Φθηνό σινεμά

Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη

Κόρες διεσταλμένες, μισάνοιχτα χείλη 

σαν ανθοί ροδωνιάς να κοιτούν αποσβολωμένα τη ζουμερή κοπέλα που κάθε βραδιά φιλοξενούσε στα μεταξωτά σεντόνια 

ηδονικές ανάσες στιβαρών κορμιών.

Κι εγώ απλός παρατηρητής σε ένα σενάριο ξενικό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου δίχως εισιτήριο. 

Πρεμιέρα, πρώτη θέση προβολής!

Η μορφή σου αλλάζει όψη στη θέαση εκείνης.

Εκείνης..

Ο τρόπος που την κοιτάς απερίγραπτος. 

Η ματιά σου να ταξιδεύει στο κορμί της, κάνοντας στάσεις ανά τακτά διαστήματα σε κάθε ποθητό σημείο της ακάλυπτης θηλυκότητας της.

Για μια στιγμή ευχήθηκα να ήμουν τυφλή .

Λιγότερο θα πονούσε η μαχαιριά

στη πληγή που συνεχώς γύριζε γύριζε και έκοβε σε μικρά κομματάκια κάθε ανάμνηση από εσένα, κάθε κομμάτι δικό σου που θα μαρτυρούσε πως κάποτε υπήρξες δικός μου, για μια στιγμή.

Ποσό περίτεχνα χειρίζεσαι συναισθήματα ;

Αισθήματα ; 

Λάθος λήμμα.

Ανθρώπους ήθελα να πω.

Με συγχωρείς .

Ανθρώπους..

Άραγε έχεις ιδέα από ανθρώπους;

Η ξενάγηση που τελειωμό δεν έχει συνεχίζεται απροκάλυπτα.

Η αναψοκοκκινισμένη σου δίψα πλέον είναι εμφανής. Με ένα βλέμμα και ένα νεύμα ανταπόκρισης χάνεσαι ξαφνικά.

Ακολουθώ τη μορφή σου βιαστική να κατευθύνεται στα μαρμάρινα σκαλιά της εισόδου.

Το παράθυρο ανοίγει διάπλατα σαν να θέλει να υποδεχτεί τους θεατές του.

Το βαρύ σώμα καλύπτει τη μικροσκοπική φιγούρα της ξανθής κοπέλας αφήνοντας τη σκιά της να πάλλεται ρυθμικά . Στηριγμένος στην άκρη του τοίχου με το ένα χέρι να απελευθερώνει κάθε ύφασμα από το στητό κορμί της και το άλλο να τραβάει ελαφρώς τα πλούσια σγουρά μαλλιά της, άφησε μια πνιχτή κραυγή να βγεί από τα δυο του χείλη. Ο ανδρισμός του κόντευε να εκτοξευτεί από στιγμή σε στιγμή. Η γλώσσα του ξεκίνησε το δικό της παιχνίδι διεκδίκησης, μουτζουρώνοντας το φθηνό κόκκινο κραγιόν γύρω από τα ζουμερά χείλη της, δαγκώνοντας τα άλλοτε ελαφρά και άλλοτε άγρια. Αντιλαμβάνομενη την ακατανίκητη επιθυμία του, με συνοπτικές διαδικασίες ,αφαίρεσε τη ζώνη του ξεφτισμένου τζιν και με μια κίνηση εκείνος βυθίστηκε μέσα της. Στην αρχή αργά και βασανιστικά μα στη συνέχεια γρήγορα και βίαια γεμίζοντας το δωμάτιο με μικρές εκρήξεις λάβας συνοδευόμενες με καυτές εντάσεις. Ήθελε να της κάνει έρωτα ξανά και ξανά, έτσι όπως το είχε φανταστεί και το ζητούσε όλο του το είναι, μα δεν ήταν κατάλληλες οι περιστάσεις. Ποτέ δε θα ήταν.

Φορώντας βιαστικά τα ρούχα και μαζεύοντας σε μια χαμηλή αλογοουρά τα μακριά μαλλιά της, δίχως να ρίξει ένα τελευταίο συμπονετικό βλέμμα πίσω, άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε. 

Άναψε ένα τσιγάρο και έμεινε βυθισμένος στις σκέψεις του αναπαράγοντας στο μυαλό του αυτό που μόλις πριν λίγο είχε συμβεί.

Δεν πρόσεξε το σαρδόνιο και νικητήριο χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη της, καθώς έβγαλε από την τσέπη το διπλωμένο εικοσάρικο που λίγο νωρίτερα της είχε αφήσει.

Ναι, για εκείνη ήταν ένα υγρό βρώμικο εικοσάρικο.

Μα για εκείνον, ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια εφήμερη, ηδονική συνουσία.

Ήταν όλα όσα δεν κατάφερα εγώ να του χαρίσω.

Όσα δε θέλησε ο ίδιος να δεχτεί. Τον έλκυε πάντοτε το απαγορευμένο, μα όχι το αληθινό. Έτρεμε, φοβόταν και μόνο στη σκέψη.

Όσο για εμένα, για εμένα ήταν..

Λίγη σημασία έχει πια..

Να μιλώ η να σιωπώ ;

Έχω ανάγκη να μείνω μόνη..

Αν θέλεις να μάθεις κάτι είναι..

πως δεν πηγαίνω σινεμά μέχρι σήμερα..

Κ.Χ

Aπό τις μικρού μήκους ιστορίες της "Ζωής...λεγόμενα"

I will love you 'til the end of time..