Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

(από τη Βούλα Γκεμίση) Ποια στιγμή της καθημερινότητάς σου πιστεύεις ότι τροφοδοτεί περισσότερο τη συγγραφή σου; Συνήθως είναι η στιγμή που είμαι μόνη μου. Μπορεί να είναι βράδυ, μπορεί και νωρίς το πρωί μετά τον καφέ, όταν μπορώ να βάλω ευκολότερα τις σκέψεις μου σε τάξη δίχως την κούραση τη βραδινή! Έχεις ποτέ νιώσει ότι ένα βιβλίο σε “διάλεξε” για να το γράψεις, αντί να το επιλέξεις εσύ;   Νομίζω πως όχι. Με διαλέγουν όμως οι ήρωες και απλώς εγώ τους τοποθετώ στην ιστορία που θέλω να πω. Νομίζω πως  ποτέ δεν με έχει διαλέξει κάποιο βιβλίο, καθώς οι ιστορίες πηγάζουν από την ψυχή μου άρα απορρέουν και από την εσωτερική μου ανάγκη να γραφτούν με αποτέλεσμα να αποτελούν δική μου επιλογή. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!  Πόσο διαφέρει η συγγραφική σου φωνή από την προσωπική σου φωνή ως άνθρωπος; Σε ορισμένες περιπτώσεις και ιστορίες σχεδόν καθόλου. Μάλιστα έχω σχολιάσει πως πολλές φορές το χιούμορ των ηρώων, άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει δικό μου τρόπο έκφρασης καθώς και ε...

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΔΕ ΦΩΝΑΖΟΥΝ

{Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά}

Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν.

Φεύγουν πάντα σιωπηλά, καμιά φορά χαμογελώντας, ίσως και γελώντας. Μα μη γελιέσαι. Δε γελάνε με σένα. Με τον εαυτό τους γελάνε, γιατί τους φαίνεται πια πραγματικά αστείο το πόσα έδωσαν και τελικά δεν πήραν τίποτα, το πόσο έκαναν τα πάντα για άλλους και οι ίδιοι δεν έγιναν ποτέ «τα πάντα» για κανέναν.

Αυτοί που φεύγουν, δε φωνάζουν, δεν έχουν πλέον λόγο. Φώναζαν από καιρό με όλη τους τη δύναμη, μα δεν τους άκουσε κανείς, γιατί η κραυγή τους ήταν στα μάτια τους και κανείς δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει μέσα τους. Απλά περνούσες δίπλα τους, τους μιλούσες, σου μιλούσαν, τους ζητούσες τα πάντα και στα έδιναν, δε ζητούσαν τίποτα και δεν μπήκες ποτέ στον κόπο να ρωτήσεις: «Εσύ; Θες κάτι;». Αν τους κοιτούσες πραγματικά στα μάτια, θα διάβαζες την προσμονή γι’ αυτή την ερώτηση. Δεν το έκανες. Εγώ είμαι αυτάρκης, έλεγες, ανεξάρτητος, άρα, έτσι είναι κι ο άλλος δίπλα μου άρα, δε χρειάζεται τίποτα, όσα του προσφέρω του είναι αρκετά, τι μπορεί να θέλει πια;

Είναι όλα δεδομένα.

Μέχρι που δεν είναι.

Μέχρι που ξύπνησες μια μέρα και είχε φύγει. Σιωπηλά.

Δεν είχε λόγο να φωνάξει, ούτε καν να ψιθυρίσει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τετελεσμένο από τον άνθρωπο που τον έχει πια τυλίξει η ματαιότητα. Όταν αρχίζει κάποιος να βρίσκει τα πάντα μάταια, εκεί είναι που πατάει παύση. Τότε είναι που φεύγει. Μ’ ένα τελευταίο χαμόγελο, ίσως και γέλιο, όχι για σένα, δε γελάει μαζί σου. Με τον εαυτό του γελάει.

Με το πόσο δεδομένος άφησε να γίνει.

Αυτοί που φεύγουν πραγματικά, δε φωνάζουν.

Ποτέ.

Ακόμα κι αν εξακολουθείς να τους βλέπεις.

Δεν είναι πια εκεί. 

Έφυγαν, χωρίς να φωνάξουν.

 

Σχόλια

  1. Πόσο αληθινά συναισθήματα βγάζουν αυτές οι σκέψεις.... Έτσι είναι, ακριβώς έτσι και είμαι σίγουρη ότι όλοι μας λίγο - πολύ έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο ή έχουμε συναντήσει όλους αυτούς που φεύγουν και δεν φωνάζουν.... Μπράβο Ελευθερία μας! Μιλάει στην ψυχή μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βούλα μου, σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή έτσι.

      Διαγραφή
  2. Πώς έχεις τη δύναμη να μού χαρίζεις τέτοια συγκίνηση κάθε φορά, που βουτώ στη γραφή σου! Πώς το κάνεις αυτό; Πώς γίνεται να ξυπνάς τόσα συναισθήματα, να δημιουργείς τόσες εικόνες!
    Ελευθερία μου, ειλικρινά σε ευχαριστώ, που το διάβασα. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα γλυκά σας λόγια είναι πάντα μια ανταμοιβή για μένα, καλέ μου φίλε. Ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
    2. Εμείς σε ευχαριστούμε, Ελευθερία μου για τη δύναμη της πέννας σου, καλή μου φίλη.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top