίσω μου είναι κλειστή. Έφυγε και εγώ στέκομαι εδώ, αποσβολωμένος, ανίκανος να διανοηθώ όσα είχαν προηγηθεί. Το σώμα μου ακόμα τρέμει και εκείνα τα δάκρυα που μετά βίας είχα κατορθώσει να σταματήσω πριν από λίγα λεπτά, τώρα ξεχύνονται σαν χείμαρροι άγριοι και βίαιοι. Ξανά όμως, δεν μπορώ να βγάλω τον παραμικρό ήχο από μέσα μου. Τρέμω από τα πόδια ως το κεφάλι, πονάει το στήθος μου σαν κάποιος να με έχει μαχαιρώσει δεκάδες φορές στη καρδιά, το μυαλό μυο ουρλιάζει αλλά δεν λέω να μιλήσω ή να φωνάξω. Τα μάτια μου καρφωμένα στο κενό, παρατηρούν και παρακολουθούν σε λούπα τον τσακωμό. Φωνές…πολλές φωνές, θέε μου γιατί φωνάζει; Πράματα σπάνε και μαζί τους η καρδιά μου. Διαλύεται και γίνεται ένα με τα κομμάτια γυαλιού στο πάτωμα. Κι άλλες φωνές ακολουθούν. Πιο δυνατές και απειλητικές. Αρκετά, ανταποδίδω με ένα ουρλιαχτό και για πρώτη φορά γεννιέται ο τσουχτερός πόνος στο μπράτσο μου. Ακόμα πονάει. Ακόμα διστάζω να σηκώσω το μανίκι που με τόση απελπισία είχε αρπάξει και σχεδόν σκίσει.

Ζω σε ένα κλουβί. Γύρω υπάρχουν κάγκελα και καμία πόρτα. Ο χώρος είναι στενός και μικρός, αποπνικτικός και μέσα από τα ασημένια σίδερα χωρά μονάχα ο καρπός μου. Αν εκτείνω για λίγο το χέρι μου θα πονέσω και θα κοπεί. Θα το χάσω και θα παραμείνω εγκλωβισμένος παρά τα όσα προσπάθησα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος για την ώρα. Είμαι μόνος. Μόνος σε ένα κλουβί που φτιάχτηκε με την δική μου συναίνεση Τόσα χαμόγελα, τόσα γέλια, όλα ξαφνικά λιώνουν και χάνονται στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Υπήρξαν στην πραγματικότητα όλες εκείνες οι στιγμές ή είναι απλά δημιουργήματα δικά μου και του ανόητου κεφαλιού μου; Να τα πάλι, εκέινα τα δάκρυα, τα ποτάμια που μουσκεύουν κάθε ίντσα του προσώπου μου. Τρέχουν και τρέχουν και δεν σταματάνε. Οι λυγμοί δεν φεύγουν. Γιατί να βγουν; Ποιος θα τους ακούσει και ποιος θα τρέξει να με σώσει.

Πιέζω ακόμα περισσότερο το μανίκι μου. Πονάει, μα δεν φτάιει ούτε ο μώλωπας στο μπράτσο ούτε το σκίσιμο στο χείλος. Δεν είναι τόσο σωματικός ο πόνος όσο ψυχικός. Πονάω γιατί ξέρω πως δεν θα μπορέσω ποτέ να δραπετεύσω. Πονάω, όχι επειδή με χτύπησε για ακόμα μια φορά με τα γυμνά του χέρια, αλλά επειδή όταν θα γυρίσει κοντά μου θα τον αγκαλιάσω και θα το κάνω τόσο σφιχτά ώστε να παραμείνει η μυρωδιά του πάνω μου. Πονάω γιατί μου λείπει. Πονάω γιατί αυτή η ριμάδα η καρδιά μου τον αγαπάει και δεν θέλει να φύγει ποτέ από το πλάι του. Πονάω… γιατί οι χειροπέδες είναι πεσμένες στο πάτωμα, η πόρτα είναι ανοιχτή, ξεκλείδωτη και εγώ παραμένω εγκλωβισμένος από δική μου επιλογή. . .

