ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΙΩΠΗΣ

 

ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΙΣ ΛΕΝΕ...

Γράφει η Βούλα Γκεμίση

Χείλη σφραγισμένα. 

Κραυγές σιωπής τις λένε. 

Μα, δεν σου δίδαξε κανείς να τις ακούς. 

Δεν σου δίδαξαν τα μάτια να διαβάζεις. 

Δεν αρκέστηκες στη μελωδία της καρδιάς και στον πόνο που προστάζει ο νους. Πολυφορεμένα όνειρα, πλεγμένα σε έναστρους ουρανούς. 

Εγώ σιωπώ και εσύ μιλάς. 

Πάντα μιλάς. 

Με μια φωνή σειρήνα που όσο πάει και θεριεύει μέσα μου και γίνεται η χειρότερη απειλή. Και αν στα δυο μου μάτια μοιάζεις με αγρίμι, παρά τον φόβο μου, μπροστά μου δείχνεις μικρός. Πάντα μικρός και αδύναμος. Ασήμαντος μα αρκετά ικανός να γρατζουνάς με την απειλή τη δική μου λογική που πάντα με προστάζει να τρέξω μακριά από εσένα.

Και εγώ τελικά μένω. 

Δεν το κάνω. Δεν φεύγω παρά την θέληση μου.

Στέκω και σε κοιτώ και νιώθω τόσα δα μικρή. Ανήμπορη μπροστά στο υπερυψωμένο αλλά οργισμένο ανάστημα σου και εκεί σφραγίζω τα χείλη. Αποσιωπώ τις εσωτερικές κραυγές και τις αφήνω να πλέκουν μέσα μου αραχνοΰφαντους ιστούς απόγνωσης. Είναι πολλοί. Τόσο πολλοί που κάνουν τον εσωτερικό μου κόσμο να μοιάζει στοιχειωμένος από όνειρα – φαντάσματα. Ανάμεσα τους αναζητώ συντροφιά και μένω μόνη.

Τώρα μιλάω εγώ. 

Και είχα τόσα πολλά να σου πω τελικά. 

Και αν ακόμα κάποιοι υπηρετούν σαν δούλοι το «η σιωπή είναι χρυσός» εγώ θα πω ότι η λάμψη του χρυσού πολλές φορές θαμπώνει. 

Μεγαλοπρέπεια να ακούς τις σιωπές. Να βλέπεις κάτω από τον χρυσό. Να αφουγκράζεσαι την μοναξιά που πολύ εύκολα αποτυπώνεται στο βλέμμα. Μεγαλοπρέπεια να ανοίξεις τα δυο σου χείλη και να αφήσεις την λύτρωση επιτέλους να σε πιάσει από το χέρι χαράζοντας σου την αίσθηση ότι δεν είσαι ποτέ μόνη γιατί είμαστε τελικά τόσες πολλές κραυγές μαζεμένες που το μόνο που αποζητούν είναι την αποδέσμευση από την απελπισία που σαρώνει τα πάντα.