Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Ναι, ναι πολύ σωστά άκουσες, ψυχής !
Τόσοι πολλοί άνθρωποι μέρα με τη μέρα περνούν και αφήνουν το λιθαράκι τους στην πορεία της ζωής μας.
Κάποιες φορές ομορφαίνουν τη διαδρομή μας με το δικό τους μοναδικό τρόπο είτε ανοίγοντας και σχεδιάζοντας δρόμους είτε απολαμβάνοντας αυτό το ταξίδι ως συνοδοιπόροι στο πλευρό μας. Τις περισσότερες φορές όμως, λειτουργούν ως τροχοπέδη, με αποτέλεσμα να σκοντάφτουμε και να σωριαζόμαστε στο τραχύ έδαφος, ματώνοντας τα γόνατα μας.
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, μεγαλώνεις και οι συνταξιδευτές σου μειώνονται ολοένα και περισσότερο, ίσα που προσμετρώνται στα δάκτυλά σου. Τα χέρια που βασιζόσουν μαζεύονται βιαστικά στην απέλπιδη προσπάθεια σου να τα φτάσεις. Το στητό και περήφανο σώμα κυρτώνει, η ψυχική κόπωση σε καλωσορίζει με ανοιχτές αγκάλες..αδελφική σου φίλη από καιρό!
Κάποιες πληγές επουλώθηκαν πλήρως, κάποιες άλλες σε στιγμάτισαν για πάντα μένοντας εκεί να σου υπενθυμίζουν την ύπαρξη τους, άλλες στάζουν ακόμη «φαρμάκι».. Τις παρατηρείς σαστισμένος, οι θύμισες επιστρέφουν και ξαναρχίζουν να σε πονούν απ’ την αρχή.
Μα είναι αλλιώτικος ο πόνος, διαφορετικός από τους άλλους. Σε ανύποπτο χρόνο και στιγμή σε παρασύρει στο δικό του βούρκο και εσύ παλεύεις με τους δαίμονες σου να τον ξορκίσεις.
Και περνάνε, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και ανακαλύπτεις μια μέρα την ουσία και τα διδάγματα αυτής της ξέφρενης πορείας..
Είναι τα λάθη, τα πάθη, τα σωστά σου..
...είναι η ζωή σου !
Life's like a road that you travel on
When there's one day here and the next day gone
Μου αρέσουν πολύ οι σκέψεις σου Κατερίνα μου. Ώριμες, συγκροτημένες, διδακτικές και θα έλεγα γεμάτες συναισθήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε καλή μου φίλη για την κρυστάλλινη γραφή σου.
Χαίρομαι που μέσα σε λίγες γραμμές κατάφερα να αποδώσω έναν κόσμο συναισθημάτων ..!!
ΔιαγραφήΤι όμορφο να το μοιράζεσαι μαζί μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ χαίρομαι που σας ταξιδευει στον κόσμο μου !
ΔιαγραφήΤι όμορφα που το έθεσες...Στο έχω ξαναπεί νομίζω, πως ενώ συνήθως πραγματεύεσαι θέματα στενάχωρα ή θλιβερά, πότε η ανάγνωσή τους δεν μου προκάλεσε αμιγώς θλίψη. Για κάποιο λόγο νιώθω πως είσαι βαθιά αισιόδοξο άτομο και αυτό βγαίνει και στα γραπτά σου. Ή τουλάχιστον, έτσι το εκλαμβάνω εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή