1. Πολλοί σε γνωρίζουν από τη σκοτεινή λογοτεχνία και τη φαντασία. Πώς επηρεάζει το ύφος σου η ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, όπως στον αυτισμό; Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες με γνώρισαν και αγάπησαν ως συγγραφέα της λογοτεχνίας του φανταστικού -κάτι που συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε με βραβεία και διακρίσεις για πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά καθώς έγινα γονιός, άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος -θέλω να πιστεύω πως ξεκίνησα να βελτιώνομαι, να αποκτώ κοινωνικές ανησυχίες και νέες σκέψεις μαζί με τις νέες αυτές ευθύνες και χαρές -και όλα αυτά φάνηκαν στην λογοτεχνική στροφή που συνειδητά -και με ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό στ' αλήθεια τρόπο, τόσο με σπουδαίες βραβεύσεις, όσο κυρίως με την αγάπη των αναγνωστών- έκανα, αρχικά με “Το κουτί”, και εν συνεχεία με το σε αρκετά σημεία βιωματικό “Το ξεχωριστό παιδί”, βήματα προς τα μπροστά. Σαφώς με απασχολούν και ως γονιό και ως ανεξάρτητο άνθρωπο τα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης εποχής, ενώ ως συγγραφέας ανακαλύπτω, μια γραφή που εξ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Ναι, ναι πολύ σωστά άκουσες, ψυχής !
Τόσοι πολλοί άνθρωποι μέρα με τη μέρα περνούν και αφήνουν το λιθαράκι τους στην πορεία της ζωής μας.
Κάποιες φορές ομορφαίνουν τη διαδρομή μας με το δικό τους μοναδικό τρόπο είτε ανοίγοντας και σχεδιάζοντας δρόμους είτε απολαμβάνοντας αυτό το ταξίδι ως συνοδοιπόροι στο πλευρό μας. Τις περισσότερες φορές όμως, λειτουργούν ως τροχοπέδη, με αποτέλεσμα να σκοντάφτουμε και να σωριαζόμαστε στο τραχύ έδαφος, ματώνοντας τα γόνατα μας.
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, μεγαλώνεις και οι συνταξιδευτές σου μειώνονται ολοένα και περισσότερο, ίσα που προσμετρώνται στα δάκτυλά σου. Τα χέρια που βασιζόσουν μαζεύονται βιαστικά στην απέλπιδη προσπάθεια σου να τα φτάσεις. Το στητό και περήφανο σώμα κυρτώνει, η ψυχική κόπωση σε καλωσορίζει με ανοιχτές αγκάλες..αδελφική σου φίλη από καιρό!
Κάποιες πληγές επουλώθηκαν πλήρως, κάποιες άλλες σε στιγμάτισαν για πάντα μένοντας εκεί να σου υπενθυμίζουν την ύπαρξη τους, άλλες στάζουν ακόμη «φαρμάκι».. Τις παρατηρείς σαστισμένος, οι θύμισες επιστρέφουν και ξαναρχίζουν να σε πονούν απ’ την αρχή.
Μα είναι αλλιώτικος ο πόνος, διαφορετικός από τους άλλους. Σε ανύποπτο χρόνο και στιγμή σε παρασύρει στο δικό του βούρκο και εσύ παλεύεις με τους δαίμονες σου να τον ξορκίσεις.
Και περνάνε, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και ανακαλύπτεις μια μέρα την ουσία και τα διδάγματα αυτής της ξέφρενης πορείας..
Είναι τα λάθη, τα πάθη, τα σωστά σου..
...είναι η ζωή σου !
Life's like a road that you travel on
When there's one day here and the next day gone
Μου αρέσουν πολύ οι σκέψεις σου Κατερίνα μου. Ώριμες, συγκροτημένες, διδακτικές και θα έλεγα γεμάτες συναισθήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε καλή μου φίλη για την κρυστάλλινη γραφή σου.
Χαίρομαι που μέσα σε λίγες γραμμές κατάφερα να αποδώσω έναν κόσμο συναισθημάτων ..!!
ΔιαγραφήΤι όμορφο να το μοιράζεσαι μαζί μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ χαίρομαι που σας ταξιδευει στον κόσμο μου !
ΔιαγραφήΤι όμορφα που το έθεσες...Στο έχω ξαναπεί νομίζω, πως ενώ συνήθως πραγματεύεσαι θέματα στενάχωρα ή θλιβερά, πότε η ανάγνωσή τους δεν μου προκάλεσε αμιγώς θλίψη. Για κάποιο λόγο νιώθω πως είσαι βαθιά αισιόδοξο άτομο και αυτό βγαίνει και στα γραπτά σου. Ή τουλάχιστον, έτσι το εκλαμβάνω εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή