Ακούγοντας τη βροχή Ακούγοντας τη βροχή να πέφτει, στέκεις εκεί κολλημένος στο νοτισμένο παραθύρι, καραδοκώντας με το βλέμμα σου τις σταγόνες, που αρμενίζουν στο δικό τους ταξίδι στο τζάμι. Ακούγοντας τη βροχή, καρτεράς να δεις ποιο τραγούδι θα διαλέξει. Θα στήσει τη δική της ορχήστρα πάνω στην ξύλινη στέγη τα δικά της βιολιά θα 'ναι στα γυάλινα του σπιτιού και τα κρουστά της στα κεραμίδια της σκεπής. Και ο ρυθμός θα αφήνεται στην αγκαλιά της. Πότε είναι ένα απαλό θρόισμα που κάνουν οι λίγες σταλαγματιές, λες και μετριούνται με τη δική τους συστολή, ντροπαλές σαν τις μικρές παρθένες κόρες. Πότε είναι ένα αλέγκρο τραγούδι, με ρυθμό και ήχο ξέχωρο, με το δικό του ρεφραίν και στίχους. Πότε γίνεται ένα κρεσέντο από ήχους ξέφρενους, να κραυγάζει, να απειλεί, να δυναμώνει, σε παρασύρει, σε φοβίζει. Ακούγοντας τη βροχή αναμετριέσαι με τη ζωή έξω απ' το τζάμι, αυτά που συμβαίνουν έξω από σένα, γνώριμα μα μακρινά. Δεν μπορείς να απλώσεις τα χέρια να τα αγγίξεις, μονάχα να τα δεις, να...
Χάνεσαι στο πλήθος βηματισμοί ανώφελοι πολύχρωμα βαρύγδουπα παπούτσια αφήνουν το στίγμα τους στο γκρίζο πλακόστρωτο. Αδικία, έπαρση, κακία πόνος, μελαγχολία μεταμφιεσμένη λάσπη. Βήματα και πάλι βήματα βιαστικά προγραμματισμένα να σε φτάσουν να σε προσπεράσουν δίχως σκοπό δίχως προορισμό δίχως αιτία Μονάχα να σε πάνε ένα βήμα παραπέρα
Νίκη, θρίαμβος, χειροκρότημα !
Προσωρινό αίσθημα λύτρωσης Απελευθέρωσης, ανικανοποίησης Καφέ, γκρίζα, μαύρα βήματα σχολαστικά. Μικρά μεγάλα Αισθητά βήματα πολιορκίας. Άλμα ανημποριάς Μειδίαμα μελαγχολίας Μια οδύνη που εκφράζει χαρά Σαμποτάζ Αυτομαστίγωμα
Υποτάξου!
Κοινωνία μηχανική Βήματα που τσαλαπατούν σε λάθη, όνειρα, ανθρώπους Ψυχές του χθες και του σήμερα Σημάδια βαθειά στο πέρασμα των χρόνων, της νιότης, της πρόωρης ενηλικίωσης. Γραμμές ακανόνιστες η μια πάνω στην άλλη που τέμνουν για λίγο.. Διασταυρώνουν τις ζωές τους Ενώνονται Γίνονται ένα
Πλάνη ! Πλήθος !
Ακούς μονάχα βήματα βήματα.. Κι είσαι τόσο μικρός τόσο ανήμπορος να αντέξεις Κλείνεις αυτιά στόματα Σωπαίνεις στην ακατανίκητη προσπάθεια να ελέγξεις τον εαυτό σου.
Μα εκείνα έρχονται προς εσένα Επιζητούν την απόλυτη κυριαρχία Στο παιχνίδι της εξουσίας βήματα βήματα ηχούν..
Καλησπέρα Κατερίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήένα σου ακόμα όμορφο ποίημα στολίζει το μπλογκ. Πολύ ωραίο και με έντονα κοινωνικά τα μηνύματά του. Την καλησπέρα μου.