1. Πολλοί σε γνωρίζουν από τη σκοτεινή λογοτεχνία και τη φαντασία. Πώς επηρεάζει το ύφος σου η ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, όπως στον αυτισμό; Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες με γνώρισαν και αγάπησαν ως συγγραφέα της λογοτεχνίας του φανταστικού -κάτι που συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε με βραβεία και διακρίσεις για πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά καθώς έγινα γονιός, άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος -θέλω να πιστεύω πως ξεκίνησα να βελτιώνομαι, να αποκτώ κοινωνικές ανησυχίες και νέες σκέψεις μαζί με τις νέες αυτές ευθύνες και χαρές -και όλα αυτά φάνηκαν στην λογοτεχνική στροφή που συνειδητά -και με ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό στ' αλήθεια τρόπο, τόσο με σπουδαίες βραβεύσεις, όσο κυρίως με την αγάπη των αναγνωστών- έκανα, αρχικά με “Το κουτί”, και εν συνεχεία με το σε αρκετά σημεία βιωματικό “Το ξεχωριστό παιδί”, βήματα προς τα μπροστά. Σαφώς με απασχολούν και ως γονιό και ως ανεξάρτητο άνθρωπο τα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης εποχής, ενώ ως συγγραφέας ανακαλύπτω, μια γραφή που εξ...
{Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά}
Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν.
Φεύγουν πάντα σιωπηλά, καμιά φορά χαμογελώντας, ίσως και γελώντας. Μα μη γελιέσαι. Δε γελάνε με σένα. Με τον εαυτό τους γελάνε, γιατί τους φαίνεται πια πραγματικά αστείο το πόσα έδωσαν και τελικά δεν πήραν τίποτα, το πόσο έκαναν τα πάντα για άλλους και οι ίδιοι δεν έγιναν ποτέ «τα πάντα» για κανέναν.
Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν, δεν έχουν πλέον λόγο. Φώναζαν από καιρό με όλη τους τη δύναμη, μα δεν τους άκουσε κανείς, γιατί η κραυγή τους ήταν στα μάτια τους και κανείς δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει μέσα τους. Απλά περνούσες δίπλα τους, τους μιλούσες, σου μιλούσαν, τους ζητούσες τα πάντα και στα έδιναν, δε ζητούσαν τίποτα και δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να ρωτήσεις: «Εσύ; Θες κάτι;». Αν τους κοιτούσες πραγματικά στα μάτια, θα διάβαζες την προσμονή γι’ αυτή την ερώτηση. Δεν το έκανες. Εγώ είμαι αυτάρκης, έλεγες, ανεξάρτητος, άρα, έτσι είναι κι ο άλλος δίπλα μου‧ άρα, δε χρειάζεται τίποτα, όσα του προσφέρω του είναι αρκετά, τι μπορεί να θέλει πια;
Είναι όλα δεδομένα.
Μέχρι που δεν είναι.
Μέχρι που ξύπνησες μια μέρα και είχε φύγει. Σιωπηλά.
Δεν είχε λόγο να φωνάξει, ούτε καν να ψιθυρίσει.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τετελεσμένο από τον
άνθρωπο που τον έχει πια τυλίξει η ματαιότητα. Όταν αρχίζει κάποιος να βρίσκει τα πάντα μάταια, εκεί είναι που πατάει παύση. Τότε είναι που φεύγει. Μ’ ένα τελευταίο χαμόγελο, ίσως και γέλιο, όχι για σένα, δε γελάει μαζί σου. Με τον εαυτό του γελάει.
Με το πόσο δεδομένος άφησε να γίνει.
Αυτοί που φεύγουν πραγματικά, δε φωνάζουν.
Ποτέ.
Ακόμα κι αν εξακολουθείς να τους βλέπεις.
Δεν είναι πια εκεί.
Έφυγαν, χωρίς να φωνάξουν.
Πόσο αληθινά συναισθήματα βγάζουν αυτές οι σκέψεις.... Έτσι είναι, ακριβώς έτσι και είμαι σίγουρη ότι όλοι μας λίγο - πολύ έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο ή έχουμε συναντήσει όλους αυτούς που φεύγουν και δεν φωνάζουν.... Μπράβο Ελευθερία μας! Μιλάει στην ψυχή μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒούλα μου, σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή έτσι.
ΔιαγραφήΠώς έχεις τη δύναμη να μού χαρίζεις τέτοια συγκίνηση κάθε φορά, που βουτώ στη γραφή σου! Πώς το κάνεις αυτό; Πώς γίνεται να ξυπνάς τόσα συναισθήματα, να δημιουργείς τόσες εικόνες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθερία μου, ειλικρινά σε ευχαριστώ, που το διάβασα. Να είσαι καλά.
Τα γλυκά σας λόγια είναι πάντα μια ανταμοιβή για μένα, καλέ μου φίλε. Ευχαριστώ πολύ.
ΔιαγραφήΕμείς σε ευχαριστούμε, Ελευθερία μου για τη δύναμη της πέννας σου, καλή μου φίλη.
Διαγραφή