Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Το βιβλίο σταματημένο
Σε εκείνη την αυγουστιάτικη νυχτιά
Σε εκείνη τη σελίδα εμποτισμένη
Με άρωμα αλμύρας αναδευόμενο
με τη γεύση των φιλιών του
που στέκει μάρτυρας μπροστά στα δυό της μάτια
Ελαφρώς τσακισμένη
από την πολυχρησία και
μουσκεμένη από τα δάκρυα της
ζητά μια λύτρωση
Ένα τέλος
Στο τέρας που τη βασανίζει
Αδιάλειπτα τα βραδιά
Το βιβλίο συνεχίζει
Την αφήγηση του..
Λογιών λογιών σελίδες
Περνούν από μπροστά της
Μαζί με αυτές
Άνθρωποι και συναισθήματα
-Κομμάτια της ζωής της-
Φτάνοντας προς το τέλος και
πριν κλείσει το δερματόδετο βαρύ βιβλίο
Επιστρέφει για ακόμη μια φορά
Σε εκείνη την σελίδα
Που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ μέσα της
Αναλογίζεται τι έφταιξε
Και άγγιξε την ψυχή της
τόσο γρήγορα
Μα πως συνέβη ;
Ούτε η ίδια δε γνωρίζει
Απλώς συνέβη..
Τραβάει σιγανά το ξύλινο συρτάρι
του κομοδίνου της και
Βγάζει έναν κόκκινο σελιδοδείκτη
Που τοποθετεί προσεκτικά
Και με ευλαβικές μηχανικές κινήσεις
στο μέσο της σελίδας..
«Αυτή η σελίδα πρέπει να διαβαστεί διαφορετικά αυτή τη φορά» μονολογεί.
«Ίσως όταν θα είμαστε έτοιμοι
Θα συναντηθούμε ξανά, όπως τότε..»
Σκούπισε τα δάκρυα της που κυλούσαν σε όλο της το πρόσωπο και με βαριά καρδιά
έκλεισε το βιβλίο..
«Μέχρι τότε, μείνε εκεί να με περιμένεις, μόνο μην χάσεις την μυρωδιά σου, μην με ξεχάσεις με τα χρόνια , μην αφήσεις τη μορφή μου να ξεθωριάσει..
Θυμήσου την τελευταία σου κουβέντα,
όπως εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ..
Μέχρι τότε, θα «ζεις» και θα «ζω» μέσα από αυτή τη σελίδα..».
Κ.Χ
This is you, this is me, this is all we need Is it true?
My faith is shaken, but I still believe
This is you, this is me, this is all we need
So won't you stay a while?
Πολύ όμορφο ποίημα Κατερίνα. Αναπόσπαστο κομμάτι της εξαίρετης ποιητικής σου συλλογής που απολαμβάνουμε καιρό τώρα. Μπράβο καλή μου φίλη. Πάντα τέτοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ, με τιμούν τα λόγια σας!
ΔιαγραφήΠολύ καλό και πρωτότυπο το ποίημά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυνατή γραφή
Μπράβο σου
Σας ευχαριστώ πολύ!
Διαγραφή