"Ακούγοντας τη βροχή" ποίημα του Γιάννη Πιταροκοίλη
Ακούγοντας τη βροχή Ακούγοντας τη βροχή να πέφτει, στέκεις εκεί κολλημένος στο νοτισμένο παραθύρι, καραδοκώντας με το βλέμμα σου τις σταγόνες, που αρμενίζουν στο δικό τους ταξίδι στο τζάμι. Ακούγοντας τη βροχή, καρτεράς να δεις ποιο τραγούδι θα διαλέξει. Θα στήσει τη δική της ορχήστρα πάνω στην ξύλινη στέγη τα δικά της βιολιά θα 'ναι στα γυάλινα του σπιτιού και τα κρουστά της στα κεραμίδια της σκεπής. Και ο ρυθμός θα αφήνεται στην αγκαλιά της. Πότε είναι ένα απαλό θρόισμα που κάνουν οι λίγες σταλαγματιές, λες και μετριούνται με τη δική τους συστολή, ντροπαλές σαν τις μικρές παρθένες κόρες. Πότε είναι ένα αλέγκρο τραγούδι, με ρυθμό και ήχο ξέχωρο, με το δικό του ρεφραίν και στίχους. Πότε γίνεται ένα κρεσέντο από ήχους ξέφρενους, να κραυγάζει, να απειλεί, να δυναμώνει, σε παρασύρει, σε φοβίζει. Ακούγοντας τη βροχή αναμετριέσαι με τη ζωή έξω απ' το τζάμι, αυτά που συμβαίνουν έξω από σένα, γνώριμα μα μακρινά. Δεν μπορείς να απλώσεις τα χέρια να τα αγγίξεις, μονάχα να τα δεις, να...
Κατερίνα μου, συγχαρητήρια, αγαπημένη μου φίλη. Ακούμπησες την καρδιά και την ψυχή σου σε μια μεγάλη επέτειο. Έξοχο ποίημα, στίχοι γεμάτοι συναισθήματα και μνήμες. Υποκλίνομαι κορίτσι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια Κατερίνα μου! Υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο Κατερίνα! Ό,τι πρέπει για τη μέρα, για να θυμόμαστε πως το ευχάριστο κλίμα με τα σημαιάκια και τους στολισμούς δεν είναι το μόνο που έμεινε!
ΑπάντησηΔιαγραφή