Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Αικατερίνη Χριστοδούλου
 |
| Πηγή:google.com |
Βαμμένα κάγκελα δεσπόζουν
στο φως ετούτης της μέρας
λαμπυρίζουν
Βαθυκόκκινη κάπα η φορεσιά τους
Μήτε είναι νέφτης μήτε φλόγα
μα καυτή ελπίδα για ζωή
Ηχούν καμπάνες στην απέραντη σιωπή
για ποια ελευθερία ομιλείς;
για ποια επαναστατείς;
Ποια ελευθερία παλεύεις να βρεις δέσμιε;
Βαμμένα κάγκελα δεσπόζουν
Εδώ κι εκεί
παράμερα θρονιασμένα
Ποιες φωνές καταπλακώνουν;
Ποιες ψυχές τερματίζουν;
K.X.
Κατερίνα μου, συγχαρητήρια, αγαπημένη μου φίλη. Ακούμπησες την καρδιά και την ψυχή σου σε μια μεγάλη επέτειο. Έξοχο ποίημα, στίχοι γεμάτοι συναισθήματα και μνήμες. Υποκλίνομαι κορίτσι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Κατερίνα μου! Υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο Κατερίνα! Ό,τι πρέπει για τη μέρα, για να θυμόμαστε πως το ευχάριστο κλίμα με τα σημαιάκια και τους στολισμούς δεν είναι το μόνο που έμεινε!
ΑπάντησηΔιαγραφή