Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
" Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.."έγραψε η αξιομνημόνευτη Κική Δημουλά.
Χιλιοειπωμένο, και πολυφορεμένο ρούχο από δεύτερο χέρι, καθώς ο ευτελισμός συναισθημάτων αποτελεί νέα τάση στη μόδα τούτης της εποχής. Αναρωτήθηκες ποτέ έστω από περιέργεια, ενώ διέσχιζαν τα λόγια τις διαβάσεις του μυαλού σου..σε ποιούς ουρανούς αναφέρεται;
Εύκολο θα μου πεις.
Μα στους απωθημένους φυσικά άνθρωπε!
Ο Ουρανός, όπως είναι γνωστό από την αρχαία ελληνική μυθολογία, είναι ο πρωτότοκος γιός της Γαίας που γεννήθηκε τη στιγμή που πλάγιαζε δίπλα στο θεό Έρωτα, χωρίς γονιμοποίηση
"για να την περιβάλλει, να είναι ο αιώνιος και ασφαλής οίκος των μακάριων θεών.."
Τούτος ο ουράνιος θόλος που περικλείει και αγκαλιάζει ολόκληρη την πλάση..
Άραγε τι χρώμα να έχουν;
Γαλάζιο;
ή μήπως βαθύ μπλε;
Εσύ τι πιστεύεις;
Μήπως μαύρο;
Εγώ θα πω κόκκινο.
Βαμμένους κόκκινους, εμποτισμένους με αίσθημα και απώλεια.
Ορίζεται το συναίσθημα;
Κι αν ναι, με τι παραμέτρους;
Υπάρχει λογική ή υποχωρεί κι αυτή φοβούμενη μήπως αποκαλυφθούν οι προθέσεις της;
Απωθημένο..ηχεί εκκωφαντικά..
Απωθημένα..μεγάλες δόσεις "ΑΝ" και "ΓΙΑΤΙ" σε μάχη πρώτης γραμμής.
Μια άνιση μονομαχία καταπιεσμένων, ανολοκλήρωτων ερώτων, ονείρων, ελπίδων και προσδοκιών...
Η ανύποπτη εκείνη στιγμή που μια θύμιση, μια μυρωδιά, μια μελωδία, μια άλλη παρουσία θα σου φέρει στο μυαλό την εικόνα του προσώπου που σε στιγμάτισε. Εκείνο το ένα που σφηνώθηκε και κλειδαμπαρώθηκε τόσο περίτεχνα στα στενά του νου σου.
Τότε είναι που παρασύρεσαι στον κυκεώνα της πλάνης κι αρχίζεις να αναλογίζεσαι τι έφταιξε και τι όχι..
Τα βάζεις με θεούς και δαίμονες, καιρούς και εποχές, συνθήκες και ανθρώπους για να συγκαλύψεις το χάσμα αυτό.
" Έτσι έπρεπε να συμβεί, ήταν καρμικό.."
δικαιολογίες και λόγια παρηγοριάς..
Ίσως πάλι ναι..ίσως έπρεπε να γνωρίσεις αυτό το πρόσωπο, να περπατήσεις μαζί του σε μέρη απάτητα, ξένα, άγνωστα για εσένα που ξεχειλίζουν από πάθος και ένταση και την επόμενη κιόλας στιγμή να βρίσκεσαι κακήν κακώς στη γη με μια ανώμαλη προσγείωση.
Ίσως να ήταν τελικά γραφτό να διασταυρωθούν οι δρόμοι σας..
Μα πρόσεχε..!
Έχεις παράβολο..για τα διόδια;
Τώρα θα πιω νερό απ΄το ποτήρι σου..
δικά σου θα'ναι πια όσα δεν έχω
Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου
κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω..
Απωθημένο. Μία λέξη, χιλιάδες συναισθήματα. Πανέμορφο Κατερίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ γλυκιά μου!!
ΔιαγραφήΌπως πάντα ο λόγος και η γραφή σου εξαιρετικά Κατερίνα μου. Στέλνω την καλησπέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κύριε Γιάννη, ευχαριστώ παρα πολύ !
ΔιαγραφήΚαι να σου πάλι, η ίδια μελαγχολική νοτα που μου αρεσει να εντοπίζω στα κειμενα σου! Κι εδω τη λάτρεψα. Όμορφα λόγια με ακόμη πιο ομορφη ουσία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ τόσο πολύ Χάρη!
Διαγραφή