"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
"Φυλακισμένοι στο ίδιο κλουβί" γράφει η Christy Oshima Η πόρτα πίσω μου είναι κλειστή. Έφυγε και εγώ στέκομαι εδώ, αποσβολωμένος, ανίκανος να διανοηθώ όσα είχαν προηγηθεί. Το σώμα μου ακόμα τρέμει και εκείνα τα δάκρυα που μετά βίας είχα κατορθώσει να σταματήσω πριν από λίγα λεπτά, τώρα ξεχύνονται σαν χείμαρροι άγριοι και βίαιοι. Ξανά όμως, δεν μπορώ να βγάλω τον παραμικρό ήχο από μέσα μου. Τρέμω από τα πόδια ως το κεφάλι, πονάει το στήθος μου σαν κάποιος να με έχει μαχαιρώσει δεκάδες φορές στη καρδιά, το μυαλό μυο ουρλιάζει αλλά δεν λέω να μιλήσω ή να φωνάξω. Τα μάτια μου καρφωμένα στο κενό, παρατηρούν και παρακολουθούν σε λούπα τον τσακωμό. Φωνές…πολλές φωνές, θέε μου γιατί φωνάζει; Πράματα σπάνε και μαζί τους η καρδιά μου. Διαλύεται και γίνεται ένα με τα κομμάτια γυαλιού στο πάτωμα. Κι άλλες φωνές ακολουθούν. Πιο δυνατές και απειλητικές. Αρκετά, ανταποδίδω με ένα ουρλιαχτό και για πρώτη φορά γεννιέται ο τσουχτερός πόνος στο μπράτσο μου. Ακόμα πονάει. Ακόμα διστάζω να σηκώσ...