Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
(Γράφει η Βούλα Γκεμίση)
"ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ" - STEPHEN KING
"Ο κεντρικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο 12χρονος Λουκ Έλλις ζει με την οικογένεια του σε ένα προάστιο της Μινεάπολης. Ένα ήσυχο βράδυ, μία ειδική ομάδα ατόμων εισβάλει στο χώρο του, δολοφονώντας τους γονείς του με απώτερο σκοπό να τον μεταφέρουν στο Ινστιτούτο. Ένα μέρος ειδικά διαμορφωμένο για παιδιά με ανεπτυγμένες ικανότητες όπως είναι η τηλεπάθεια και η τηλεκίνηση.
Όταν ο Λουκ θα ανοίξει τα μάτια του, αρχικά θα πιστέψει ότι βρίσκεται στο δωμάτιο του. Πολύ γρήγορα όμως θα αναθεωρήσει την πρωταρχική του σκέψη καθώς παρατηρώντας όλες τις λεπτομέρειες θα αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι το δωμάτιο αυτό δεν είναι παρά μία κακή αντιγραφή του υπνοδωματίου του.
Ο Λουκ εγκλωβίζεται σε ένα κτίριο που μοιάζει με παιδική φυλακή. Σε αυτή την παιδική φυλακή θα συναντήσει και άλλα παιδιά όμοια με εκείνον και ο Λουκ θα τα πλησιάσει προκειμένου να τροφοδοτήσει με απαντήσεις τα ερωτήματα που του έχουν δημιουργηθεί. Τα παιδιά μέσα από τις απαντήσεις του θα του δώσουν το στίγμα του Ινστιτούτου. Το στίγμα αυτό επισημαίνει ότι σε αυτό το κτίριο επιβιώνουν με κανόνες.
Για όποιον υπακούει υπάρχει ανταμοιβή. Για όποιον δεν συμμορφώνεται υπάρχει πάντα σκληρή τιμωρία. Ο Λουκ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί μέσα σε αυτό το κτίριο και όταν συνειδητοποιεί ότι τα παιδιά με τα οποία έχει έρθει πολύ κοντά αρχίζουν ένα - ένα να χάνονται, έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή τον καθοδηγεί προς την λογική και ο μόνος δρόμος για να επιβιώσει είναι απλά να εξαφανιστεί. Κάπου εκεί που η λογική ακροβατεί με την παράνοια που ζει ξεκινάει και η αντίστροφη μέτρηση! "
Θα καταφέρει άραγε ο Λουκ να δραπετεύσει; Και αν ναι, ο τρόμος είναι κάτι που τελικά ξεπερνιέται;
*Κλείνοντας σας θέτω τον δικό μου προσωπικό προβληματισμό:
Σ' έναν κόσμο που έχει μάθει να Ευνουχίζει τα Παιδικά Όνειρα μπορούμε να διασφαλίσουμε την Παιδικότητα σε όλα τα επίπεδα της;;; Εσείς τι λέτε;
👉Για όσους θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο αυτό το βιβλίο με έκανε να πιστεύω ότι Ζω σε ένα Κοινωνικό Ινστιτούτο μπορεί να δει το παρακάτω βίντεο:
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
👉Αγόρασα το βιβλίο από αυτό το site με Έκπτωση: https://mikk.ro/CvfG
Ναι, την είδα την παρουσίαση στο κανάλι σου για το βιβλίο και την θεωρώ πολύ καλή. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά μια τέτοια πρόταση σε κάνει να το κρατήσεις υπ' όψη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Βούλα.