"Μερικές φορές η γραφή γίνεται καθρέφτης· άλλες, απλώς φως που πέφτει αλλού και μας δείχνει κάτι διαφορετικό." Κι αν δεν είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε, τότε ίσως γράφουμε για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Η ταύτιση συγγραφέα και χαρακτήρων Ένα από τα πιο συχνά και πιο έντονα debates ανάμεσα σε βιβλιόφιλους, αναγνώστες και συγγραφείς είναι αυτό που αφορά τη θεματολογία και κυρίως τους χαρακτήρες που γράφονται σε ένα βιβλίο. Είμαστε τελικά αυτό που γράφουμε; Υπάρχει μια εσφαλμένη, αλλά διαδεδομένη τάση να ταυτίζεται ο συγγραφέας με τους χαρακτήρες του. Είτε αυτό γίνεται για καλό, είτε για κακό. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, τα αίματα ανάβουν γρηγορότερα και οι συζητήσεις παίρνουν συχνά φωτιά, με τους συνομιλητές να υιοθετούν ακραίες θέσεις. Όταν η ιστορία καθορίζει τη συμπεριφορά Αν, για παράδειγμα, κάποιος συγγραφέας έχει γράψει άντρες χαρακτήρες που λειτουργούν με ένα mindset πιο αυταρχικό, με αρχηγικές τάσεις ή με μισογυνιστική συμπεριφορά, αυτόματα θεωρείτ...
γράφει ο Χάρης Κωφιάδης "Η Σιωπηλή Ασθενής" Βιβλιοσχολιασμός Το συγκεκριμένο βιβλίο έφτασε στα χέρια μου ως ένα δώρο γενεθλίων. Τον συγγραφέα δεν τον γνώριζα και τον ίδιο τον τίτλο δεν τον είχα ξανακούσει (κακώς, όπως αποδείχτηκε τελικά). Παίρνοντάς το στα χέρια μου, το πρώτο πράγμα που με τράβηξε ήταν φυσικά το εξώφυλλο. Ξέρω καλά πως δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε· όλοι το κάνουμε λίγο πολύ. Ένα νοσοκομειακό περιβάλλον, με όλο το λευκό που αυτό επιτάσσει, μια άδεια καρέκλα και τρεις σειρές κόκκινα γράμματα να δεσπόζουν από πάνω. “Πολύ καλά ξεκινήσαμε” , σκέφτηκα, αφού το μυαλό μου είχε ήδη αρχίσει να παίρνει παράξενες στροφές. Γύρισα γρήγορα στο οπισθόφυλλο, το κείμενο του οποίου σας παραθέτω, για να πάρετε κι εσείς μια γεύση κι έπειτα συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει. “ Η ζωή της Αλίσια Μπέρενσον είναι φαινομενικά τέλεια. Διάσημη ζωγράφος η ίδια, περιζήτητος φωτογράφος μόδας ο άντρας της, ζουν σ’ ...