Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ Πρώτα έρχεται η επιδημία. Μετά τα όνειρα. Όνειρα για ένα μαυροφορεμένο άντρα χωρίς πρόσωπο. Όνειρα για μια γηραιά κυρία με κατάλευκα μαλλιά. Όνειρα φωτιάς και όνειρα ελπίδας. Εσύ ποια πλευρά θα διαλέξεις; Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού όλοι έσπευσαν να αγοράσουν βιβλία με αντίστοιχα θέματα. Το Stand άνηκε σε αυτές τις αγορές, μια που ένας ιός πλήττει τον κόσμο του Stephen King. Επιπλέον, μια νέα σειρά βασισμένη σε αυτό το μυθιστόρημα έκανε πρόσφατα πρεμιέρα, οπότε το hype ήταν μεγάλο. Την άνοιξη δεν έπιασα οικειοθελώς βιβλίο που αφορούσε ιούς και επιδημίες, αλλά πλέον, μετά το πρώτο σοκ και κατόπιν του hype της σειράς, αποφάσισα να προσθέσω στη βιβλιοθήκη μου το Stand . Φυσικά την εμπλουτισμένη έκδοση, των 1.325 σελίδων. Τον Ιούνιο του 1990 ξεσπά μια επιδημία γρίπης που πολύ γρήγορα γίνεται πανδημία. Ο καπετάν Τριπς σαρώνει την Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο σκοτώνοντας σε διάστημα λίγων ημερών το 99,9 % του πληθυσμού. Ανθρώπινα παιχνί...