Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Για μένα" Διήγημα του Γιάννη Πιταροκοίλη

 "Για μένα" διήγημα από τον Γιάννη Πιταροκοίλη «Η μεγάλη αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο. Δεν υπήρχε ίχνος από κάθισμα άδειο. Ακόμα και στους διαδρόμους στα ακραία πλαϊνά όπως και στο πίσω μέρος υπήρχαν όρθιοι. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη συγκίνηση. Το έβλεπες, το ένιωθες παντού. Τηλεοπτικές κάμερες είχαν στηθεί επίσης σε καίρια σημεία και πολλοί εκπρόσωποι μέσων ενημέρωσης ήταν σε ετοιμότητα να μεταφέρουν το ρεπορτάζ τους από τα μελλούμενα. Οι παρουσιαστές της εκδήλωσης είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους. Όμορφη μουσική γέμιζε το χώρο και όλα τον περίμεναν. Η δική του ώρα. Η στιγμή του Έκτορα Βεργέτη. Λογοτέχνης, συγγραφέας, βάδιζε ήδη την έκτη δεκαετία της γόνιμης και δημιουργικής ζωής του. Και η αποψινή εκδήλωση ήταν για εκείνον! Η παρουσίαση ενός σημαντικού βιβλίου, του τελευταίου του έργου. Ενός έργου, που τάραξε έντονα τα νερά της επικαιρότητας. Που είχε ήδη σηκώσει μεγάλες προσδοκίες. Και όλα αυτά για το θέμα στο οποίο αναφέρονταν. Εκείνο το θέμα, που τον είχε συγκλονίσει κ

"Πράσινα Άλογα"


  Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης.

   Σήμερα θέλω να μιλήσω για τις λέξεις• όχι οποιεσδήποτε λέξεις αλλά φαντάζομαι από κάπου πρέπει να αρχίσω για να χαλιναγωγήσω τον λογισμό μου, ο οποίος έχει το κακό συνήθειο να πηδά από την μία σκέψη στην άλλη, σαν ζωηρό βατράχι. Και το κάνει συχνά αυτό ο νους μου. Πιάνεται από λέξεις και με πάει πότε πίσω, πότε μπροστά και πότε σε ένα άλλο πλαίσιο, που ο χώρος και ο χρόνος δεν ορίζουν. Και τώρα πάλι, ξεχάστηκα. Άλλο πράγμα ξεκίνησα να λέω. Οι λέξεις λοιπόν. 

   Οι λέξεις είναι πολλά παραπάνω από απλά σύμβολα, γραμμένα στο χαρτί, τυπωμένα επάνω του ή πιο σύγχρονα pixels στις οθόνες που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητα. Κρύβουν έννοιες, αισθήσεις και συναισθήματα, μα ούτε εκεί θέλω να επικεντρωθώ• όχι σήμερα. Ξύπνησα σκεπτόμενος πως κάποιες από αυτές, έχουν και κάτι άλλο• μια αόρατη, κολλώδη ουσία που συνειρμικά, τις κάνει να κουμπώνουν με άλλες προτού προλάβεις καν να το σκεφτείς. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα όμως, για να μην λες πως απλά δεν έχω συνέλθει ακόμη από τον ύπνο. Τι σκέφτεσαι όταν ακούσεις σκόρδο; Κρεμμύδι! Με το κουτσά τι πάει; Το στραβά! Και εκεί κάπου σου έρχεται και ο Άγιος Παντελεήμων• μεγάλη η χάρη του. Όταν πάλι ακούσεις κάποια να λέει “είμαι κεφάτη”, μην μου πεις πως δεν σκέφτεσαι πως “γυρίζει από τον Βερόπουλο” και συγχώρησέ μου την τοποθέτηση προϊόντος• δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Το θέμα είναι το παράλογο του θέματος. Γιατί αυτές οι λέξεις κολλάνε; Μα πάλι παρασύρθηκα γιατί εμένα άλλες είναι οι λέξεις που τρέχουν ώρα στο μυαλό μου. Οπότε θα μου επιτρέψεις μιαν ακόμη ερώτηση. Τι σκέφτεσαι όταν ακούς την λέξη πράσινα; Βατράχια ίσως; Κόκκινα; Θα σου πω εγώ τι σκέφτομαι ακόμη και σήμερα –φταίει αυτή η ρημάδα η κόλλα που λέγαμε- και δεν μπορώ να το σταματήσω. Κάθε φορά που ακούω πράσινα, σκέφτομαι άλογα. Ναι, πράσινα άλογα! Τα άλογα των παιδικών και των εφηβικών, θα τολμήσω να πω, χρόνων. Η ιστορία όμως ξεκινάει από αλλού. 

