Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Ακούγοντας τη βροχή" ποίημα του Γιάννη Πιταροκοίλη

 Ακούγοντας τη βροχή Ακούγοντας τη βροχή να πέφτει, στέκεις εκεί κολλημένος στο νοτισμένο παραθύρι, καραδοκώντας με το βλέμμα σου τις σταγόνες, που αρμενίζουν στο δικό τους ταξίδι στο τζάμι. Ακούγοντας τη βροχή, καρτεράς να δεις ποιο τραγούδι θα διαλέξει. Θα στήσει τη δική της ορχήστρα πάνω στην ξύλινη στέγη τα δικά της βιολιά θα 'ναι στα γυάλινα του σπιτιού και τα κρουστά της στα κεραμίδια της σκεπής. Και ο ρυθμός θα αφήνεται στην αγκαλιά της. Πότε είναι ένα απαλό θρόισμα που κάνουν οι λίγες σταλαγματιές, λες και μετριούνται με τη δική τους συστολή, ντροπαλές σαν τις μικρές παρθένες κόρες. Πότε είναι ένα αλέγκρο τραγούδι, με ρυθμό και ήχο ξέχωρο, με το δικό του ρεφραίν και στίχους. Πότε γίνεται ένα κρεσέντο από ήχους ξέφρενους,  να κραυγάζει, να απειλεί, να δυναμώνει, σε παρασύρει, σε φοβίζει. Ακούγοντας τη βροχή αναμετριέσαι με τη ζωή έξω απ' το τζάμι, αυτά που συμβαίνουν έξω από σένα, γνώριμα μα μακρινά. Δεν μπορείς να απλώσεις τα χέρια να τα αγγίξεις, μονάχα να τα δεις, να...

Γκρίζος ουρανός



Γράφει η Αναγνώστου Εύα 


Τα σήμαντρα των εκκλησιών χτύπησαν πένθιμα 

Οι χαρές στα βάθη του χωριού σταμάτησαν 

Οι περιπλανώμενοι έμειναν μετέωροι , τα σώματα τους στήλες άλατος


Χιλιάδες πουλιά πέταξαν πάνω από τον γκρίζο ουρανό 

Δέντρα που λυσσομανούσαν για μια θέση στην ζωή 

Ρίζες βαθιά χωμένες στην γη 

Νύχια γαμψά από κοράκια που μόνη τους ευχαρίστηση να τρέφονται  

από τις σάρκες των καταραμένων 

Το μελαγχολικό της πρόσωπο έμεινε ανέκφραστο 

Κρυμμένο πίσω από τις επιβλητικές κουρτίνες 

Αόρατο από τα άγνωστα μάτια που πάση θυσία ήθελαν να παρεισφρήσουν στην ζωή της
 .
Τα γαλανά μάτια της μετετράπηκαν στο χρώμα του γραφίτη

Τα δόντια της έγιναν πιο αιχμηρά ουρλιάζοντας στην μέση του άδειου σπιτιού

Χιλιάδες δαίμονες σκαρφάλωσαν στο καταραμένο δέρμα της

Τους ένιωθε να τρυπάνε σαν βελόνες κάθε σημείο του 

Να εισχωρούν στο ήδη διαταραγμένο της μυαλό

Βλασφήμια βγήκε από τα ματωμένα της χείλη


Η σκέψη της λεπίδας πάνω από τις φλέβες της

Η εξορία της από τον παράδεισο 

Ένας ακόμα άγγελος γεννημένος από τις δυσκολίες ,

τον πόνο, την αμαρτία.

Ούρλιαξε ώσπου ο λαιμός της μάτωσε 

Μόνη της συντροφιά η απελπισία και μάρτυρας της εκείνος. 

Ο άρχοντας του σκότους, ο ζοφερός δαίμονας της κόλασης 

Όλα σιώπησαν. Τα σήμαντρα σταμάτησαν , οι άνθρωποι συνέχισαν τον περίπατο τους .

Ο ήχος ενός όπλου τάραξε την μικρή κοινωνία 

Κανείς ωστόσο δεν νοιάστηκε. 







Σχόλια

  1. Αχ βρε Εύα μου...
    Μπήκα μέσα στην ψυχολογία της πρωταγωνίστριας.
    Απίστευτο το πόσο εύκολα μπορεί να σε ταξιδέψει ένα κείμενο που είναι γραμμένο κατευθείαν από την καρδιά.
    Το αγάπησα! Εξαιρετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκλονιστικά επιβλητικό!
    Εύα υποκλίνομαι στην εκφραστική του δεινότητα και δύναμη. Ανατριχίλα.
    Αγαπητή φίλη πραγματικά με καθήλωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ και τους δύο Γιάννη και Βούλα. Το ποίημα αυτό το λάτρεψα και πίστευα πως ταιριάζει καλύτερα εδω! Τα λόγια σας πάντα υπέροχα ,τιμή μου να τα ακούω !

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top