Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΛΟΓΝΩΜΑ

 (από τη Βούλα Γκεμίση)


 

·  Ποια βιβλία ή συγγραφείς σε έχουν επηρεάσει περισσότερο στη συγγραφική σου πορεία;

Στη συγγραφική μου πορεία, δεν μπορώ να πω ότι με έχουν επηρεάσει συγκεκριμένα βιβλία ή συγγραφείς. Αν επέλεγα ως «πρότυπο» ύφους γραφής, θα έλεγα την Ιζαμπέλ Αλιέντε και τον Θαφόν. Σίγουρα όμως υποσυνείδητα, όσα έχουμε διαβάσει, δει, ακούσει και βιώσει αποτελούν τη βάση της έμπνευσής μας κάθε φορά.

·  Ποια είναι η καθημερινή σου ρουτίνα όταν γράφεις; Έχεις κάποια τελετουργικά ή συνήθειες που ακολουθείς;

Όχι, τελετουργικά δεν έχω, εκτός από το ότι γράφω ακούγοντας μουσική‧ έχω playlists για όλα μου τα βιβλία. Ίσως ένα ποτήρι κρασί δίπλα μου, όταν γράφω αργά το βράδυ.

·  Πώς διαχειρίζεσαι την κριτική – τόσο τη θετική όσο και την αρνητική;

Στη θετική ενθουσιάζομαι, φυσικό δεν είναι; Την αντιμετωπίζω όμως με ταπεινότητα, δε θεωρώ ότι γράφω αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και γενικά η έπαρση με ενοχλεί, όσο και η υπερβολή. Περισσότερο με συγκινεί ένα μήνυμα στο οποίο ο αναγνώστης μού εκμυστηρεύεται πόσο και γιατί τον άγγιξε κάποιο βιβλίο μου. Έχω λάβει πολλά τέτοια, τόσο προσωπικά που δυσκολεύτηκα κάποιες φορές να τα διαχειριστώ. Αρνητική κριτική, όσο κι αν ακουστεί παράξενο, δεν έχω λάβει ως τώρα ή τουλάχιστον δε μου την έχει εκφράσει κάποιος ανοιχτά‧ το τι σκέφτεται ο καθένας, που δεν το εκφράζει, δεν μπορώ να το ξέρω. Αν μιλάμε για τις περιβόητες βαθμολογίες σε πλατφόρμες τύπου Goodreads (όσο αμφισβητήσιμες κι αν είναι), έχω δει και λίγες χαμηλές σε κάποια βιβλία μου, χωρίς όμως καμία ανάλυση άποψης, η οποία ίσως και να με προβλημάτιζε. Εννοείται ότι δεν πειράχτηκα, είναι δεδομένο για μένα πως δε γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους. Αυτό που θα με πείραζε, θα ήταν μία άποψη (γιατί πραγματικές κριτικές βιβλίων δε γίνονται επαγγελματικά πια) η οποία θα είχε ως στόχο εμένα ως πρόσωπο και όχι το βιβλίο αυτό καθ’ εαυτό, μία άποψη χωρίς επιχειρήματα τα οποία, όπως προανέφερα, θα με έβαζαν στη διαδικασία να προβληματιστώ. ΄



·  Υπάρχει κάποιο βιβλίο που εύχεσαι να είχες γράψει εσύ;

Αρκετά, κυρίως τα παλαιότερα της Ιζαμπέλ Αλιέντε, η οποία ήταν και αυτή που με επανέφερε στο διάβασμα λογοτεχνίας, όταν ήμουν πλέον φοιτήτρια.

·  Ποια είναι η σχέση σου με τους αναγνώστες σου; Πόσο σε επηρεάζει η επαφή μαζί τους;

Είναι μια σχέση αγάπης και ευγνωμοσύνης. Επειδή ξεκίνησα από το Wattpad, όπου η επαφή με το κοινό είναι άμεση, υπάρχει διαδραστικότητα, έμαθα να επικοινωνώ μαζί του κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσω ανθρώπους που δε θα γνώριζα σε άλλη περίπτωση, από κάθε γωνιά της χώρας και με κάποιους από αυτούς να αναπτύξω φιλίες και πλέον σχέσεις ζωής. Οι αναγνώστες μου είναι πια κομμάτι της καθημερινότητάς μου και σε αυτό έπαιξε βασικό ρόλο ότι δεν υπάρχει μήνυμα στο οποίο να μην απάντησα, κάτι που σε αρκετούς έκανε και εντύπωση τη δεδομένη στιγμή.




·  Ανάμεσα στη βιβλιογραφία σου υπάρχει αγαπημένο βιβλίο; Αν ναι, πως ερμηνεύεται η αγάπη προς αυτό;

Μια κλασσική ερώτηση, στην οποία θα δώσω μια κλισέ απάντηση: πώς ξεχωρίζεις τα παιδιά σου; Παρόλα αυτά, θα βάλω λίγο ψηλότερα από τα υπόλοιπα τα «Ίχνη στην Έρημο» (άνετα θα έγραφα δέκα βιβλία ακόμα ως συνέχεια) και την «Άγρια Θάλασσα». Το πρώτο γιατί λατρεύω την περιπέτεια, τις ανατροπές και τη δράση, το δεύτερο γιατί είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε μόνο με ψυχή και πρέπει να διαβαστεί μόνο με ψυχή. Και τα δυο μαζί, γιατί οι έρωτες που περιγράφονται σε αυτά είναι… επικοί (δεν το λέω μόνο εγώ αυτό, το επιβεβαιώνουν και οι αναγνώστες/στριες).

