1. Πολλοί σε γνωρίζουν από τη σκοτεινή λογοτεχνία και τη φαντασία. Πώς επηρεάζει το ύφος σου η ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, όπως στον αυτισμό; Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες με γνώρισαν και αγάπησαν ως συγγραφέα της λογοτεχνίας του φανταστικού -κάτι που συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε με βραβεία και διακρίσεις για πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά καθώς έγινα γονιός, άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος -θέλω να πιστεύω πως ξεκίνησα να βελτιώνομαι, να αποκτώ κοινωνικές ανησυχίες και νέες σκέψεις μαζί με τις νέες αυτές ευθύνες και χαρές -και όλα αυτά φάνηκαν στην λογοτεχνική στροφή που συνειδητά -και με ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό στ' αλήθεια τρόπο, τόσο με σπουδαίες βραβεύσεις, όσο κυρίως με την αγάπη των αναγνωστών- έκανα, αρχικά με “Το κουτί”, και εν συνεχεία με το σε αρκετά σημεία βιωματικό “Το ξεχωριστό παιδί”, βήματα προς τα μπροστά. Σαφώς με απασχολούν και ως γονιό και ως ανεξάρτητο άνθρωπο τα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης εποχής, ενώ ως συγγραφέας ανακαλύπτω, μια γραφή που εξ...
Πάντα ήθελε να γνώριζε τον κόσμο της Αλίκης. Τον λαγό που διαρκώς βιαζόταν, τη βασίλισσα που ούρλιαζε, την ίδια την Αλίκη που βρέθηκε μια μέρα να κατρακυλά στο βαθύ λαγούμι που την είχε παρασύρει εκείνος ο βιαστικός λαγός. Να έβρισκε εκείνο το μπουκαλάκι που έγραφε «Πιες με» και να το έπινε. Να γινόταν μικροσκοπική και να χωρούσε σε πόρτες που είναι φτιαγμένες για ποντίκια, να πήγαινε σ’ ένα τρελό τσάι πάρτι και να έπνιγε τους πάντες σε μια λίμνη φτιαγμένη από τα δάκρυά της. Να είχε άλλη διάσταση ο χρόνος και το κεφάλι της, που ήταν γεμάτο όνειρα, να ήταν μεγαλύτερο από το κορμί της, εξάλλου έτσι το ένιωθε πάντα. Να έπαιζε κρόκετ με ένα ζωντανό φλαμίνγκο για μπαστούνι και σκαντζόχοιρους για μπάλες, να γνώριζε τη Ντάμα Κούπα, που μισούσε τα λευκά τριαντάφυλλα και τη Βασίλισσα που διαρκώς διέταζε να αποκεφαλίσουν τους πάντες. Και κυρίως… να γνώριζε τον γάτο του Τσέσαϊρ.
Κάθε φορά που διάβαζε
αυτό το παραμύθι, έβαζε τον εαυτό της μέσα στη Χώρα των Θαυμάτων κι ενώ ως
παιδί ταυτιζόταν με την Αλίκη και τις μικρές διαρκείς απογοητεύσεις της,
μεγαλώνοντας ανακάλυψε πως αν μπορούσε τελικά να έκανε αυτό το παραμύθι
πραγματικότητα, θα ήθελε να ήταν ο γάτος. Ζήλευε το πονηρό του χαμόγελο και την
ικανότητα να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται κατά βούληση, τα φιλοσοφικά του
αινίγματα και την πονηριά στο βλέμμα, τη νωχελικότητα της σοφίας του. Το πόσο
απαθής ήταν όταν η βασίλισσα διέταξε τον δικό του αποκεφαλισμό και πώς
κορόιδεψε τους πάντες εξαφανίζοντας το σώμα του και αφήνοντας πίσω το κεφάλι.
Μπορείς να κόψεις ένα κεφάλι που δε στηρίζεται πουθενά; Μπορείς να κρατήσεις το μυαλό
σου άθικτο όταν τα υπόλοιπα σ’ εγκαταλείπουν; Μπορείς να χαμογελάς ασταμάτητα
σ’ έναν κόσμο γεμάτο «τρελούς»;
Κι όμως, μπορείς.
