Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

Οι εφιάλτες του Άγκαρατ του Αριστείδη Νάστου

 




Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ 



Όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε ένα βιβλίο, τείνουμε να το τοποθετούμε μονάχα σε ένα είδος. Πολλοί θα μου πείτε ότι αυτό γίνεται για συντομία ή γιατί πάντα θα υπάρχει αυτό το ένα λογοτεχνικό είδος που θα ξεχωρίζει. Στο πρώτο θα συμφωνήσω, αλλά στο δεύτερο επιτρέψτε μου να φέρω αντίλογο. Σαφώς και ένα βιβλίο δεν μπορεί να έχει μόνο ένα χαρακτηριστικό, αλλά πρέπει για καθαρά λόγους μάρκετινγκ να βρούμε την ειδοποιό διαφορά. Υπάρχουν όμως μερικά βιβλία που δύσκολα μπορείς να τα βάλεις μονάχα σε μία κατηγορία κι εγώ αυτά τα βιβλία τα αγαπώ λίγο παραπάνω γιατί δε σιχαίνομαι τίποτα περισσότερο από τις ταμπέλες. Εντάξει, και τις μπάμιες.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους Εφιάλτες του Άγκαρατ, το δεύτερο βιβλίο του Αριστείδη Νάστου, το οποίο πρόκειται για αυτοέκδοση. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στη γαλλική ύπαιθρο του 14ου αιώνα, παραμονές του Εκατονταετούς πολέμου, ενός αιματηρού κεφαλαίου της ευρωπαϊκής ιστορίας. Πρόκειται για μια περίοδο που δεν πρωταγωνιστεί σε βιβλία που ταξιδεύουν στον ευρωπαϊκό μεσαίωνα και το ίδιο ισχύει για την περιοχή. Συνήθως βλέπουμε να κυριαρχεί το αγγλικό στοιχείο. Εδώ όμως έχουμε την άλλη πλευρά. 

Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Αλβίν, ένας σύζυγος, πατέρας και φαινομενικά ταπεινής καταγωγής άντρας που υποφέρει από ανεξήγητους εφιάλτες. Η σύζυγος του, Μαριέτ παρατηρεί την αλλόκοτη συμπεριφορά του, καθώς τα φρικιαστικά όνειρα ολοένα και αυξάνονται και πασχίζει να εντοπίσει την αιτία αυτών. Μολονότι είναι αρκετά χρόνια παντρεμένοι, δε γνωρίζει απολύτως τίποτα για το σκοτεινό παρελθόν του που έρχεται να τους στοιχειώσει την ίδια περίοδο που αγγλικά στρατεύματα καταφτάνουν στη Φραγκία. Τότε αρχίζει μια περιπέτεια γεμάτη κίνδυνο, μυστήριο, αναπάντεχους συμμάχους και εχθρούς και αρκετή δόση μαγείας. 

Το παρελθόν του Αλβίν ταυτίζεται με τη δράση των Καθαρών, ενός γνωστού αιρετικού τάγματος με μεσαιωνικές ρίζες. Ο αναγνώστης όμως δεν έρχεται σε επαφή μονάχα με το θρησκευτικό κομμάτι, αλλά και το υπερφυσικό που ελλοχεύει σε κάθε σελίδα, μέχρι να κάνει μια πανηγυρική εμφάνιση στην κορύφωση της δράσης. Ο συγγραφέας έχει ενώσει με αρκετή μαεστρία το μύθο με την πραγματικότητα, δημιουργώντας μια σκοτεινή και γοητευτική ατμόσφαιρα. Ο αναγνώστης είναι πολλές φορές ανήμπορος να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από το φανταστικό κομμάτι, παρασυρόμενος από την περιγραφική πένα του συγγραφέα. 

Ένα ακόμα αγαπημένο μου κομμάτι του βιβλίου είναι η γραφή, που για μένα πια αποτελεί το άλφα και το ωμέγα. Δύσκολα μπορεί κανείς να δημιουργήσει κάτι τελείως πρωτότυπο, αλλά αν εκφράζεται με το λυρισμό και την απίστευτα ομορφιά που κάνει ο Αριστείδης Νάστος, τότε δεν έχει να φοβάται τίποτα. Όταν μιλάμε για την τέχνη του λόγου, δε χωράνε απλότητες και ευτυχώς σε αυτή την περίπτωση δεν εντόπισα καμία. Με αυτή την ευχέρεια, ο συγγραφέας όχι μόνο ζωντανεύει την ιστορία του, αλλά γεμίζει το κείμενο με σοφές κουβέντες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εύκολα σαν μότο. 

Οι χαρακτήρες ήταν αρκετά συμπαθείς και ως ένα βαθμό τα κίνητρα και η εξέλιξη τους εμφανείς. Εδώ όμως έρχεται αυτό που με απογοήτευσε και πρόκειται για κάτι καθαρά υποκειμενικό. Είμαι αναγνώστρια που προτιμάει να μπαίνει στο βάθος του ψυχικού κόσμου, να βλέπει τη δράση και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών μέσω των σκέψεων και του ψυχισμού τους, να μου το κάνουν νια νια, να το πω πιο απλά. Στο βιβλίο όμως η ιστορία εξελίχθηκε πολύ γρήγορα για τα δεδομένα μου και ως ένα βαθμό ένιωσα ότι οι χαρακτήρες δε δρούσαν μόνοι τους, αλλά ότι υπάκουγαν στις υποδείξεις του δημιουργού. Επιπλέον, ένας αναγνώστης χωρίς το γνωστικό υπόβαθρο της περιόδου, θα είχε ανάγκη περισσότερη ανάλυση τόσων σημαντικών ιστορικών φαινομένων. Αντίστοιχα, και το φανταστικό κομμάτι ήθελε περισσότερη παρουσίαση και επεξήγηση, ώστε να μη χρειαστεί κανείς να φτάσει στο σημείωμα συγγραφέα για να καταλάβει τα κίνητρα του. Τέλος, καλό θα είναι να επανεξεταστεί το κείμενο όσον αφορά την επιμέλεια, ώστε το κείμενο να είναι άρτιο.



Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ.  


Σχόλια

  1. Λατρεύω τη θεματολογία του ιστορικού μυθιστορήματος. Όταν μάλιστα αυτό "παντρεύεται" με το φανταστικό ή το υπερφυσικό και το μίγμα είναι αρμονικό, τότε μεγαλώνει η προτίμησή μου.
    Μου άρεσε πάρα πολύ το θέμα, όπως το περιέγραψες Δανάη. Μια ενδιαφέρουσα σκοτεινή εποχή, για την οποία ελάχιστα γνωρίζουμε.
    Η παρουσίασή σου, μία ακόμα φορά, άψογη και λογοτεχνική.
    Να δώσω τις ευχές μου για κάθε επιτυχία στον συγγραφέα.
    Χριστός Ανέστη σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δανάη τοποθετήθηκες πάνω σε ένα είδος που το γνωρίζεις καλά!
    Και ναι! Συμφωνώ μαζί σου! Υπάρχουν τα βιβλία που δεν μπορούν να μπουν σε μία κατηγορία!
    Μεγάλη χαρά πήρα όταν είδα μέσα από την υπέροχη παρουσίαση σου ότι το βιβλίο είναι αυτοέκδοση! Οφείλουμε να αναδεικνύουμε και να αγκαλιάζουμε κάθε είδος βιβλίου χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις για τον τρόπο έκδοσης τους!
    Αυτό δείχνει και την αγάπη κάποιου προς το ίδιο το βιβλίο και την ιστορία!

    Μπράβοοο!!! Υπέροχη παρουσίαση!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...