Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας το Γρηγόρη Δημακόπουλο, συγγραφέα του βιβλίου Η εποχή των θρύλων και συντάκτη στο site ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.Κ . Αρχικά θα θέλαμε να μας συστηθείς για να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα το κοινό. Περίγραψε τον εαυτό σου σε τέσσερις προτάσεις. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά με πάθος, που δίνεται, που δε φοβάται να τσαλακωθεί, που του αρέσει η επαφή με τους ανθρώπους. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, προσηνής και μετριοπαθής, και απεχθάνομαι να πληγώνω εκείνους που μπαίνουν στη ζωή μου. Με σαγηνεύει το ταξίδι στο άγνωστο, με εξιτάρει η έννοια του χρόνου, το μέγεθος του χάους που ορίζει τις στιγμές που ζούμε, και νιώθω δέος μπροστά στα μυστικά του σύμπαντος, όταν αυτά αποκαλύπτονται μπροστά μας. Αγαπώ τα βιβλία, τις ταινίες, τον αθλητισμό, τη γνώση και τις επιστήμες, μα πάνω απ’ όλα μου αρέσει να έχω σφαιρικότητα γύρω από κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής ώστε στο τέλος να μπορώ να νιώσω πλήρης, και να πω πως έζησα όσα περισσότερα μπορούσα . Το ...