Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Βία κατά των γυναικών. Έχουμε φτιάξει μία ημέρα και γι' αυτό, όπως και για όλα όσα μας πονούν κατά βάθος και ορίζουμε μία επέτειο για να τα θυμόμαστε, λες και τις υπόλοιπες μέρες του έτους τα ξεχνάμε.
Μόνο που δε μας αφήνουν να τα ξεχνάμε. Δε μας αφήνουν τα στερεότυπα με τα οποία ακόμη μεγαλώνουμε τις κόρες μας, σκουριασμένα αλλά ανθεκτικά γιατί είναι φτιαγμένα από σίδερο. Δε μας αφήνει το αφεντικό στη δουλειά, που ακόμη δε μας πληρώνει ισότιμα γιατί η δουλειά μας δε θα είναι ποτέ εξίσου αξιόλογη και αποδοτική με αυτή των αντρών συναδέλφων, οι οποίοι στο τέλος της ημέρας θα επιστρέψουν στο σπίτι για να απολαύσουν το φαγητό που η επίσης εργαζόμενη σύντροφος μαγείρεψε, για να βρουν τα παιδιά διαβασμένα, ταϊσμένα, έτοιμα για ύπνο. Παρωχημένο και αστείο σήμερα το τραγούδι της Μαίρης Παναγιωταρά; Μμμμ... Ίσως όχι και τόσο.
Δε θα είσαι ποτέ αρκετά καλή, αρκετά "καθαρή" για τις θρησκείες που στον βωμό τους δέχθηκαν να χυθεί άπλετο αίμα σε πολέμους που ευλόγησαν, αλλά το δικό σου αίμα σε κάνει ακατάλληλη να περάσεις το άβατο ενός ιερού κι ας είναι ό,τι πιο ιερό αυτό που κάνεις εσύ, που γεννάς, που αναθρέφεις, που στηρίζεις μια ζωή. Δε θα είσαι ποτέ αρκετά δυνατή για να αντισταθείς σε επιθέσεις λεκτικές και όχι μόνο, δεν οδηγείς καλά, είσαι για τον νεροχύτη, για τη σφουγγαρίστρα, για το σπίτι όπου λέει ότι σε έχει βασίλισσα και κανείς ποτέ δεν αντιλαμβάνεται ότι ένα βασίλειο, για να σταθεί όρθιο, χρειάζεται όλους όσους κινούνται αθόρυβα σε σκιές και κοιμούνται λιγότερο απ' όλους. Κι ακόμη είσαι ο παράγοντας που πρέπει να κρατά όλες τις ισορροπίες, ο άξονας της αιώνιας ζυγαριάς που απορροφά όλα τα βάρη. Και θες και τη σφαλιάρα σου για να στρώσεις.
Στερεότυπα. Τα έχουμε ξεπεράσει σε έναν βαθμό, οι νεότερες γενιές τα πολεμούν και τα γκρεμίζουν ένα ένα, ευτυχώς, αλλά όχι ακόμη αρκετά. Ίσως σε πενήντα χρόνια από σήμερα να μην υφίστανται πια, ίσως οι αγώνες των γυναικών για ίση αντιμετώπιση να έχουν πια δικαιωθεί. Αλλά η βία, σε όλες της τις μορφές, κατά των γυναικών, κατά των παιδιών, κατά των αδυνάμων και κάθε ανυπεράσπιστου πλάσματος, δε θα εξαλειφθεί ποτέ. Είναι στο DNA μας; Είναι κομμάτι της κατάρας που μας ακολούθησε μετά την προαιώνια πτώση μας από τον Παράδεισο; Ή ποτέ δε βρεθήκαμε εκεί εξαρχής και είναι όλα ένα τεράστιο παραμύθι;
Η βία δεν έχει φύλο, φυλή, ηλικία, είναι ρούχο βρώμικο κι έχει χρώμα κι αυτό είναι το μαύρο κι όσο κι αν το πλένουμε ξανά και ξανά για να ξεθωριάσει, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να βρωμίζουμε όλα τα υπόλοιπα που πλένουμε μαζί του, την αξιοπρέπεια, την αγάπη προς τον άλλον, την ανθρώπινη αξία. Και τελικά, αν ο Θεός μας πέταξε όντως από τον Παράδεισο με μια κλωτσιά, δεν ήταν γιατί κατάλαβε ότι δεν ήμασταν άξιοι γι' αυτόν, ούτε επειδή φάγαμε το απαγορευμένο φρούτο (στην πορεία φάγαμε και καλύτερα φρούτα έτσι κι αλλιώς) κι ας έφταιγε και γι' αυτό η Εύα, πάντα η Εύα, αλλά γιατί συνειδητοποίησε ότι κάτι στον τρόπο που μας συναρμολόγησε πήγε πολύ λάθος.
Κι ακόμη ψάχνει το σωστό εγχειρίδιο.
Μας πετάς σε έναν τοίχο και ύστερα μας πετάς και μια αλήθεια που σκέφτονται πολλοί μα δυστυχώς λένε λίγοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή🖤🖤🖤
ΔιαγραφήΜού αρέσει αυτή η αυθόρμητη οργισμένη έκφραση, που ξεχύνεται μέσα απ' της καρδιάς σου το συναίσθημα και της σκέψης σου το λογισμό, Ελευθερία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δαιμονοποίηση και η εκμετάλλευση της γυναίκας σαν οντότητα ζωής είναι άρρηκτα δεμένη ιστορικά με τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της υπεραξίας, της αρπαγής του μόχθου και του πλούτου. Και φυσικά έπρεπε να "ντυθεί" με διάφορα στερεότυπα για να φυτευτεί στα κεφάλια των ανθρώπων ως χειραγώγηση.
Έτσι επιστρατεύτηκαν οι σύγχρονες πατριαρχικές μονοθεϊστικές θρησκείες, που είναι βασισμένες ΟΛΕΣ στη γυναικεία εκμετάλλευση και εφτελισμό.
Ενώνω μαζί με τις σκέψεις σου και το δικό μου λογισμό, Ελευθερία μου.
Καίριο και ακριβές το σχόλιο και η σκέψη σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όλο το κείμενο δυνατό, μα αυτή η κατάληξη ρε συ Ελευθερία! Μάλλον δεν μας συναρμολόγησαν σωστά... Πολύ όμορφο. Μακάρι σε πενήντα χρόνια που λες κι εσύ, να μην υπάρχει τίποτα από όλα αυτά! Αλλά δεν θα γίνει από μόνο του. Καθένας μας πρέπει να συμβάλλει περνώντας στην επόμενη γενιά τις σωστές βάσεις. Και αυτοί θα τον βρουν τον δρόμο έπειτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να γινόταν ο κόσμος μας καλύτερος.🙏
ΔιαγραφήΜόνο μια υπόδειξη, η γυναίκα που έχει έμηννο ρύση δεν μπορεί να μεταλάβει όχι γιατί είναι ακάθαρτη αλλά γιατί αιμορραγεί. Και άνδρας αν αιμορραγεί δεν μπορεί μα κοινωνήσει, είναι η αιμορραγία που αποτελεί εμπόδιο. Για τα υπόλοιπα τα λες μια χαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμμμ δεν ξέρω, το έχω και εγώ, φίλε μου, ότι η γυναίκα με έμμηνο ρύση θεωρείται "ακάθαρτη" καθώς αυτή καθ' εαυτή η έμμηνος ρύση θεωρείται "σημάδι-ανάμνηση" του προπατορικού αμαρτήματος. Ως κατάρα δηλαδή.
Διαγραφή