Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
banner

Our Latest

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

Μεθυσμένες αλήθειες της Τατιάνας Τζινιώλη

 


Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ


Γιατί είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί σου και η μεθυσμένη μου αλήθεια είναι πως ήξερα πως εμείς οι δυο δεν ήμασταν μόνο μια εβδομάδα σε ένα πλοίο.



Να σας πω μια μεθυσμένη αλήθεια; Λατρεύω τα βιβλία της Τατιάνας Τζινιώλη. Ω μα τι λέω! Δε χρειάζομαι αλκοόλ για να παραδεχτώ την αδυναμία μου στη συγγραφέα, όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και στη δουλειά της. Το ερωτικό μυθιστόρημα, γνωστό και ως contemporary romance, είναι από τα αγαπημένα μου είδη, καθώς σαν νέο και ερωτευμένο κοράσιο απολαμβάνω τις ιστορίες αγάπης, που όμως ξεφεύγουν από το υπερβολικά αγνό τύπο του παραδοσιακού ρομαντικού είδους. Έχουν πιο σύγχρονη χροιά και είναι πιο ρεαλιστικά. Και είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια εγχώρια πένα που θα αποδώσει τους αγώνες και τα σαράντα κύματα μιας σχέσης νέων ανθρώπων, μέχρι αυτοί να ανοίξουν τα μάτια τους και να καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. (Με ακούς Χέιζελ;)


Το νέο βιβλίο της Τατιάνας, λοιπόν, μας ταξιδεύει ξανά στην Αμερική, όπου η συγγραφέας έχει ζήσει αρκετό καιρό κι έτσι μπορούμε μέσα από τις εμπειρίες της να κάνουμε ένα νοητό ταξίδι. Ένα Αυγουστιάκο πρωινό, ένα πλοίο ετοιμάζεται για κρουαζιέρα. Σε αυτό επιβιβάζονται ο Κόνορ, που γιορτάζει τα γενέθλια του – με πολύ λίγο ενθουσιασμό – και η Χέιζελ που θα γιορτάσει την αποφοίτηση της με τη γιαγιά της. Δυο άνθρωποι τελείως άγνωστοι, με διαφορετικές εμπειρίες και ψυχοσυνθέσεις θα βρεθούν ο ένας στο δρόμο του άλλου και θα ζήσουν μια καλοκαιρινή περιπέτεια. Όλο αυτό θα έπρεπε να κρατήσει τις μέρες που βρίσκονταν στη θάλασσα. Όλο αυτό θα ταξίδευε μαζί με το καράβι και έπειτα θα έμπαινε ένα τέλος. Σωστά; Λάθος!


Η ζωντανή και νεανική γραφή της Τατιάνας βοηθάει τη ροή να κυλήσει γρήγορα. Προσωπικά το ολοκλήρωσα σε μια μέρα, όχι μόνο χάρις το straightforward – που θα έλεγε κι η Τατιάνα στο Μανχάταν – ύφος της, με την πλήρη απουσία ανούσιων λεπτομερειών, αλλά και γιατί ερωτεύεσαι τους χαρακτήρες σαν ζευγάρι. Πολλοί θα πουν ότι αυτός είναι ο σκοπός ενός τέτοιου μυθιστορήματος, να θέλεις τους βασικούς χαρακτήρες μαζί. Σας πληροφορώ όμως ότι έχω διαβάσει παγκόσμια best – sellers αυτού του είδους που με άφησαν τελείως αδιάφορη για το τι θα γίνει μεταξύ τους. Η Τατιάνα δημιουργεί τέτοια ατμόσφαιρα, που απλά θέλω να τους βλέπω συνέχεια μαζί.


Κάτι τέτοιο βέβαια είναι αδύνατο. Αν όλα ήταν ιδανικά, δε θα υπήρχε λόγος να γραφτούν 343 σελίδες. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεπηδούσαν εκείνες οι ατυχείς καταστάσεις που σε έκαναν να σφίγγεις το βιβλίο και να το τραβάς λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε. Μην ανησυχείς Τατιάνα, η ράχη είναι σώα.


