Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Θύμησες από αλμύρα.." της Αικατερίνης Χριστοδούλου (Συμμετοχή στο δρώμενο: "Μια Ιδέα-Μια έμπνευση #4)

"Θύμησες από αλμύρα" της Αικατερίνης Χριστοδούλου Πηγή: Freepik Ολα ξεκίνησαν κάπως έτσι.. Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play. Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά: «Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες. Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν; Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας; Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον. Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέ...

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΔΕ ΦΩΝΑΖΟΥΝ

{Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά}

Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν.

Φεύγουν πάντα σιωπηλά, καμιά φορά χαμογελώντας, ίσως και γελώντας. Μα μη γελιέσαι. Δε γελάνε με σένα. Με τον εαυτό τους γελάνε, γιατί τους φαίνεται πια πραγματικά αστείο το πόσα έδωσαν και τελικά δεν πήραν τίποτα, το πόσο έκαναν τα πάντα για άλλους και οι ίδιοι δεν έγιναν ποτέ «τα πάντα» για κανέναν.

Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν, δεν έχουν πλέον λόγο. Φώναζαν από καιρό με όλη τους τη δύναμη, μα δεν τους άκουσε κανείς, γιατί η κραυγή τους ήταν στα μάτια τους και κανείς δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει μέσα τους. Απλά περνούσες δίπλα τους, τους μιλούσες, σου μιλούσαν, τους ζητούσες τα πάντα και στα έδιναν, δε ζητούσαν τίποτα και δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να ρωτήσεις: «Εσύ; Θες κάτι;». Αν τους κοιτούσες πραγματικά στα μάτια, θα διάβαζες την προσμονή γι’ αυτή την ερώτηση. Δεν το έκανες. Εγώ είμαι αυτάρκης, έλεγες, ανεξάρτητος, άρα, έτσι είναι κι ο άλλος δίπλα μου άρα, δε χρειάζεται τίποτα, όσα του προσφέρω του είναι αρκετά, τι μπορεί να θέλει πια;

Είναι όλα δεδομένα.

Μέχρι που δεν είναι.

Μέχρι που ξύπνησες μια μέρα και είχε φύγει. Σιωπηλά.

Δεν είχε λόγο να φωνάξει, ούτε καν να ψιθυρίσει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τετελεσμένο από τον άνθρωπο που τον έχει πια τυλίξει η ματαιότητα. Όταν αρχίζει κάποιος να βρίσκει τα πάντα μάταια, εκεί είναι που πατάει παύση. Τότε είναι που φεύγει. Μ’ ένα τελευταίο χαμόγελο, ίσως και γέλιο, όχι για σένα, δε γελάει μαζί σου. Με τον εαυτό του γελάει.

Με το πόσο δεδομένος άφησε να γίνει.

Αυτοί που φεύγουν πραγματικά, δε φωνάζουν.

Ποτέ.

Ακόμα κι αν εξακολουθείς να τους βλέπεις.

Δεν είναι πια εκεί. 

Έφυγαν, χωρίς να φωνάξουν.

 

Σχόλια

  1. Πόσο αληθινά συναισθήματα βγάζουν αυτές οι σκέψεις.... Έτσι είναι, ακριβώς έτσι και είμαι σίγουρη ότι όλοι μας λίγο - πολύ έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο ή έχουμε συναντήσει όλους αυτούς που φεύγουν και δεν φωνάζουν.... Μπράβο Ελευθερία μας! Μιλάει στην ψυχή μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βούλα μου, σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή έτσι.

      Διαγραφή
  2. Πώς έχεις τη δύναμη να μού χαρίζεις τέτοια συγκίνηση κάθε φορά, που βουτώ στη γραφή σου! Πώς το κάνεις αυτό; Πώς γίνεται να ξυπνάς τόσα συναισθήματα, να δημιουργείς τόσες εικόνες!
    Ελευθερία μου, ειλικρινά σε ευχαριστώ, που το διάβασα. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα γλυκά σας λόγια είναι πάντα μια ανταμοιβή για μένα, καλέ μου φίλε. Ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
    2. Εμείς σε ευχαριστούμε, Ελευθερία μου για τη δύναμη της πέννας σου, καλή μου φίλη.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top