(από τη Βούλα Γκεμίση)
Ποια ήταν η πρώτη
"σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του
ψυχολογικού θρίλερ;
Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως
από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με
τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν
αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό.
Πώς διαχειρίζεσαι τη
λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία
των χαρακτήρων σου;
Προσπαθώ να μπαίνω
στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις
απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το
κρίνουν οι αναγνώστες.
Υπάρχει κάποιος ήρωας ή
αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περισσότερο απ’
ό,τι περίμενες;
Ω, ναι! Ξεκάθαρα και
με διαφορά η Αμαλία Κοντομανώλη από τη “Δεμένη κόκκινη κορδέλα” , γι’ αυτό
γράφτηκε μετά και το “Μέχρι Τέλους”. Ήταν δύσκολο να την βγάλω από το μυαλό
μου.
Χρησιμοποιείς δικά σου όνειρα ή εσωτερικούς φόβους στις ιστορίες σου ή προτιμάς να "δανείζεσαι" άλλες εμπειρίες;
Χρησιμοποιώ τα πάντα, αναλόγως τι με εξυπηρετεί σε κάθε περίπτωση. Σε κάθε βιβλίο υπάρχει και μια αλήθεια μου.
Έχεις ποτέ ανησυχήσει ότι
οι αναγνώστες θα αναρωτηθούν τι κρύβεται στο δικό σου μυαλό, διαβάζοντας τις
ιστορίες σου;
Φυσικά, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους
που δε με γνωρίζουν. Δεν έχω και την πιο light θεματολογία ξέρεις. Για
τα κοντινά μου άτομα δεν ανησυχώ καθόλου πάντως. Ξέρω πως με αγαπούν ακριβώς
γι’ αυτό που είμαι.
Πόσο δύσκολο είναι να
βρεις το "τέλειο έγκλημα" και πόσο ρεαλισμό επιδιώκεις στην πλοκή;
Είναι πολύ δύσκολο να βρεις το “τέλειο
έγκλημα|”μιας και έχουν γραφτεί τα πάντα, γι’ αυτό και έχω δολοφονήσει
αμέτρητες ιδέες.
Πώς επηρεάζει η εποχή μας
—με την τεχνολογία, τις θεωρίες συνωμοσίας και την κοινωνική απομόνωση— τη
θεματολογία σου;
Όλοι ξέρουμε πως η ζωή ξεπερνάει και τα πιο
τρελά σενάρια. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να με επηρεάσει και να μου
δώσει τροφή.
Έχεις νιώσει ποτέ ότι ένα
βιβλίο σε "παρασύρει" ψυχολογικά περισσότερο απ’ όσο είναι υγιές;
Ναι, ναι και πάλι ναι. Είναι αυτή η Αμαλία
που ανέφερα πιο πάνω. Την “ένιωσα” παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε για να κατανοήσω
τη λογική της και πραγματικά φοβήθηκα όταν μπήκα για τα καλά στο μυαλό της και
κόντεψα να περάσω τη λεπτή γραμμή μεταξύ λογικής και παράνοιας.
Ποια συναισθήματα θέλεις
να αφήνεις στον αναγνώστη όταν τελειώνει το τελευταίο κεφάλαιο;
Μου αρκεί να είναι
έντονα, για να μπορούν να τον προβληματίσουν.
Υπάρχει κάποιο ηθικό ή
υπαρξιακό ερώτημα που επανέρχεται υποσυνείδητα στα έργα σου;
Θελημένα ή μη, θεωρώ
πως περνάω διάφορα τέτοια ερωτήματα. Αναλόγως τι εξυπηρετεί τον κάθε χαρακτήρα
και την πλοκή του.
> Διαβάστε & τη συνέντευξη που παραχώρησε η αγαπημένη συγγραφέας Τζόαν Ζαχαριάδου στο voulagkemisibooks.com!
Πόσο ενδιαφέρον να “ακούς” μια συγγραφέα του ψυχολογικού θρίλερ να μιλάει με τόση ειλικρίνεια για τις σκοτεινές πλευρές του νου και της γραφής! Η Αμαλία φαίνεται πράγματι να άφησε βαθύ αποτύπωμα — το ίδιο και η ματιά σου στον ρεαλισμό, την αγωνία και τη λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και αλήθειας. Πολύ δυνατή συνέντευξη, με γοήτευσε και με προβλημάτισε όσο πρέπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήThis is a great interview. I love hearing about an author's process, especially in a genre like psychological thrillers. It's fascinating how she uses her own experiences and even her dreams to create such intense stories. And the point about being "seized" by a character—that's a wild thought. It really shows how much of herself she puts into her work. Thanks for sharing.
ΑπάντησηΔιαγραφή