Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΙΣ ΛΕΝΕ...
Γράφει η Βούλα Γκεμίση
Χείλη σφραγισμένα.
Κραυγές σιωπής τις λένε.
Μα, δεν σου δίδαξε κανείς να τις ακούς.
Δεν σου δίδαξαν τα μάτια να διαβάζεις.
Δεν αρκέστηκες στη μελωδία της καρδιάς και στον πόνο που προστάζει ο νους. Πολυφορεμένα όνειρα, πλεγμένα σε έναστρους ουρανούς.
Εγώ σιωπώ και εσύ μιλάς.
Πάντα μιλάς.
Με μια φωνή σειρήνα που όσο πάει και θεριεύει μέσα μου και
γίνεται η χειρότερη απειλή. Και αν στα δυο μου μάτια μοιάζεις με αγρίμι, παρά
τον φόβο μου, μπροστά μου δείχνεις μικρός. Πάντα μικρός και αδύναμος. Ασήμαντος
μα αρκετά ικανός να γρατζουνάς με την απειλή τη δική μου λογική που πάντα με
προστάζει να τρέξω μακριά από εσένα.
Και εγώ τελικά μένω.
Δεν το κάνω. Δεν φεύγω παρά την θέληση μου.
Στέκω και σε κοιτώ και νιώθω τόσα δα μικρή. Ανήμπορη μπροστά στο υπερυψωμένο αλλά
οργισμένο ανάστημα σου και εκεί σφραγίζω τα χείλη. Αποσιωπώ τις εσωτερικές
κραυγές και τις αφήνω να πλέκουν μέσα μου αραχνοΰφαντους ιστούς απόγνωσης.
Είναι πολλοί. Τόσο πολλοί που κάνουν τον εσωτερικό μου κόσμο να μοιάζει
στοιχειωμένος από όνειρα – φαντάσματα. Ανάμεσα τους αναζητώ συντροφιά και μένω
μόνη.
Τώρα μιλάω εγώ.
Και είχα τόσα πολλά να σου πω τελικά.
Και αν ακόμα κάποιοι υπηρετούν σαν δούλοι το «η σιωπή είναι χρυσός» εγώ θα πω ότι η λάμψη του χρυσού πολλές φορές θαμπώνει.
Μεγαλοπρέπεια
να ακούς τις σιωπές. Να βλέπεις κάτω από τον χρυσό. Να αφουγκράζεσαι την
μοναξιά που πολύ εύκολα αποτυπώνεται στο βλέμμα. Μεγαλοπρέπεια να ανοίξεις τα
δυο σου χείλη και να αφήσεις την λύτρωση επιτέλους να σε πιάσει από το χέρι
χαράζοντας σου την αίσθηση ότι δεν είσαι ποτέ μόνη γιατί είμαστε τελικά τόσες
πολλές κραυγές μαζεμένες που το μόνο που αποζητούν είναι την αποδέσμευση από
την απελπισία που σαρώνει τα πάντα.
Συγκλονιστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒούλα μου ένα μεγάλο μπράβο απ την καρδιά μου καλή μου φίλη. Για το θέμα, για τη γραφή, για το ύφος. Για την ωριμότητα που δείχνει η συγγραφή σου. Για τη δύναμη των συναισθημάτων σου.
Υποκλίνομαι στο κείμενό σου από καρδιάς.
Την καλησπέρα μου.
Σ ευχαριστώ Γιάννη μου... Εμπνευσμένο από τα γεγονότα των ημερών...
ΔιαγραφήΚραυγή αγωνίας, από έναν νέο άνθρωπο, που έχει συγκλονιστεί από την βρωμιά, που υπάρχει στον κόσμο τον μεγάλων. Κραυγή και όχι σιωπή, πολλές κραυγές έναντι όλων αυτών των αρρωστημένων που νομίζουν ότι η "λάμψη τους" τους δίνει δικαίωμα να καταστρέφουν το πιο όμορφο εφόδιο με το οποίο ξεκινάς τη ζωή. Τα όνειρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου, Βούλα!
Καλημέρα και σε εσάς!
ΔιαγραφήΘα συμφωνήσω απόλυτα! Κραυγές που αργά ή γρήγορα αφυπνίζονται!
Ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιο!!!