Τα συναισθήματα ήταν πολλά και η ταύτιση σε ορισμένα σημεία μεγάλη. Προσωπικά εκτιμώ όταν ένα βιβλίο με αφήνει να δω τον εαυτό μου και με ωθεί να ανακαλέσω στιγμές του παρελθόντος. Η συναισθηματική φόρτιση γίνεται εντονότερη και η ιστορία έρχεται πιο κοντά στην καρδιά μου. Επιπλέον, όπως προανέφερα, θεωρώ τα contemporary romance ένα ιδανικό είδος για να δούμε τους εαυτούς μας και να μελετήσουμε τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, γεγονός που οι Μεθυσμένες Αλήθειες πετυχαίνουν στο έπακρον.


Δεν έχω, λοιπόν, παρά να σας παροτρύνω να κάνετε αυτό το ταξίδι, κατά προτίμηση νηφάλιοι. Ξέρω πως οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται υπό την επήρεια αλκοόλ, αλλά σας υπόσχομαι πως το συγκεκριμένο βιβλίο θα σας ρίξει κάθε αντίσταση και θα πιστέψετε στον έρωτα.


Cheers!


Σχόλια

  1. Ακόμα μια εξαίρετη παρουσίαση Δανάη μου. Δεν την γνωρίζω την συγγραφέα. Εκτιμώ πολύ τις βιβλιοπαρουσιάσεις σου καθώς και συγκροτημένες είναι και ποιοτικές στην επιλογή.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολυ Γιάννη. Έτσι μπορούμε να μαθαίνουμε και νέους συγγραφείς και να δοκιμάζουμε νέα είδη!

      Διαγραφή
    2. Ακριβώς! Και σε αυτό το κομμάτι Δανάη μου είσαι ανεκτίμητη. Με άποψη και εμπειρία. Και σε ευχαριστούμε πολύ.
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Most Popular

Το Καπετανόσπιτο - Γράφει η Ελένη Ζηνονίδη

Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΖΟΑΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΟΥ

  (από τη Βούλα Γκεμίση)     Ποια ήταν η πρώτη "σκοτεινή σκέψη" που σου ενέπνευσε να ασχοληθείς με το είδος του ψυχολογικού θρίλερ;       Δεν ήταν απλώς μια σκέψη, ήταν όλο το backround από πίσω. Φαντάσου πως από πολύ μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες με τον Freddy Krueger (τις έβλεπα αγκαλιά με τον μπαμπά μου και δε φοβόμουν) και διάβαζα βιβλία μυστηρίου, οπότε ήταν αναμενόμενο μεγαλώνοντας να αναζητώ να διαβάζω και να γράφω κάτι πιο σκοτεινό. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!    Πώς διαχειρίζεσαι τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγωνία και την υπερβολή όταν χτίζεις την ψυχολογία των χαρακτήρων σου;      Προσπαθώ να μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων για να τους κατανοήσω, οπότε μου δίνουν εκείνοι τις απαντήσεις. Τώρα αν καταφέρνω να μην περνάω αυτήν τη λεπτή γραμμή, θα το κρίνουν οι αναγνώστες. ΒΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ!     Υπάρχει κάποιος ήρωας ή αντιήρωας από τα βιβλία σου που σε ταλαιπώρησε συναισθηματικά περ...

Συνέντευξη στον Χάρη Κωφιάδη

"Βρες την ευτυχία σου και γραπώσου επάνω της με νύχια και με δόντια. Κρατήσου με ό,τι έχεις. Δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες, κανείς μας δεν έχει." Στον «καναπέ» των Ονείρων Πένες φιλοξενείται σήμερα ο Χάρης Κωφιάδης. Αναμφίβολα ταλαντούχος και πολυπράγμων με έδρα στη Θεσσαλονίκη, μας μιλάει για εκείνον, για όσα αγαπάει, για όσα δημιουργεί. Όσα αγαπάει να δημιουργεί. Το βιβλίο του « Το όνομά μου είναι Σάντρα » είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Carmella ’ s books  στα ελληνικά, ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμη και η  αγγλική μετάφραση: https://carmelasbooks.com/el/books/2 Πάμε λοιπόν να τον γνωρίσουμε!                                         Λίγα στοιχεία για να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Χάρη καλύτερα. Ποια είναι η ιδανική συνθήκη για να γράψεις; Μερικοί συγγραφείς από την άλλη παραδέχονται ότι μπορούν να γράψουν όπου κι αν βρεθούν. Άλλοι πάλι δημιουργούν οι ίδιοι τη...