Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Πώς αλλάζει ο άνθρωπος με την πάροδο των χρόνων έτσι βρε παιδιά;
Για κάποιον άγνωστο λόγο, οι μνήμες μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι λίγες. Ακόμα και από το σχολείο. Αν ρωτήσω κάποιον ψυχολόγο για αυτό, φαντάζομαι πως θα μου πει πως εχω κάποιο παιδικό τραύμα που μπλοκάρει τις αναμνήσεις μου. Ίσως! Πού να θυμάμαι τώρα; Έχουν περάσει και τόσα χρόνια… Σςςς! Είναι πολλά…
Θυμάμαι όμως κάποια αποσπάσματα που με συγκινούν και άλλα που με κάνουν να νοιώθω τύψεις για την στάση μου απέναντι σε ανθρώπους που αδίκησα. Τα δεύτερα είναι τα πιο δύσκολα διαχειρίσιμα γιατί πλέον αυτοί δεν είναι εν ζωή και αυτό το «αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά», μοιάζει με αγκάθι που έχει μπει πολύ βαθιά και έχει γίνει πια ένα με το δέρμα μου.
Όμως είναι και αυτοί οι άνθρωποι που τους θυμάμαι. Τους αγκάλιασα με αγάπη και με αγκάλιασαν και αυτοί. Έγιναν φίλοι, οικογένεια… Και κάπου στην πορεία κάτι έγινε. Όχι, δεν τσακώθηκα μαζί τους. Όμως είδα πράγματα που δεν μου άρεσαν στην συμπεριφορά τους και τα έβαλα με τον εαυτό μου που τους εμπιστεύτηκα τόσο εύκολα.
Έδωσα όμως και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες και ας κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα. Ένα συμπέρασμα που από την δική μου πλευρά έμοιαζε ξεκάθαρο. Δεν είχα αλλάξει συμπεριφορά εγώ, αλλά εκείνοι. Ήταν όντως έτσι όμως; Μήπως τελικά εχω αλλάξει εγώ; Μήπως απλά δεν δέχομαι να κάνω συμβιβασμούς και εκπτώσεις στις σχέσεις μου;
Και λες, δεν πειράζει! Λίγοι και καλοί! Δεν χρειάζεσαι πολλούς ανθρώπους γύρω σου για να είσαι ευτυχισμένος. Όμως ανοίγεις κάποια στιγμή το άλμπουμ με τις αναμνήσεις σου και μετράς απουσίες και αυτό είναι πάντα δύσκολο. Ακόμα και αν κάποιες από αυτές τις επέλεξες εσύ. Γιατί για εκείνο το διάστημα, αυτοί οι άνθρωποι, ήταν κομμάτι σου και αυτό το κομμάτι πάντα θα λείπει.
Ήμουν τυχερή όμως. Μπόρεσα να κάνω νωρίς στην ζωή μου αυτό τον
απολογισμό. Και ξέρετε κάτι; Οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν είτε μόνοι τους, είτε
επειδή το επέλεξα εγώ, ήταν σαν τα μαθήματα που παίρνουμε από τα λάθη μας. Έφτιαξαν
αυτό που είμαι σήμερα και τελικά αυτό δεν είναι και τόσο κακό.
Θα συνεχίσω να εμπιστεύομαι και να δίνω ευκαιρίες και ας πληγώνομαι
στο τέλος. Γιατί αυτό με κάνει άνθρωπο με συναισθήματα.
Και θα προσεύχομαι για αυτούς που δεν έχουν την δυνατότητα να νοιώθουν. Όχι επειδή δεν ζουν πια, αλλά επειδή η ψυχή τους είναι βαριά από κακίες και αδικίες. Δεν πρέπει να τους θυμώνουμε, αλλά να τους λυπόμαστε που σε μια ζωή που θα μπορούσαν να είναι χαρούμενοι, επέλεξαν τον λάθος δρόμο.
Επιλογές είναι η ζωή μας. Σταυροδρόμια από την μέρα που γεννιόμαστε που δημιουργούν ένα λαβύρινθο. Αν θα καταφέρουμε να βρούμε την έξοδο από αυτόν … άγνωστο! Θα φανεί στο τελευταίο χειροκρότημα. Όταν η αυλαία θα πέσει και θα ζυγίσουμε την ψυχή μας για να δούμε πόσα θα πάρουμε μαζί μας.
Για αυτό και εγώ θα συνεχίσω να χαμογελάω, θα συνεχίσω να απλώνω το χέρι και να δίνω ευκαιριες και πλέον τα σ’ αγαπώ μου θα φροντίσω να τα λέω όταν ακόμα μπορούν να τα ακούσουν και ελπίζω να μην πουν στο τέλος:
«Πώς άλλαξε αυτή έτσι βρε παιδιά;»
Με συγκινησες πολύ, Αγλαΐα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγλαΐα μου, αγαπητή μας φίλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήμια τέτοια εξομολόγηση καρδιάς, δεν μπορεί να περάσει ως απλή ανάρτηση. Να ξέρεις, εκτιμώ πολύ και σέβομαι τους ανθρώπους, που έχουν τις αντοχές να ανοίγουν την καρδιά τους, να μοιράζονται πράγματα με τους άλλους και να μην φοβούνται να το κάνουν. Δείχνει μια εντιμότητα αυτό.
Τα ερωτήματά σου, με κάνουν να έρθω ακόμα πιο κοντά στον ψυχικό σου κόσμο. Να σε νιώσω, να σε αφουγκραστώ. Και τούτο γιατί, πολλά από αυτά, τα έχω και εγώ.
Να ξέρεις κάτι, ένα δίδαγμα σε όλους μας: Μην αναστέλλεις για αύριο μια αγκαλιά, που μπορεί να κάνεις σήμερα! Νόμος, κορίτσι μου! Και τούτο γιατί μόνο το σήμερα μετράει. Το "αύριο" είναι ερωτηματικό. Ποτέ δεν ξέρεις. Έχουν φύγει αγαπημένοι μας άνθρωποι χωρίς να τους αγκαλιάσουμε, αναβάλλοντας αυτήν την αγκαλιά για ένα "αύριο", που δεν ήρθε ποτέ! Τώρα λοιπόν! Κάθε συναίσθημα να το εκδηλώνεις τη στιγμή, που γεννιέται.
Θέλω να συνεχίσεις να χαμογελάς, το αξίζεις, το έχεις κατακτήσει με τη στάση ζωής σου.
Και πάλι σε ευχαριστούμε για αυτό σου το μοίρασμα καλή μας φίλη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να περάσουμε αυτή τη ζωή και να
ΑπάντησηΔιαγραφήµην πληγωθούµε.. Ισως κι γω να πλήγωσα άθελα μου κάποιους ανθρώπους..
Όμως ποτέ δε γέλασα με τα δάκρυα τους..
Τα προβλήματα μου τα κρατούσα για μενα,ποτε δε τα φόρτωσα σε άλλους
Εχω πολλα παιδικά τραύματα (απ τα 16 κάτι έφυγα απ το σπίτι και δε ξαναγύρισα ποτές) που μου έχουν προτείνει να κανω ψυχοθεραπεία..
Η ζωή είναι γεμάτη µε αδικίες
Καλη Συνεχεια
Εάν σας αρέσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος ελάτε να διαβάσετε μια ανάλυση ενός τραγουδιού, πιστεύω πως θα σας αρέσει
ΑπάντησηΔιαγραφή