   Σαν παιδί, θυμάμαι είχα αδυναμία σε δύο πράγματα: τους μαρκαδόρους μου και τα παιχνίδια εκείνα που ήταν φτιαγμένα από ένα ιδιαίτερο, μαλακό υλικό, (καουτσουκ;), το οποίο επέτρεπε στις μπογιές μου να τα χρωματίσουν. Τα άλλα, τα γυαλιστερά μου την έδιναν. Τα έβαφα με μανία και αυτά αλλά με ένα πέρασμα του δαχτύλου, το χρώμα έφευγε. Και είχα λοιπόν ένα δύο άλογα, ή πόνυ, δεν είμαι σίγουρος πια. Ήταν από τα καλά παιχνίδια, τα μαλακά. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τα πράσινα άλογα, η σκέψη και μόνο με γοήτευσε. Έπιασα τον πιο πράσινο μαρκαδόρο μου και σαν έμπειρος ζωγράφος πια, έβαψα τα δύο άλογα, ή πόνυ. Όταν τελείωσα, κρατούσα στα χέρια μου δυο πράσινα άλογα και ήμουν ενθουσιασμένος. Είχα αποφασίσει δε, πως τα συγκεκριμένα ήταν ομορφότερα από τα άλλα τα συμβατικά καφέ, άσπρα ή μαύρα και για αρκετά χρόνια συντρόφευσαν το παιχνίδι μου, ανοίγοντας παράθυρα στον κόσμο της φαντασίας. Βέβαια τα χρόνια πέρασαν και αναγκάστηκα από κοινωνικές συμβάσεις και την πίεση μιας ωριμότητας που θεωρητικά έπρεπε να νιώθω, να αφήσω τα παιχνίδια μου στην άκρη. Τα δύο πράσινα άλογά μου, πέρασαν σε ένα κακομαθημένο ξαδερφάκι μου, το οποίο ξίνισε τα μούτρα του όταν τα είδε. “Είναι μουτζουρωμένα”, είπε αλλά δεν ήξερε. 

   Και φτάνοντας στο λύκειο, ένας φιλόλογος, ορμώμενος και αυτός από λέξεις που πετούσαν οι συμμαθητές μου, άφησε την κιμωλία, κάθισε στο θρανίο και άρχισε να μας μιλά. Αν ο δικός μου λογισμός είναι περίπλοκος, ο δικός του έμοιαζε με δαιδαλώδη διάδρομο. Πραγματικά απορώ πως έβγαζε την μέρα και πως έφερνε εις πέρας και τις απλούστερες των ασχολιών του. Ξεκίνησε από κάτι που άκουσε λάθος. “Πέτρο”, είχε φωνάξει μια συμμαθήτρια, προσπαθώντας να περάσει ένα ραβασάκι. “Μέτρο” άκουσε εκείνος και άρχισε να μιλά. 

«Παν μέτρον άριστον, δεν λέγαν οι αρχαίοι;», μας ρώτησε και συμφωνήσαμε. «Λάθος! Μέτρον άριστον έλεγαν. Οπότε Σοφία, θέλεις να μας πεις τι έλεγες για το μέτρο;». «Πέτρο είπα κύριε», παραδέχτηκε εκείνη. 

«Ήθελα να επιστρέψω το στυλό του Πέτρου που μου είχε δανείσει την προηγούμενη ώρα». Εκείνος συνοφρυώθηκε. 

