ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΔΕ ΦΩΝΑΖΟΥΝ

{Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά}

Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν.

Φεύγουν πάντα σιωπηλά, καμιά φορά χαμογελώντας, ίσως και γελώντας. Μα μη γελιέσαι. Δε γελάνε με σένα. Με τον εαυτό τους γελάνε, γιατί τους φαίνεται πια πραγματικά αστείο το πόσα έδωσαν και τελικά δεν πήραν τίποτα, το πόσο έκαναν τα πάντα για άλλους και οι ίδιοι δεν έγιναν ποτέ «τα πάντα» για κανέναν.

Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν, δεν έχουν πλέον λόγο. Φώναζαν από καιρό με όλη τους τη δύναμη, μα δεν τους άκουσε κανείς, γιατί η κραυγή τους ήταν στα μάτια τους και κανείς δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει μέσα τους. Απλά περνούσες δίπλα τους, τους μιλούσες, σου μιλούσαν, τους ζητούσες τα πάντα και στα έδιναν, δε ζητούσαν τίποτα και δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να ρωτήσεις: «Εσύ; Θες κάτι;». Αν τους κοιτούσες πραγματικά στα μάτια, θα διάβαζες την προσμονή γι’ αυτή την ερώτηση. Δεν το έκανες. Εγώ είμαι αυτάρκης, έλεγες, ανεξάρτητος, άρα, έτσι είναι κι ο άλλος δίπλα μου‧ άρα, δε χρειάζεται τίποτα, όσα του προσφέρω του είναι αρκετά, τι μπορεί να θέλει πια;

Είναι όλα δεδομένα.

Μέχρι που δεν είναι.

Μέχρι που ξύπνησες μια μέρα και είχε φύγει. Σιωπηλά.

Δεν είχε λόγο να φωνάξει, ούτε καν να ψιθυρίσει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τετελεσμένο από τον άνθρωπο που τον έχει πια τυλίξει η ματαιότητα. Όταν αρχίζει κάποιος να βρίσκει τα πάντα μάταια, εκεί είναι που πατάει παύση. Τότε είναι που φεύγει. Μ’ ένα τελευταίο χαμόγελο, ίσως και γέλιο, όχι για σένα, δε γελάει μαζί σου. Με τον εαυτό του γελάει.

Με το πόσο δεδομένος άφησε να γίνει.

Αυτοί που φεύγουν πραγματικά, δε φωνάζουν.

Ποτέ.

Ακόμα κι αν εξακολουθείς να τους βλέπεις.

Δεν είναι πια εκεί. 

Έφυγαν, χωρίς να φωνάξουν.