Τον ακούω. Ακούω τα βήματά του, βαριά και γεμάτα τύψεις για το ξέσπασμά του. Δεν ξέρει αν πρέπει ακόμα μια φορά να με αγκαλιάσει και με κατεβασμένο κεφάλι να απολογηθεί για τις πράξεις του. Δεν ξέρει πότε θα έιναι η τελευταία φορά και πότε θα ακούσει το αντίο. Μα είναι όσο ανόητος όσο και εγώ. Δεν είναι εκείνος ο φρουρός, μα φυλακισμένος σε ένα παρόμοιο παράδοξο σαν το δικό μου. Βασανίζεται. Το ακούω στην ανάσα του και στα αναποφάσιστα βήματά του. Η σιωπή τον τρελαίνει. Αχ και να ήξερε πόσο τρελαίνει εμένα τον ίδιο. Γυρνάω το κορμί μου προς την κλειστή πόρτα και ακουμπάω πάνω της το χέρι μου. Ελπίζω πως θα αισθανθώ την παρουσία του και κατά κάποιο τρόπο, μέσα σε τούτη την πυκνή σιωπή θα βρούμε το κουράγιο να ζητήσουμε συγνώμη και να επιστρέψουμε σε όλες εκείνες τις φωτεινές στιγμές της ζωής μας. Οι φωνές θα ανήκουν στο παρελθόν, όχι τα γέλια. Θα πέφτουμε στο πάτωμα για να κάνουμε έρωτα και όχι για να με χτυπήσει και εγώ να ξεφύγω από το γράπωμά του. Θα ματώνω από παθιασμένα φιλιά και όχι από εξαγριωμένες γροθιές. Θα ξαπλώνουμε στο κρεβάτι αγκαλιά και όχι ξεχωριστά σαν δυο ξένοι.

Κλαίω και δεν θέλω να με ακούσει. Δεν θέλω να πληγωθεί ακόμα περισσότερο. Ο ρόλος μου είναι ξεκάθαρος και τον επέλεξα ο ίδιος. Όλα τα χτυπήματα θα τα δέχομαι. Αντέχω. Το κορμί μου δεν λυγίζει και η καρδιά μου ξαναγεννιέται. Εκείνος σαν μικρό παιδί πέφτει εύκολα και ξεσπάει. Δεν φταίει. Ούτε εγώ. Κανείς μας δεν ευθύνεται για την κόλαση αυτή. Ίσα που στο χέρι μας είναι να την χτίσουμε και να την μετατρέψουμε σε έναν επίγειο παράδεισο.

Με ακούς;! Θα τα διορθώσω όλα! Εγώ! Δεν θα σε εγκαταλείψω για αυτό μην με εγκαταλείψεις! Θα κάνω το λάθος σωστό και το άδικο δίκαιο.

Με ακούς;! Δεν θα μείνω μόνος μα ούτε και εσύ. Θα έχουμε ο ένας τον άλλον να πορευθούμε σε αυτό τον δρόμο και ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή το φως να μας λούσει και να διώξει μακριά το σκοτάδι που δηλητηριάζει μέχρι και σήμερα το μυαλό μας. Λόγια δηλητήριο, πράξεις δηλητηριασμένες… όλα θα διορθωθούν. Έχε μονάχα λίγη υπομονή και εγώ…

Εγώ θα πονάω για σένα…

Θα κλαίω για σένα…

Εγώ…θα αγαπάω και για τους δυο μας.


Σχόλια

  1. Η Ιδιαίτερη γραφή σου έχει μια ξεχωριστή τόλμη που πάντα συγκινεί. Οι αναφορές σου στις ανθρώπινες σχέσεις αναδεικνύουν δύσκολα πτυχές τους, σκοτάδια και ομορφιά τους.
    Χριστίνα εξαιρετικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ιδιαίτερο και αρκετα ανατριχιαστικό. Συγχαρητήρια για ακόμα μία φορά, αγάπη μου! Είσαι καταπληκτική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Ο αρχικός παραλληλισμός με το κλουβί νομίζω πως ήταν πολύ ευφυής και αρκετά εύστοχος και η τροπή που πήραν οι σκέψεις του πρωταγωνιστή από εκεί και πέρα με παρέσυραν να το διαβάσω όλο με μία ανάσα. Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...