Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Tο μολύβι...
Σκόρπιες λέξεις σε χαρτί
μόνο αυτές μπορούν να μιλήσουν
για' σένα και για' μένα..
Είμαι δειλή, ναι καλά άκουσες
δειλή να εκφράσω όσα νιώθω.
Το μολύβι όμως δεν φοβάται
δεν τρέμει στο πως θα ξεστομίσει
την κάθε λέξη...
Την βροντοφωνάζει να ακουστεί
δίχως ντροπές, δίχως ανασφάλειες.
Περίεργο συναίσθημα να ξέρεις
πως διαβάζεσαι από την ίδια σου την έμπνευση,κι ακόμη πιο περίεργο να μην γνωρίζει
πως είναι ο ήρωας των ιστορίων σου.
Μέχρι τότε, το μολύβι θα γράφει
Δεν φοβάται, δεν φοβάται..
για' σένα και για' μένα..
Είμαι δειλή, ναι καλά άκουσες
δειλή να εκφράσω όσα νιώθω.
Το μολύβι όμως δεν φοβάται
δεν τρέμει στο πως θα ξεστομίσει
την κάθε λέξη...
Την βροντοφωνάζει να ακουστεί
δίχως ντροπές, δίχως ανασφάλειες.
Περίεργο συναίσθημα να ξέρεις
πως διαβάζεσαι από την ίδια σου την έμπνευση,κι ακόμη πιο περίεργο να μην γνωρίζει
πως είναι ο ήρωας των ιστορίων σου.
Μέχρι τότε, το μολύβι θα γράφει
Δεν φοβάται, δεν φοβάται..
Κ.Χ
Απο την ποιητική της συλλογή ''Ζωή και Ποίηση''
Η έμπνευση ανήκει στον Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το 1977 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ημέρας αυτής στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες.
Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου, θεωρεί αυτή την ημέρα σημαντική καθώς συνδυάζει το φως απο τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους.
Η πρώτη Ημέρα Ποίησης εορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά.
It's a love story...
Κατ αρχήν Κατερίνα, πολύ ωραίο το ποίημά σου. Ένα ακόμα από την ακριβή σου συλλογή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έρχεται με τον καλύτερο τρόπο να τιμήσει την ημέρα της ποίησης. Μια φετινή επέτειος που ουδεμία σχέση έχει με την ποίηση και τη φιλοσοφία της. Είναι μια επέτειος βουτηγμένο στο σκοτάδι και στην ήδη διαφαινόμενη μισανθρωπιά γύρω μας.
Να είσαι καλά αγαπητή φίλη.
Πόσο σας ευχαριστώ για τα όμορφα σας λόγια!!!
ΔιαγραφήΓια μας που το μολύβι είναι όπλο ενάντια σε πολλά, το ποίημά σου είναι ακριβό. Σ ευχαριστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σας ευχαριστώ που με διαβάζετε και χαίρομαι να ακούω τις απόψεις όλων σας !!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Κατερίνα!Παρακολουθώ την ολη εξέλιξη σου απο τα πρώτα σου βήματα και μπορώ πλέον να δηλώνω φανατικός αναγνώστης σου!!εχω κάποιες απορίες που , αν θέλεις μπορείς να απαντήσεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον, πιστεύεις ότι η έμπνευση σου σε διαβάζει;
Και δεύτερον, αυτός ο γαλανομάτης ξανθός καλλονός θεωρώ πως είναι υπαρκτό πρόσωπο που αποτελεί την έμπνευση σου και θα σε ακολουθεί για πάντα.Ξέρω ότι θα το αμφισβητήσεις , αλλά κάποια πράγματα πιστεύω δε κρύβονται..θα χαρώ πολύ να απαντήσεις στα ερωτήματα μου!!
Καλησπέρα και σε εσένα !Χαίρομαι που γεμίζω τις ώρες σου με τους στίχους μου..Με διαβάζει απ´ όσο γνωρίζω και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γι αυτό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όσον αφορά τον ξανθό γαλανομάτη, μπορεί να είναι υπαρκτό πρόσωπο, μπορεί και όχι..Δεν αμφισβητώ τίποτα, ελπίζω να σε κάλυψα,.Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου !
ωωω τέλειο δηλαδή το μολύβι είναι σαν τις μύτες των ποδιών μιας παλαρίνα που χορεύει, σαν τον πανίστα, σαν τις φωνητικές χορδές ενός τραγουδιστή σαν το πινέλο στο χέρι ζωγράφου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι .. έκφραση εσωτερικού κόσμου, ε δεν είναι φόβος ούτε δειλία, απλή συστολή είναι :)
Γεια σου αγαπητή αναγνώστρια, πως μου αρέσει να ακούω τις οπτικές σας..Ακριβώς!! Εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας με διαφορετικούς τρόπους..Καλή σου μέρα..
Διαγραφή