·  Πώς γεννιούνται οι ιδέες σου; Πόσο σημαντικό είναι το στάδιο της σύλληψης ιδεών στην έμπνευση;

Οι ιδέες πέφτουν σαν αστραπή στο μυαλό μου, σαν καλοκαιρινή μπόρα που ξεσπά από το πουθενά. Για παράδειγμα, πριν λίγο καιρό διάβασα κάτι που δε γνώριζα, μια ιστορική λεπτομέρεια και επί τόπου άναψε η λάμπα στο κεφάλι μου (αυτό θα είναι και το θέμα του επόμενου βιβλίου μου εκδοτικά, οπότε θα βάλω λίγο πιο πίσω άλλα μου βιβλία που είναι ήδη έτοιμα). Η έμπνευση μιας ιδέας είναι μόνο ένα πετραδάκι, το υπόλοιπο οικοδόμημα είναι το πραγματικό στοίχημα.



·  Τι σε εμπνέει περισσότερο: οι άνθρωποι, τα τοπία ή τα συναισθήματα;

Οι άνθρωποι και τα συναισθήματα, τα βιώματα. Τα τοπία είναι απλά η κορνίζα στο δικό μου κάδρο της συγγραφής.



·  Πώς βλέπεις τη θέση της λογοτεχνίας σήμερα, στην εποχή της ταχύτητας και της εικόνας;

Μεγάλη συζήτηση ανοίγεις, αλλά θα συνοψίσω ως εξής: σίγουρα η εικόνα και η ταχύτητα σε όλα, είναι σημεία των καιρών, όπως και η πληθώρα εκδόσεων. Όμως δεν είμαι απαισιόδοξη ούτε μοιρολάτρης και γκρινιάρα, αλλιώς δε θα έβγαζα ποτέ προς τα έξω αυτά που γράφω. Πολλά εξαιρετικά βιβλία «θάβονται» στον σωρό κι αν μιλάμε για την Ελλάδα, ακόμα χειρότερα, αφού είμαστε πολλοί που γράφουμε και είναι λίγοι αυτοί που διαβάζουν. Αλλά συνεχίζω να πιστεύω ρομαντικά ότι το καλό βιβλίο, όπως κάθε τι καλό, θα βρει τη θέση που του αξίζει. Ξέρεις τι μετρά πραγματικά για μένα, τι έχει αληθινή αξία; Αυτοί οι αναγνώστες που θα διαβάσουν το βιβλίο μου, θα το κλείσουν και θα το σκέφτονται για μέρες, αυτοί που μου λένε ότι, ολοκληρώνοντάς το, δεν μπορούν να πιάσουν άλλου συγγραφέα. Είναι δέκα, είκοσι, εκατό; Γι’ αυτούς και μόνο θα συνεχίσω να γράφω και να προσπαθώ να εκδώσω. Γι’ αυτούς και για τα παιδιά μου, αυτή είναι η κληρονομιά που θα τους αφήσω, ένα ράφι που θα δείχνουν με περηφάνεια στα δικά τους παιδιά κι εγγόνια και θα λένε: «αυτά τα έγραψε η μαμά μου».

·  Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει να γράφει αλλά δεν τολμά;

Δε θεωρώ ότι είμαι αρμόδια να δίνω συμβουλές, αλλά αν, πίνοντας έναν καφέ, μου ζητούσε κάποιος την άποψή μου, θα έλεγα το εξής: να ξεκινήσει, χωρίς να έχει στο μυαλό του νόρμες, κανόνες και στόχο την έκδοση. Να φτιάξει κάτι ολοκληρωμένο, να το δουλέψει καλά, ίσως να το δώσει προς ανάγνωση σε κάποιον του οποίου εμπιστεύεται την κρίση (όχι έναν φίλο ή συγγενή που θα ντραπεί να του πει την αλήθεια ή που δεν έχει διαβάσει ποτέ τίποτα) κι αν επιθυμεί την έκδοση, να το ψάξει καλά και να θωρακίσει το στομάχι και τις αντοχές του. Ο κόσμος του βιβλίου μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι.



 

Σχόλια

  1. Ομολογώ την απόλαυσα και αυτή σου τη συνέντευξη, Βούλα μου όπως και όλες τις άλλες. Συγκροτημένη, καίρια, ενδιαφέρουσα.
    Όπως επίσης απόλαυσα και την ίδια την αγαπητή μας φίλη και συνοδοιπόρισσα εδώ στο μπλογκ, την Ελευθερία.
    Έχω κρατήσει πίσω στις όμορφες μνήμες μου, τις ωραίες εκείνες μέρες των "συναντήσεών" μας στα σχόλια της εφαρμογής, τα οποία περιμέναμε πώς και πως. Αλησμόνητη και μοναδική εμπειρία, θα έλεγα.
    Ναι το έντυπο βιβλίο, είναι η κορωνίδα μιας δημιουργίας αλλά η αλληλεπίδραση των αναγνωστών και του συγγραφέα, που υπήρχε στην εφαρμογή, δεν αντικαθίστανται με τίποτα.
    Να ευχηθώ στην Ελευθερία, το καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκροτημένη και ισορροπημένη σκέψη πάνω στο θέμα βιβλίο γενικότερα. Όχι ότι περίμενα και κάτι λιγότερο να πω την αλήθεια! Έμαθα όμως πραγματάκια που δεν ήξερα και αυτό το κρατώ! Πολύ όμορφη η συζήτησή σας! Σας ευχαριστούμε πολύ και τις δύο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...