ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ (Ελένη Ζηνονίδη - Ελευθερία Καλογνωμά)

Μαύρα φτερά, από κύκνους λευκούς 

σε μια θάλασσα βασανισμένων 

Μαύρος ορίζοντας, γκρίζα τα σύννεφα

κι εγώ πώς ν' αγκαλιάσω το λευκό;

Βάρκα στα κύματα, μένος

σπάθες ατσάλινες ανθρώπων οπλισμένων 

Ουρλιάζω στο γκρίζο, μαύρα φτερά φορώ

Με το σπαθί μου κόβω το νερό

Σπάω την πλώρη, την άγκυρα διαλύω

νομίζω απ’ την τρέλα παραλύω 

Στο χάος βυθίζομαι, μα μένεις πίσω 

σαν γη ξένη παλεύω να σε κατακτήσω

Άγονη γη κάτω απ' το σπαθί σου 

με γυμνά πέλματα πατάω την ψυχή σου 

Και η ψυχή γυμνή στα πόδια σου πέφτει

με την αλήθεια την ψυχρή σαν επιφάνεια καθρέφτη

Ραγίζει αυτός, ματώνει η αλήθεια

δε χωράς πια στων βασανισμένων τα παραμύθια 

Δακρύζει αυτή και κόβεται απ' το ψέμα

Πόσο αντέχουνε τα ψέματα ως το τέρμα;

Μαύρα φτερά από κύκνους λευκούς 

πλώρες μισές πλέουν στους άλικους αφρούς 

Κι αναρωτιέμαι αν απ' τα σύννεφα τα γκρίζα...

θα ξεχωρίσουνε τα χρώματα ποτέ

 

Σε συγχωρώ αν πεις πως ναι