Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Für Elise" ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΩΦΙΑΔΗ (Συμμετοχή στο δικτυακό δρώμενο "Μια ιδέα-μια έμπνευση #4)

Monsters are not born... Monsters are made, manufactured in an endless cycle of violence Für Elise " I shall die, and what I now feel be no longer felt. Soon these burning miseries will be extinct. I shall ascend my funeral pile triumphantly and exult in the agony of the torturing flames. Farewell. " ( «Θα πεθάνω και αυτό που νιώθω τώρα δεν θα γίνεται πια αισθητό. Σύντομα αυτές οι καυστικές δυστυχίες θα σβήσουν. Θα ανέβω θριαμβευτικά στην νεκρώσιμη σωρό μου και θα αγαλλιάσω μέσα στην αγωνία των βασανιστικών φλογών. Αντίο.») Έκλεισε το βιβλίο και έμεινε να κοιτάζει το εξώφυλλο, μασώντας αφηρημένα τα χείλη του. Μαίρη Σέλεϊ. Φράνκενστάιν .  Δεν ήταν ό,τι καλύτερο είχε διαβάσει. Όχι. Ούτε καν πλησίαζε. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Ήταν όμως, αλήθεια; Τελευταία όλο και λιγόστευαν τα πράγματα για τα οποία μπορούσε να είναι απόλυτα βέβαιος. Τι κατάντια! Κούνησε απότομα το κεφάλι του και ανοιγόκλεισε τα μάτια του νευρικά για να συνέλθει. Επέστρεψε στο βιβλίο. Ό,τι κι αν ήταν, τον γοήτευ...

Ένας Κύκλος από Κιμωλία


 Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης


Ένα, δύο, τρία

Φίλοι και σχέσεις ∙ κουκιά μετρημένα στο μυαλό σου. 

Ξέρεις τα δικά σου, πως τα κατέκτησες νομίζεις. 

Κι έφτιαξες έναν κύκλο... 

Μα το άσπρο που ζωγράφιζες δεν ήταν ασβέστης

και έτσι δεν έγινε ποτέ μπετό. 

Ήτανε κιμωλία.

Ας είναι λες, θα αντέξει, και ξαναμετράς.  

Ένα, δύο 

Κάποιος σου λείπει ξαφνικά και τα κουκιά λιγοστέψαν. 

Ξέρεις όμως τουλάχιστον αυτά που σου 'χουν μείνει. 

Έτσι δεν λογαριάζεις; 

Ο κύκλος λίγο μίκρυνε, εσύ μεγάλωσες. 

Σαν ν' άρχισες ν' ασφυκτιάς μέσα στα πλαίσια σου. 

Μα χώρο δεν προτίθεσαι να δώσεις άλλο. 

Όποιος με θέλει, λες, θα στριμωχτεί. 

Ένα. 

Πού είναι τώρα τα κουκιά σου αναρωτιέσαι

Σου φύγαν ή τα έδιωξες; 

Δεν ξέρεις. 

Μονάχα χώρο βλέπεις γύρω σου

κενό και πνιγηρό, παρά την άπλα. 

Πού είναι οι γραμμές σου αλήθεια;

Πού πήγανε, άραγε, αυτά που κάποτε περίμενες πως θα σε περιμένουν;

Μηδέν.

Και ξαφνικά ταράζεσαι, τρομάζεις και φοβάσαι. 

Γιατί σαν άνοιξες τα μάτια σου το είδες πια καθάρια 

Μέσα στον κύκλο είναι αυτοί,

εσύ είσαι απ' έξω.

Η κιμωλία στα χέρια σου ακόμη. 

Σχόλια

  1. Χάρη με εκπλήσσεις μία ακόμα φορά αγαπητέ φίλε. Η ψυχούλα σου εκφράζεται λυρικά, πολύ όμορφα. Δεν ξέρω. Είναι γεμάτο συγκίνηση αυτό το ποίημα. Νομίζω ότι έχεις πολλά να δώσεις φίλε μου. Κάντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που αποτελώ μια έκπληξη για σένα φίλε Γιάννη ακόμη και μετά από τόσο καιρό. Πολύ. Την ευχαριστιέμαι πολύ αυτή τη συνδιαλλαγή, να το ξέρεις! Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    2. Και εμείς Χάρη και κοίτα να την συνεχίσεις φίλε μου.

      Διαγραφή
  2. Πολύ όμορφο Χάρη !
    Η κιμωλία πάντα στα χέρια μας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πάρα πολύ Δέσποινα! Πράγματι, η κιμωλία είναι πάντοτε στα δικά μας χέρια! Ό,τι κι αν λέμε στους εαυτούς μας για να παρηγοριόμαστε καμιά φορά.

      Διαγραφή
  3. Διαβάζοντάς το με πηγές 13 χρόνια πριν.. που χάνοντας τον έχασα και εμένα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top