Σ’ έναν κόσμο
φτιαγμένο για δυνατούς, εκείνη θα εμφανιζόταν και θα εξαφανιζόταν κατά βούληση,
θα χαμογελούσε διαρκώς, όχι για να πίστευαν οι υπόλοιποι πως ήταν καλά, πως
ήταν χαρούμενη, αλλά για να κρατιούνταν μακριά της. Το χαμόγελο του γάτου του
Τσέσαϊρ δε σε προσκαλεί να τον χαϊδέψεις, αντίθετα, σε κάνει διστακτικό, δεν
απλώνεις εύκολα το χέρι προς το μέρος του. Ένα τέτοιο χαμόγελο χρειαζόταν
λοιπόν, που να κρατούσε τους πάντες σε απόσταση. Τι σημασία έχει αν μπορείς να
πιεις κάτι και να γίνεις μικροσκοπικός, να περάσεις μέσα από κλειδαρότρυπες,
όταν πάντα θα σε βρίσκουν; Εξάλλου, τις κλειδαρότρυπες τις μισούσε, ο κόσμος
δεν είναι ποτέ όμορφος ή αθώος όταν τον κοιτάζεις πίσω από μια τέτοια. Το παιχνίδι
της Βασίλισσας είναι πάντα αμφιλεγόμενο και κινδυνεύεις από στιγμή σε στιγμή να
βρεθείς με το κεφάλι μακριά από τους ώμους σου, ειδικά όταν στο πάρτι στο οποίο
σ’ έχουν καλέσει νιώθεις εξαρχής αταίριαστος. Και τελικά, η δική της λίμνη
δακρύων δεν είχε πνίξει κανέναν άλλον εκτός από την ίδια.
Το χρειαζόταν,
λοιπόν, αυτό το χαμόγελο, αυτή τη σοφία που δε θα ήταν για πολλούς, δεν είναι
απαραίτητο να σε κατανοούν όλοι, ούτε καν πολλοί. Στο λαγούμι της θα χωρούσαν
λίγοι. Χρειαζόταν την ικανότητα να εξαφανίζεται, να εξαφανιζόταν εντελώς μια
μέρα ίσως. Χρειαζόταν ένα κλαδί που να άντεχε το βάρος τής ψυχής της και μια
Αλίκη για συντροφιά, το αθώο παιδικό της βλέμμα. Χρειαζόταν έναν κόσμο σαν
αυτόν της Αλίκης, αστείο, αδύνατο, απίθανο και εξωπραγματικό, έναν όπου η λογική
έχει αγκάθια σκαντζόχοιρου και τα φλαμίνγκο την εκτοξεύουν μακριά σ’ ένα
παιχνίδι κρόκετ μόνο για τολμηρούς.
Χρειαζόταν έναν κόσμο
φτιαγμένο με τους δικούς της όρους.
Δεν τον βρήκε.
Τον έφτιαξε.
Υπέροχο 💖💖💖💖💖💖!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή😊😊😊😊
Διαγραφή"Και τελικά, η δική της λίμνη δακρύων δεν είχε πνίξει κανέναν άλλον εκτός από την ίδια." Υπέροχο Ρίτσα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ! 😊
Διαγραφή«...δεν είναι απαραίτητο να σε κατανοούν όλοι, ούτε καν πολλοί.» Ναι... Το νιώσαμε και αυτό, όπως και τόσα άλλα. Παραθυμιασε μας, "λαοπλάνα", όπως είπε μια ψυχή. Το χρειαζόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον δέχομαι κι αυτόν τον χαρακτηρισμό.😁
ΔιαγραφήΔεν τον βρήκε (μικρή απογοήτευση)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον έφτιαξε (εκπνοή).
Θα διάβαζα και λίστα για σούπερ μάρκετ αν την υπέγραφες νομίζω...
Αχ, βρε Χάρη! 🙏🙏🙏
ΔιαγραφήΈνα καταφύγιο κατάδικό της! Ένα δικό της λιμάνι! Ένας δικός της κόσμος για τα όνειρά της και τις προσδοκίες της. Όταν οι λέξεις ξεπηδούν απ' του μυαλού σου, Ρίτσα, τις εμπνεύσεις και γίνονται προτάσεις, παράγραφοι και αφήγημα, τότε στην καρδιά μας μπαίνει ένα όμορφο φως, μια γλυκιά συγκίνηση. Χρόνια τώρα, συνοδεύεις τα αισθήματά μας με τη γραφή σου, καλή μου φίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λάτρεψα μαζί με την έξοχη μουσική σου επιλογή.
🙏🙏🙏🙏🙏🙏
Διαγραφή