Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη Αντιθέσεις Πόσοι έρωτες γεννήθηκαν και χάθηκαν στις αντιθέσεις ; Αγάπες ιδανικές Εξιδανικευμένες Ακόμη και οι λέξεις στέκουν εμπόδιο Τ' ακούς ; Ορίζεται το ιδανικό ή είναι κάτι απτό για τον καθένα ; Ένα μαύρο σύννεφο Κι ένα λευκό καταμεσής του γαλάζιου θόλου Λευκό και μαύρο Μηδενική απόχρωση Απουσία χρώματος Ίσως να είναι και τα μόνα αληθινά χρώματα που γνωρίζεις Χαρά και λύπη Κι αν τα ενώσεις ; Χαρμολύπη Κι αν προσθέσεις λίγο χρώμα ; Ω ! Βαθύ κόκκινο Ω ναι ! Τι βλέπεις ; Αγάπη.. Αγάπη αγάπη αγάπη Αγάπη σε υπερθετικό βαθμό Μια απόχρωση αλλιώτικη στο χαρτί Μα με συναίσθημα απαράλλαχτο Ένας ασπρόμαυρος κόσμος μάτια μου με ένταση.. κόκκινου έρωτα.. Κ.Χ Aπό την ποιητική της συλλογή με τίτλο "Ζωή και Ποίηση" Now I need somebody to know somebody to heal somebody to have just to kno...