Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Τα δυνατά παυσίπονα κάνουν το σώμα να αντέχει τον πόνο. Για τον πόνο της ψυχής φυσικά δεν κάνουν τίποτα. Δεν υπάρχει κάτι τόσο δυνατό, οι επιστήμονες δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα και μάλλον δε θα το καταφέρουν ποτέ.
Γιατί η ψυχή δεν αποτελείται από κύτταρα και ιστούς, δεν είναι ένα όργανο που μπορείς να το βάλεις κάτω από το μικροσκόπιο και να το αναλύσεις, να κάνεις πειράματα για να δεις τι το αρρωσταίνει και τι το θεραπεύει.
Ο Θεός μας έδωσε την υψηλή νόηση για να φτάσουμε μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης να το παίζουμε μικροί θεοί, να του κλείνουμε το μάτι αλαζονικά αφού βρήκαμε πώς να θεραπεύουμε χιλιάδες αρρώστιες, να τις εξαφανίζουμε κιόλας. 'Ομως ο Θεός γελάει πάντα τελευταίος! Γιατί μας έδωσε ψυχή! Αυτό ήταν το τελευταίο δώρο του προς το δημιούργημα που λέγεται άνθρωπος. Πάρτε το, λοιπόν, μας είπε, και δείτε τι θα κάνετε μ' αυτό! Γιατί δεν το βλέπετε, δεν το ακούτε, αλλά είναι εκεί! Και αιμορραγεί! Και καμία μετάγγιση δεν σε σώζει μόλις η ψυχή σου αρχίσει να χάνει αίμα. Πάρτε και τον χρόνο, μας είπε, βάλτε τα δίπλα δίπλα και περιμένετε. 'Ισως ο χρόνος κάνει κάτι για την ψυχή σας, ίσως και όχι. Εξάλλου ο χρόνος μας είναι τόσο λίγος πάνω στη γη! Και τον σπαταλάμε ανελέητα με το να εμπιστευόμαστε ξανά και ξανά τους λάθος ανθρώπους, με το να αγαπάμε και να νομίζουμε πως μας αγαπούν.
Με το να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε όπως όταν κάνουμε τα πρώτα μας βήματα ως νήπια. Μόνο που τότε έχουμε κάποιον δίπλα μας να μας βοηθάει και τα πεσίματά μας φέρνουν γέλια και τρυφερές αγκαλιές. Τα πεσίματα της ενήλικης ζωής όμως είναι πικρά και ίσως να μην έχεις κανέναν δίπλα σου να σου δώσει το χέρι. Κι ακόμη κι αν έχεις, οι ουλές δεν σβήνουν πια. Τα κύτταρά σου είναι ήδη αρκετά γερασμένα για να μην σου μείνουν σημάδια. Και είπαμε, η ψυχή δεν αποτελείται από κύτταρα. 'Αρα... οι ουλές της δεν σβήνουν ποτέ!
{Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Μία Λέξη"}
Ποσό αληθινό και όμορφο! Οτιδήποτε αφορά την ψυχή με αγγίζει βαθιά. Ελπίζω να εκδοθεί γιατί δεν πρόλαβα να το διαβάσω στην εφαρμογή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, Βούλα μου.
ΔιαγραφήΤο αγάπησα πολύ αυτό το μυθιστόρημα Ρίτσα. Και δεν το αγάπησα μόνο εγώ. Η βράβευσή του σημαίνει ότι αγαπήθηκε και καταξιώθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο απόσπασμα εδώ είναι ενδεικτικό των θεμάτων που θίχτηκαν, των συναισθημάτων που γεννήθηκαν και των σκέψεων που προκλήθηκαν.
Την καλησπέρα μου και πάντα επιτυχίες.
Ευχαριστώ και από εδώ, γιατί στηριξατε και αγαπήσατε αυτό το μυθιστόρημα.
ΔιαγραφήΑγαπώ, αγαπώ απλά το αγαπώ !
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα υπέροχο έργο !
Εύχομαι πάντα επιτυχίες !
Ευχαριστώ και από εδώ.
ΔιαγραφήΦαίνεται ενδιαφέρον! Γιατί αγγίζει αλήθειες που ''ξεχνάμε''.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοτάξιδο να είναι
Ευχαριστώ θερμά.
Διαγραφή