Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ο Χρόνος

Γράφει η Βούλα Γκεμίση

ο ΧΡΟΝΟΣ 


Αντέχουν τα νήματα στο παρελθόν να πλέξουν αραχνοΰφαντη εσωτερική δύναμη για να προχωρήσεις παρακάτω;

Οι αναμνήσεις θα επισκιάσουν την αντοχή.

Ο χρόνος θα επουλώσει κάθε ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί.

Θα προσπεράσει με το σκήπτρο του νικητή και θα ρίξει μισό βλέφαρο στο απομεινάρι της ψυχής.

Θα περάσει.

Όλα περνάνε όταν εκείνος τα αγκαλιάζει.

Έτσι αρκέστηκαν στο να μας πουν.

Αυτό είναι το παρήγορο συμπέρασμα.

Εκείνος θα κάνει τη δουλειά του κάπως σιωπηλά και απόμακρα και στο τέλος θα πανηγυρίσει με την ίδια νοσταλγικότητα.

Κανείς δεν θα καταλάβει το μεγάλο του έργο.

Κανείς δεν θα αγαπήσει τα σημάδια.

Τα τραύματα θα μείνουν πίσω.

Μόνο η ψυχή θα πιάνει το νου από το χέρι για να τρέξουν ελεύθερα προς το άγνωστο. Να συναντήσουν την ανάμνηση. 
Να αγαπήσουν τη δύναμη της.



Σχόλια

  1. Μένω ενθουσιασμένος και συγκινημένος από τον ποιητικό σου λόγο Βούλα μου. Για μια ακόμα φορά μας δίνεις ένα εξαίρετο δημιούργημά σου. Ξέρεις ότι σου έχω εμπιστοσύνη. Ότι δεν έρχεται σαν έκπληξη αυτή η εξέλιξη. Για μένα ήταν αναμενόμενη.
    Υπέροχο ποίημα, αφιερωμένο στο χρόνο.
    Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιες εμπνεύσεις μας πιστεύω ότι ανήκουν αποκλειστικά στο blog μας! Ή ίσως θα πρέπει να ξεκινάνε το ταξίδι τους από εδώ!
      Σ ευχαριστώ πολύ καλέ μου Γιάννη!

      Διαγραφή
  2. Πόσο δυνατό και κοντά σε τόσες εμπειρίες μας. Ο χρόνος, αυτό το τεράστιο καταπραϋντικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι... Πάντα μας αγγίζει αλλά και πάντα μας προσπερνά! Σ ευχαριστώ Δανάη μου!

      Διαγραφή
  3. Μα ποσο ωραιο πορτραιτο του χρόνου. Πραγματικα εντυπωσιαζομαι με το πρωτόγνωρο της γραφής σου σε αυτό το κομματι και διαπιστώνω πως είσαι εξισου ταλαντούχα με ό,τι καταπιάνεσαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάρη αν μπορούσες τώρα να με δεις... Κοκκινίζουν τα μάγουλα μου! Αλήθεια με συγκίνησε το σχόλιο σου & το κρατάω στην καρδιά μου να ξέρεις!
      Σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...