"ΜΠΛΕΞΑΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ" Νεκταρία Μαρκάκη Περίληψη Σε μια πόλη που πνίγεται στο γκρίζο, ένας άνθρωπος χρωματίζει τις ζωές δύο αγνώστων, δίνοντας τους ένα χέρι βοηθείας την στιγμή που και οι δύο ήταν έτοιμοι να παραδώσουν τα όπλα. Ο Μάρκος έχει μάθει να δίνει απλόχερα με μοναδικό αντάλλαγμα, για όποιον το θέλει, να προσφέρει και αυτός με την σειρά του σε κάποιον. Ένα καλός λόγος σε μία γυναίκα και λίγα τρόφιμα σε έναν άστεγο άνδρα είναι αρκετά για να φέρουν κοντά έξι ανθρώπους που θα ζήσουν ένα θαύμα. “Μία απλή πράξη καλοσύνης μπορεί να φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις ευτυχίας!” Βρείτε το βιβλίο μέσω του eshop makestorytelling.com σε αποκλειστική συνεργασία με τη συγγραφέα και την ομάδα συνεργασίας. ΘΕΛΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ! Λίγα Λόγια για τη Νεκταρία Μαρκάκη Η Νεκταρία Μαρκάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και η αγάπη της για τη συγγραφή ξεκίνησε στα εφηβικά της χρόνια, όταν αποτύπωσε για πρώτη φορά στις σκέψεις της σε χαρτί. Το 2013 μοιράστηκε το πρώτο της δημιούργημα στην εφαρμογή συγγραφέων Wa
" Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.."
έγραψε η αξιομνημόνευτη Κική Δημουλά. Χιλιοειπωμένο, και πολυφορεμένο ρούχο από δεύτερο χέρι, καθώς ο ευτελισμός συναισθημάτων αποτελεί νέα τάση στη μόδα τούτης της εποχής. Αναρωτήθηκες ποτέ έστω από περιέργεια, ενώ διέσχιζαν τα λόγια τις διαβάσεις του μυαλού σου..σε ποιούς ουρανούς αναφέρεται; Εύκολο θα μου πεις. Μα στους απωθημένους φυσικά άνθρωπε! Ο Ουρανός, όπως είναι γνωστό από την αρχαία ελληνική μυθολογία, είναι ο πρωτότοκος γιός της Γαίας που γεννήθηκε τη στιγμή που πλάγιαζε δίπλα στο θεό Έρωτα, χωρίς γονιμοποίηση "για να την περιβάλλει, να είναι ο αιώνιος και ασφαλής οίκος των μακάριων θεών.."
Τούτος ο ουράνιος θόλος που περικλείει και αγκαλιάζει ολόκληρη την πλάση.. Άραγε τι χρώμα να έχουν; Γαλάζιο; ή μήπως βαθύ μπλε; Εσύ τι πιστεύεις; Μήπως μαύρο; Εγώ θα πω κόκκινο. Βαμμένους κόκκινους, εμποτισμένους με αίσθημα και απώλεια. Ορίζεται το συναίσθημα; Κι αν ναι, με τι παραμέτρους; Υπάρχει λογική ή υποχωρεί κι αυτή φοβούμενη μήπως αποκαλυφθούν οι προθέσεις της; Απωθημένο..ηχεί εκκωφαντικά.. Απωθημένα..μεγάλες δόσεις "ΑΝ" και "ΓΙΑΤΙ" σε μάχη πρώτης γραμμής. Μια άνιση μονομαχία καταπιεσμένων, ανολοκλήρωτων ερώτων, ονείρων, ελπίδων και προσδοκιών... Η ανύποπτη εκείνη στιγμή που μια θύμιση, μια μυρωδιά, μια μελωδία, μια άλλη παρουσία θα σου φέρει στο μυαλό την εικόνα του προσώπου που σε στιγμάτισε. Εκείνο το ένα που σφηνώθηκε και κλειδαμπαρώθηκε τόσο περίτεχνα στα στενά του νου σου. Τότε είναι που παρασύρεσαι στον κυκεώνα της πλάνης κι αρχίζεις να αναλογίζεσαι τι έφταιξε και τι όχι.. Τα βάζεις με θεούς και δαίμονες, καιρούς και εποχές, συνθήκες και ανθρώπους για να συγκαλύψεις το χάσμα αυτό.
" Έτσι έπρεπε να συμβεί, ήταν καρμικό.." δικαιολογίες και λόγια παρηγοριάς.. Ίσως πάλι ναι..ίσως έπρεπε να γνωρίσεις αυτό το πρόσωπο, να περπατήσεις μαζί του σε μέρη απάτητα, ξένα, άγνωστα για εσένα που ξεχειλίζουν από πάθος και ένταση και την επόμενη κιόλας στιγμή να βρίσκεσαι κακήν κακώς στη γη με μια ανώμαλη προσγείωση. Ίσως να ήταν τελικά γραφτό να διασταυρωθούν οι δρόμοι σας.. Μα πρόσεχε..! Έχεις παράβολο..για τα διόδια;
Απωθημένο. Μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Πανέμορφο Κατερίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ γλυκιά μου!!
ΔιαγραφήΌπως πάντα ο λόγος και η γραφή σου εξαιρετικά Κατερίνα μου. Στέλνω την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κύριε Γιάννη, ευχαριστώ παρα πολύ !
ΔιαγραφήΚαι να σου πάλι, η ίδια μελαγχολική νοτα που μου αρεσει να εντοπίζω στα κειμενα σου! Κι εδω τη λάτρεψα. Όμορφα λόγια με ακόμη πιο ομορφη ουσία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ τόσο πολύ Χάρη!
Διαγραφή