Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Für Elise" ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΩΦΙΑΔΗ (Συμμετοχή στο δικτυακό δρώμενο "Μια ιδέα-μια έμπνευση #4)

Monsters are not born... Monsters are made, manufactured in an endless cycle of violence Für Elise " I shall die, and what I now feel be no longer felt. Soon these burning miseries will be extinct. I shall ascend my funeral pile triumphantly and exult in the agony of the torturing flames. Farewell. " ( «Θα πεθάνω και αυτό που νιώθω τώρα δεν θα γίνεται πια αισθητό. Σύντομα αυτές οι καυστικές δυστυχίες θα σβήσουν. Θα ανέβω θριαμβευτικά στην νεκρώσιμη σωρό μου και θα αγαλλιάσω μέσα στην αγωνία των βασανιστικών φλογών. Αντίο.») Έκλεισε το βιβλίο και έμεινε να κοιτάζει το εξώφυλλο, μασώντας αφηρημένα τα χείλη του. Μαίρη Σέλεϊ. Φράνκενστάιν .  Δεν ήταν ό,τι καλύτερο είχε διαβάσει. Όχι. Ούτε καν πλησίαζε. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Ήταν όμως, αλήθεια; Τελευταία όλο και λιγόστευαν τα πράγματα για τα οποία μπορούσε να είναι απόλυτα βέβαιος. Τι κατάντια! Κούνησε απότομα το κεφάλι του και ανοιγόκλεισε τα μάτια του νευρικά για να συνέλθει. Επέστρεψε στο βιβλίο. Ό,τι κι αν ήταν, τον γοήτευ...

Γκρίζος ουρανός



Γράφει η Αναγνώστου Εύα 


Τα σήμαντρα των εκκλησιών χτύπησαν πένθιμα 

Οι χαρές στα βάθη του χωριού σταμάτησαν 

Οι περιπλανώμενοι έμειναν μετέωροι , τα σώματα τους στήλες άλατος


Χιλιάδες πουλιά πέταξαν πάνω από τον γκρίζο ουρανό 

Δέντρα που λυσσομανούσαν για μια θέση στην ζωή 

Ρίζες βαθιά χωμένες στην γη 

Νύχια γαμψά από κοράκια που μόνη τους ευχαρίστηση να τρέφονται  

από τις σάρκες των καταραμένων 

Το μελαγχολικό της πρόσωπο έμεινε ανέκφραστο 

Κρυμμένο πίσω από τις επιβλητικές κουρτίνες 

Αόρατο από τα άγνωστα μάτια που πάση θυσία ήθελαν να παρεισφρήσουν στην ζωή της
 .
Τα γαλανά μάτια της μετετράπηκαν στο χρώμα του γραφίτη

Τα δόντια της έγιναν πιο αιχμηρά ουρλιάζοντας στην μέση του άδειου σπιτιού

Χιλιάδες δαίμονες σκαρφάλωσαν στο καταραμένο δέρμα της

Τους ένιωθε να τρυπάνε σαν βελόνες κάθε σημείο του 

Να εισχωρούν στο ήδη διαταραγμένο της μυαλό

Βλασφήμια βγήκε από τα ματωμένα της χείλη


Η σκέψη της λεπίδας πάνω από τις φλέβες της

Η εξορία της από τον παράδεισο 

Ένας ακόμα άγγελος γεννημένος από τις δυσκολίες ,

τον πόνο, την αμαρτία.

Ούρλιαξε ώσπου ο λαιμός της μάτωσε 

Μόνη της συντροφιά η απελπισία και μάρτυρας της εκείνος. 

Ο άρχοντας του σκότους, ο ζοφερός δαίμονας της κόλασης 

Όλα σιώπησαν. Τα σήμαντρα σταμάτησαν , οι άνθρωποι συνέχισαν τον περίπατο τους .

Ο ήχος ενός όπλου τάραξε την μικρή κοινωνία 

Κανείς ωστόσο δεν νοιάστηκε. 







Σχόλια

  1. Αχ βρε Εύα μου...
    Μπήκα μέσα στην ψυχολογία της πρωταγωνίστριας.
    Απίστευτο το πόσο εύκολα μπορεί να σε ταξιδέψει ένα κείμενο που είναι γραμμένο κατευθείαν από την καρδιά.
    Το αγάπησα! Εξαιρετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκλονιστικά επιβλητικό!
    Εύα υποκλίνομαι στην εκφραστική του δεινότητα και δύναμη. Ανατριχίλα.
    Αγαπητή φίλη πραγματικά με καθήλωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ και τους δύο Γιάννη και Βούλα. Το ποίημα αυτό το λάτρεψα και πίστευα πως ταιριάζει καλύτερα εδω! Τα λόγια σας πάντα υπέροχα ,τιμή μου να τα ακούω !

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top