Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2020
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

Μεθυσμένες αλήθειες της Τατιάνας Τζινιώλη

  Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ Γιατί είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί σου και η μεθυσμένη μου αλήθεια είναι πως ήξερα πως εμείς οι δυο δεν ήμασταν μόνο μια εβδομάδα σε ένα πλοίο. Να σας πω μια μεθυσμένη αλήθεια; Λατρεύω τα βιβλία της Τατιάνας Τζινιώλη. Ω μα τι λέω! Δε χρειάζομαι αλκοόλ για να παραδεχτώ την αδυναμία μου στη συγγραφέα, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και στη δουλειά της. Το ερωτικό μυθιστόρημα, γνωστό και ως contemporary romance, είναι από τα αγαπημένα μου είδη, καθώς σαν νέο και ερωτευμένο κοράσιο απολαμβάνω τις ιστορίες αγάπης, που όμως ξεφεύγουν από το υπερβολικά αγνό τύπο του παραδοσιακού ρομαντικού είδους. Έχουν πιο σύγχρονη χροιά και είναι πιο ρεαλιστικά. Και είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια εγχώρια πένα που θα αποδώσει τους αγώνες και τα σαράντα κύματα μιας σχέσης νέων ανθρώπων, μέχρι αυτοί να ανοίξουν τα μάτια τους και να καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. (Με ακούς Χέιζελ;) Το νέο βιβλίο της Τατιάνας, λοιπόν, μας ταξιδε...

Κίρκη της Madeline Miller

  Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε όταν ακούτε το όνομα Κίρκη ; Σίγουρα ξεπηδούν εικόνες από τα μαθητικά σας χρόνια, την ώρα της Οδύσσειας στο γυμνάσιο, όπου η δασκάλα διάβαζε περιχαρής την αντίστοιχη ραψωδία. Κίρκη, η μάγισσα. Κίρκη, η πλανεύτρα. Εκείνη η μυστήρια γυναίκα την οποία ο Όμηρος βάζει στο δρόμο του πρωταγωνιστή του, εκείνου του άντρα που μάθαμε να λατρεύουμε κι άρα αναγκαστικά η Κίρκη μας ενοχλούσε. Μεταμόρφωσε τους συντρόφους του σε γουρούνια. Πιθανόν να έκανε και τον ίδιο έτσι. Άρα η Κίρκη είναι ζωγραφισμένη με μελανά χρώματα. Ξέρω πως σαν Έλληνες έχουμε μεγάλη αγάπη στη μυθολογία μας. Κάθε λαός θαυμάζει τους θρύλους και τις ιστορίες που έφτασαν από την αρχαιότητα στο σήμερα. Μα πόσο καλά τη γνωρίζουμε; Και έχουμε αναπτύξει μια δική μας άποψη ή αντιγράφουμε συνήθειες; Η Madeline Miller δεν είναι Ελληνίδα κι άρα πολλοί θα αντέδρασαν υπεροπτικά βλέποντας το βιβλίο της. Εκείνη δε θα τα ξέρει τόσο καλά. Δε ν κουβαλάει την ίδι...

Στον ιδανικό κόσμο της Σοράγια της Βούλας Γκεμίση

  Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ   Τι είναι για σένα ιδανικός κόσμος ; Πώς θα φανταζόσουν ιδανικά τη ζωή σου; Ποιο είναι εκείνο το άπιαστο όνειρο που αν πραγματοποιούταν, όλα θα γίνονταν… ιδανικά ; Ίσως σε κουράζει αυτή η λέξη. Ίσως τη φοβάσαι, γιατί κρύβει μέσα της άπιαστα όνειρα και τον πόνο αυτών. Θέλω όμως να σου θυμίσω πως ό,τι εσύ θεωρείς δεδομένο και δε σε γεμίζει πια, για κάποιον άλλον είναι το ιδανικό. Το τέταρτο έντυπο βιβλίο της Βούλας Γκεμίση έρχεται για να ταράξει τα νερά της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δε θέλει να ωραιοποιήσει ή να ρομαντικοποιήσει τίποτα. Είναι μια γροθιά στο στομάχι κι ένα δυνατό χαστούκι στον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας. Η Σοράγια είναι μια τρανσέξουαλ γυναίκα που κατηγορείται για φόνο. Προτού συλληφθεί, εξομολογείται τα πάντα σε μια δημοσιογράφο. Με ένα τσιγάρο και ένα ποτό ανοίγει την καρδιά της, ένα σκονισμένο σεντούκι που κρύβει τα πιο σκοτεινά μυστικά. Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα γελάσετε διαβάζοντας την περιγραφή. Θα θυμώσετε. Θα μασου...

Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου της Μαρίας Αλεξοπούλου

  Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ Όταν είσαι φυλακισμένος μέσα στο μυαλό σου, χάνεις την επαφή με το παρόν. Προτού ξεκινήσω το σχολιασμό του άρθρου, θέλω να σου κάνω μια ερώτηση φίλε αναγνώστη. Είσαι καλά; Θέλω να σκεφτείς πριν απαντήσεις. Είσαι στα αλήθεια καλά; Νιώθεις κουρασμένος; Στενοχωρημένος; Πιεσμένος; Μόνος σου; Δεν είναι κακό. Δεν είναι ντροπή. Και σε καμία περίπτωση δεν είσαι μόνος σου. Το συγγραφικό ντεμπούτο της Μαρίας Αλεξοπούλου πρόκειται εκ πρώτης όψεως για μια σειρά σπονδυλωτών διηγημάτων με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα. Η Μελίνα είναι ένα νέο κορίτσι που σπουδάζει, δουλεύει, έχει τους φίλους της, την αδερφή της, τα όνειρα της. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ευτυχισμένη. Και μέχρι ένα σημείο είναι. Μέχρι που η υγεία του πατέρα της δοκιμάζεται και η νεαρή κοπέλα νιώθει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Οι γονείς μας είναι τα στηρίγματα μας , τα πρότυπα θάρρους. Μέχρι να φτάσουμε στη δεκαετία των είκοσι, μας φαίνονται άτρωτοι, σχεδόν άφθαρτοι. Όμως μα...