   Έκανε μια μικρή παύση, να ξεδιαλέξει τις σκέψεις του και έπειτα ξεκίνησε πάλι. Άρχισε να μας μιλά για παρηχήσεις. Είχα αρχίσει να βαριέμαι να πω την αλήθεια. Τόσο που προτιμούσα να γυρίσουμε πίσω, στην “Λυγερή στον Άδη” και τις ατελείωτες αναλύσεις που μας έκανε για κάθε κείμενο. Και τότε εκείνος, σαν να ένιωσε την απαξίωσή μου, θέλησε να με εκδικηθεί. 

   «Πράσινα άλογα», είπε, χωρίζοντας εμφατικά τις δύο λέξεις μεταξύ τους. «Άλλο ένα λάθος. Δεν υπάρχουν πράσινα άλογα». Όταν δε, έγραψε στον πίνακα την ορθή γραφή και μας εξήγησε το νόημά της, η καρδιά μου βούλιαξε. «Το να πράττεις χωρίς λογική, αυτό σημαίνει και ουδεμία σχέση έχει με άλογα που μάλιστα είναι και πράσινα». 

   Ούτε και αυτός ήξερε τελικά και ας ήταν σπουδαγμένος• σε αυτό κατέληξα μετά από βαθύ στοχασμό. Γιατί ούτε το ξαδερφάκι μου, μα ούτε και ο καθηγητής μου μπορούσαν να σβήσουν την εικόνα που είχα φτιάξει με έναν πράσινο μαρκαδόρο και δύο “μαλακά” παιχνίδια, που καθόλου μαλθακά δεν ήταν τελικά. Τα έχω μέχρι και σήμερα μαζί μου, αν και όχι με την υλική τους υπόσταση όπως τότε που ήμουν μικρός. Τώρα πια είναι στο μυαλό μου και μάλιστα έχουν πάρει και προαγωγή. Εγώ τους την έδωσα. Είναι οι φύλακες της φαντασίας μου και πίστεψέ με, είναι αδυσώπητοι μπροστά σε ό,τι απειλεί να την εξαλείψει. 

    Σήμερα δεν θα βγω, όπως και τις προηγούμενες μέρες. Θα μείνω μέσα γιατί “έτσι πρέπει”. Δεν νιώθω φυλακισμένος όμως, όπως δεν ένιωσα ποτέ. Θα καβαλήσω τα δύο εκείνα άλογα, με το πιο υπέροχο χρώμα και θα αφεθώ για μία ακόμη φορά να οδηγήσουν τις λέξεις μου. Γιατί για μένα η λέξη πράσινα, θα φέρνει πάντα στο μυαλό μου τα άλογα και ας μην έχει λογική τώρα που μου έμαθαν το “σωστό”. Εγώ ξέρω καλύτερα. Τώρα, αν δεν είχες ποτέ σου δύο πράσινα άλογα, καταλαβαίνω πως μπορεί να σου φαίνεται αστείο. Θα σου προτείνω όμως κάτι• πάρε τα δικά μου, για μία δοκιμαστική βόλτα και επέτρεψε στον εαυτό σου μια απόδραση. Να ‘χεις το πνεύμα σου ανοιχτό όμως όπως τα καβαλάς, αλλιώς δεν έχει νόημα. Και που ξέρεις; Μπορεί κάπου εκεί, να βρεις τους φύλακες της δικής σου φαντασίας, αυτής που παράτησες κι εσύ στην άκρη όταν σου είπαν πως δεν είσαι πια παιδί και "πρέπει" να μεγαλώσεις.

Σχόλια

  1. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στη δίκη μου ματιά δίνει κάτι το γλυκόπικρο..ο καθένας πλάθει τη φαντασία του με τον δικό του τρόπο..και μου ρθε στο μυαλό η Σαντρα με την κουκλίτσα της και για κάποιο λόγο ανατρίχιασα..Ίσως γιατί αγάπησα από την αρχή την ηρωίδα του βιβλίου σου..Πολύ όμορφο και αφηρημένο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίνει όντως ε;;; Είναι πολύ ευχάριστο το ότι εκλαμβάνεις κάτι από αυτή μου την αυθόρμητη έμπνευση. Και το γεγονός πως αναφέρεις την Σάντρα είναι πολύ γλυκό!! Σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Η νοσταλγική αίσθηση της νιότης που διατηρούμε όλη μέσα μας. Ελευθερία του νου και της απόλυτης έκφρασης είναι ο δικός μου επίλογος εδώ.

    Συχνά γινόμαστε έρμαια της καθημερινότητας μας, ξεχνώντας και αποδιώχνοντας σχεδόν ενοχικά το παιδί που έχουμε ξεχάσει μέσα μας είτε από άγνοια είτε από επιλογή.
    Μεγάλο μάθημα το να καταφέρνεις να συμβιώνεις μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής σου, κυρίως επειδή έχουμε την τάση να ξεχνάμε. Είναι ίσως ο εύκολος δρόμος μας.

    Καταλαβαίνω την αισθαντικότητα του κειμένου αλλά διακρίνω και μία εσωτερική πινελιά μέσα από ένα προσωπικό βίωμα. Ίσως και λάθος να διακρίνω αλλά τα πράσινα άλογα πιστεύω ότι είναι υπαρκτά. Ταλαντεύουν όντως κάποιο μυαλό και στα δικά μου μάτια είναι το δικό σου Χάρη...

    Πολύ όμορφο, κατευθείαν από την καρδιά. Με την απλή αλλά καθόλου απλοική γραφή σου. Την αριστοκρατία στις απλές λέξεις, που δημιουργούν την αμεσότητα που χρειαζόμαστε για να αγγίξουμε ο ένας τα συναισθήματα του άλλου. Αυτή τη γραφή που εγώ λατρεύω και είναι γνωστό άλλωστε.

    Μπράβο Χάρη! Κάθε ανάγνωσμα σου είναι πάντα ευχάριστο για εμένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφα τα είπες Βούλα, με άγγιξαν τα λόγια σου πολύ ομολογώ! Το αν είναι βιωματική η γραφή μου σε αυτό το κείμενο, θα μου επιτρέψεις να το κρατήσω. Σε υπερ-ευχαριστώ όμως για όλα όσα είπες! Είμαι ευγνώμων!

      Διαγραφή
    2. Εννοείται φίλε μου ότι τα βιωματικά στοιχεία μας τα κρατάμε για εμάς!

      Ήταν τόσο απολαυστικό άλλωστε που δεν θα σταθούμε εκεί...

      Διαγραφή
  3. Με συγκίνησε αυτή σου η δραπέτευση σήμερα. Μέρα που είναι δα. Με συγκίνησε γιατί μέσα της βλέπω αγνότητα, βλέπω κάτι άδολο, παιδικό. Μια φαντασία ανόθευτη, οργιάζουσα και δημιουργική. Συνθετική θα την έλεγα και ιδιαζόντως χρήσιμη στους αλλυσοδεμένους καιρούς που περνάμε.
    Χάρη, αυτά σου τα άλογα, με τα δικά σου χρώματα, είναι αυτά που σε πήραν στην πλάτη τους για να σε ταξιδέψουν σε αυτά που δημιουργείς και μας χαρίζεις.
    Κάτι που απολαμβάνω σε όλη του την έκταση.
    Κράτα, αγαπητέ φίλε, αυτά σου τα δυό περήφανα και αυθόρμητα άτια καλά στην καρδιά σου. Και όποτε νιώθεις το στοχασμό να σε κυριεύει, ανέβα στην πλάτη τους να σε τρέξουν έξω στα ελεύθερα πεδία.
    Καλή Ανάσταση Χάρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Γιάννη, ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια που μοιράστηκες μαζί μου! Είναι πάντα ιδιαίτερα τα σχόλιά σου και τα εκτιμώ, το ξέρεις. Θα τα κρατήσω λοιπόν και θα σου ευχηθώ κι εσένα καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χάρη, είναι απλά υπεροχο, όπως οτιδήποτε γράφεις. Νομίζω πια πως από σένα θα διάβαζα ακόμα και λίστα με ψώνια! Στο έχω ήδη πει πολλές φορές, έχεις πένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ρε συ Ελευθερία! τώρα το είδα το σχόλιο και για μία ακόμη φορά με υποχρεώνεις!!!!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top