Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Χάνεσαι στο πλήθος
βηματισμοί ανώφελοι
πολύχρωμα βαρύγδουπα
παπούτσια αφήνουν το στίγμα τους στο γκρίζο πλακόστρωτο.
Αδικία, έπαρση, κακία
πόνος, μελαγχολία
μεταμφιεσμένη λάσπη.
Βήματα και πάλι βήματα
βιαστικά προγραμματισμένα
να σε φτάσουν
να σε προσπεράσουν
δίχως σκοπό
δίχως προορισμό
δίχως αιτία
Μονάχα να σε πάνε
ένα βήμα παραπέρα
Νίκη, θρίαμβος, χειροκρότημα !
Προσωρινό αίσθημα λύτρωσης
Απελευθέρωσης, ανικανοποίησης
Καφέ, γκρίζα, μαύρα
βήματα σχολαστικά.
Μικρά μεγάλα
Αισθητά
βήματα πολιορκίας.
Άλμα ανημποριάς
Μειδίαμα μελαγχολίας
Μια οδύνη που εκφράζει χαρά
Σαμποτάζ
Αυτομαστίγωμα
Υποτάξου!
Κοινωνία μηχανική
Βήματα που τσαλαπατούν
σε λάθη, όνειρα, ανθρώπους
Ψυχές του χθες και του σήμερα
Σημάδια βαθειά στο πέρασμα των χρόνων, της νιότης, της πρόωρης ενηλικίωσης.
Γραμμές ακανόνιστες
η μια πάνω στην άλλη που τέμνουν για λίγο..
Διασταυρώνουν τις ζωές τους
Ενώνονται
Γίνονται ένα
Πλάνη !
Πλήθος !
Ακούς μονάχα βήματα
βήματα..
Κι είσαι τόσο μικρός
τόσο ανήμπορος να αντέξεις
Κλείνεις αυτιά στόματα
Σωπαίνεις στην ακατανίκητη προσπάθεια να ελέγξεις τον εαυτό σου.
Μα εκείνα έρχονται προς εσένα
Επιζητούν την απόλυτη κυριαρχία
Στο παιχνίδι της εξουσίας
βήματα βήματα ηχούν..
Κ.Χ
Aπό την ποιητική της συλλογή "Zωή και Ποίηση".
Καλησπέρα Κατερίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήένα σου ακόμα όμορφο ποίημα στολίζει το μπλογκ. Πολύ ωραίο και με έντονα κοινωνικά τα μηνύματά του. Την καλησπέρα μου.