Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Από τον: My little stories
Ξυπνώ έχοντας μια αίσθηση ζεστασιάς σε όλο μου το κορμί. Πριν ακόμα ανοίξω τα μάτια αντιλαμβάνομαι μια αμυδρή φωτεινότητα στον χώρο. Ανοίγω τα μάτια και στρέφω το βλέμμα προς το παράθυρο. Όλη αυτή η θαλπωρή προέρχεται από το πρώτο φως του ανοιξιάτικου ήλιου. Οι παιχνιδιάρικες ακτίνες χορεύουν πάνω στις ζάρες τις κουρτίνας.
Σηκώνομαι και πάω προς το παράθυρο, ανοίγω την κουρτίνα και τον βλέπω. Τον βλέπω πως σκίζει τα ελάχιστα σύννεφα που έχουν απομείνει στον ουρανό με χειρουργική ακρίβεια, δημιουργώντας ένα άνοιγμα του κόσμου στην ανοιξιάτικη ζωή. Κάθομαι και τον χαζεύω πως δίνει ζωή στα άλλοτε κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων, πως μετατρέπει αυτό το κίτρινό τους χρώμα σε ένα ζωντανό και υγιές πράσινο. Όπως με χτυπάει στο πρόσωπο, αναπτερώνεται το ηθικό μου, όπως αναπτερώνεται και αυτό των αιωνόβιων πλατανιών που συνεχίζουν να στέκουν αγέρωχα και να υπομένουν τις αλλεπάλληλες αλλαγές του χρόνου. Αφουγκράζομαι την μέρα, στα ρουθούνια μου έρχεται η ευωδία της χλωροφύλλης που αναδίδει το φρεσκοανθισμένο χορτάρι. Βλέπω το έδαφος που σαν μια γόνιμη μήτρα γεννάει λουλούδια και φυτά και αυτά με την σειρά τους βγαίνουν για να χαιρετήσουν αυτόν τον ανοιξιάτικο ήλιο.
Νιώθω αυτό το θερμό του άγγιγμα στο πρόσωπό μου. Τόσο θερμό και καλοσυνάτο όπως αυτό ενός οικοδεσπότη που καλωσορίζει κάποιον στο φτωχό του σπιτικό για να τον κεράσει χαρά και ζεστασιά ώστε να διώξει τον πόνο και το κρύο. Τον πόνο και το κρύο που φέρνει ο γέρο χειμώνας.
Και χαίρομαι που επιτέλους έφτασε με ορμή και αυτή η άνοιξη. Για να διώξει μακριά αυτόν τον δύσκολο χειμώνα με την ενδόμυχη ανάγκη του να πονέσει και να καταστρέψει. Με αυτό το αρχέγονό ένστικτο φθόνου προς την άνοιξη που ελλοχεύει για να του πάρει την θέση και την δόξα.
Όμως καθώς εγώ τώρα κοιτάω κατάματα τον ήλιο το ξέρω βαθιά μέσα μου πως ήρθε για να μείνει. Τον νιώθω να θέλει να τρυπώσει παντού, σε κάθε σκοτεινή χαραμάδα, σε κάθε σκοτεινή γωνία, σε κάθε σπίτι και σε κάθε καρδιά.
Μα βλέπω γύρω μου και αναρωτιέμαι πως θα μπει στα σπίτια;
Θα έπρεπε όλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα μου και να ανοίξουν τις πόρτες τους, να τον υποδεχτούν στα σπίτια και τις καρδιές τους, να τον αφήσουν να τις ανθήσει όπως κάνει στην γη.
Η θερμότητα που αναδίδει ξυπνάει όλο μου το κορμί, φέρνει σε εγρήγορση όλες μου τις αισθήσεις. Νιώθω σαν ένα ζώο που ξυπνάει από χειμερία νάρκη, μια κίνηση αποστροφής προς τον γέρο χειμώνα που σπέρνει πόνο. Νιώθω έτοιμος και εγώ να χαρώ την ζωή και τα δώρα της εποχής.
Ένα ανοιξιάτικο αεράκι μου φυσάει τα μαλλιά. Αυτό το ανοιξιάτικο αεράκι έρχεται πάντα ταίρι με τον ανοιξιάτικο ήλιο, πιστό πάντα στο ραντεβού του. Μαζί προσπαθούν να μεταφέρουν το μήνυμα της έναρξής της άνοιξης σε κάθε γωνιά του τόπου, από την θάλασσα ως το ψηλότερο βουνό. Μεταφέρουν μυρωδιές και εικόνες φρέσκες που αναδίδουν ζωή.
Έτσι και έμενα τώρα καθώς στέκομαι και ρεμβάζω, αντλώντας έμπνευση και ενέργεια από τον ήλιο και το αεράκι, νιώθω την παρότρυνση τους για ζωή, την παρότρυνση τους για χαρά, την παρότρυνση τους για βόλτα.
Πρώτη φορά δημοσιεύτηκε στο blog My little stories/Ένα ανοιξιάτικο ξύπνημα
Με ευχάριστη ομολογουμένως έκπληξη, υποδέχομαι αυτό σου το ύφος Γιώργο! Γλώσσα, μοτίβο, φόντο, εντελώς διαφορετικά. Βουτυγμένα στο ιαματικό φως του ήλιου και στα χρώματα της άνοιξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο το έχουμε ανάγκη αγαπητέ φίλε, πόσο το προσμένουμε ειδικά αυτήν την εποχή.
Πολύ όμορφο αφήγημα αλήθεια. Μπράβο.
Ευχαριστώ Γιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σκεφτόμουν μιας κ φεύγει η άνοιξη, λίγο παράδοξα είναι η αλήθεια. Αυτή η ανεμελιά που περιμένουμε με την έναρξη του καλοκαιριού.
Δεν έχω παρά να πω ότι αυτή η γραφή και το ύφος μου ταιριάζει αναγνωστικά. Μου αρέσει. Με γαλήνεψε η θεματολογία αλλά και η προσέγγιση στην μετάβαση της άνοιξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γερο - χειμώνας που δίνει δειλά το σκήπτρο του... Προς τον λαμπερό ήλιο. Την άνθιση. Την άνοιξη.
Τι όμορφο! Πόσο μαγευτικό. Θα συμφωνήσω ότι όλη το έχουμε ανάγκη και είναι και η αγαπημένη μου εποχή η άνοιξη, οπότε εδώ πατάμε σε αδυναμίες!
Μπράβο Γιώργο!!!
Σ' ευχαριστώ Βούλα.
ΔιαγραφήΝαι όντως το έχουμε ανάγκη και ειδικά τις παροτρύνσεις που μας χαρίζει.
Πολύ όμορφο, πραγματικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφες και γλυκές περιγραφές !
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρές προτάσεις Γιουπίιιι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου τράβηξε την προσοχή γιατί έτσι ξυπνώ και εγώ όταν ο ήλιος μου χαϊδεύει τα βλέφαρα. Δεν μπορώ τα κλειστά παντζούρια ούτε καν τις κουρτίνες!
:)