1. Πολλοί σε γνωρίζουν από τη σκοτεινή λογοτεχνία και τη φαντασία. Πώς επηρεάζει το ύφος σου η ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, όπως στον αυτισμό; Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες με γνώρισαν και αγάπησαν ως συγγραφέα της λογοτεχνίας του φανταστικού -κάτι που συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε με βραβεία και διακρίσεις για πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά καθώς έγινα γονιός, άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος -θέλω να πιστεύω πως ξεκίνησα να βελτιώνομαι, να αποκτώ κοινωνικές ανησυχίες και νέες σκέψεις μαζί με τις νέες αυτές ευθύνες και χαρές -και όλα αυτά φάνηκαν στην λογοτεχνική στροφή που συνειδητά -και με ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό στ' αλήθεια τρόπο, τόσο με σπουδαίες βραβεύσεις, όσο κυρίως με την αγάπη των αναγνωστών- έκανα, αρχικά με “Το κουτί”, και εν συνεχεία με το σε αρκετά σημεία βιωματικό “Το ξεχωριστό παιδί”, βήματα προς τα μπροστά. Σαφώς με απασχολούν και ως γονιό και ως ανεξάρτητο άνθρωπο τα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης εποχής, ενώ ως συγγραφέας ανακαλύπτω, μια γραφή που εξ...
Το δίσεκτο 2020 μπήκε για τα καλά και μάλιστα μπήκε με αξιώσεις ενός κακομαθημένου παλιόπαιδου που θέλει διαρκώς να τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του. Και ενώ από μια σκοπιά θα μπορούσε ίσως κάποιος να πει πως ξεκίνησε καλά.
Για κάποιους θα ήταν το έτος που θα έκαναν κάποια ριζοσπαστική αλλαγή στην ζωή τους, έτσι, για το γαμώτο. Τι στο διάολο και εγώ είχα αποφασίσει να γίνω παραμυθάς (δεν το έχω εγκαταλείψει) και να επικεντρωθώ σε εγχώριους πλους. Για κάποιους άλλους θα ήταν μια ευκαιρία να ξεπλύνουν τις στεναχώριες που ίσως και να τους χάρισε απλόχερα το 2019. Για κάποιους άλλους ήταν μια ευκαιρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα, είτε επαγγελματικό, είτε προσωπικό.
Και όχι πολύ μακριά από την έναρξη του έτους, αλλά σίγουρα πολύ μακριά από το μέρος που ζούμε, έπαιρνε σάρκα και οστά ένας ιός. Στην αρχή ίσως και να το πήραμε κάπως χαλαρά το θέμα, και μιλάω από προσωπικής άποψης μιας και όταν ενημερώθηκα για την κατάσταση είπα: "για την Κίνα είναι κάπως φυσιολογικό, έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο ποσοστό των ιών για κάποιο λόγο ξεκινούν από ' κει". Όλα αυτά χωρίς να θέλω να ακουστώ ως ρατσιστής, όμως έχοντας ταξιδέψει αρκετές φορές εκεί μπορώ να πω πως δεν τηρείται καμιά υγειονομική αρχή και πως τα πάντα τρώγονται.
Φυσικά σε τοπικό επίπεδο εμείς θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλλο μέτωπο για τώρα. Αυτό τον ευαίσθητων συνόρων μας και την αλλοπρόσαλλη τρέλα ενός δικτάτορα. Ο οποίος στην κυριολεξία ξεκίνησε να παίζει μια παρτίδα σκάκι με πιόνια εξαθλιωμένες, (από τον πόλεμό, από την πείνα, από την εκάστοτε αδικία του κράτους), ανθρώπους. Τους αρμάτωσε με όπλα και τους δηλητηρίασε με λόγια για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του. Κάπου εκεί πρωτοχάσαμε την μπάλα. Επικοινωνιακά παιχνίδια από τα, ούτως ή αλλιώς, ξεπουλημένα κανάλια, λαϊκιστικές ρητορείες από τους γνωστούς αγνώστους (που σίγουρα δεν είναι οι αναρχικοί των Εξαρχείων).
Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό και τις εξελίξεις που συνέβαιναν στα σύνορα και στις περιοχές τους, ο ιός πλησίαζε και την Γηραιά Ήπειρο. Συγκεκριμένα την γειτονική μας Ιταλία… μα… και πάλι ήταν μακριά.
Και μπήκε και ο Φλεβάρης και αρχίσαμε να βλέπουμε και από κάποια γειτονική μας χώρα, τις επιπτώσεις του ιού, οι οποίες σίγουρα και δεν ήταν, ούτε θα είναι, μόνο σωματικές. Η κατάσταση ξεκίνησε να ξεφεύγει, ζωές να χάνονται και οι μακρινές εικόνες ανθρώπινου εγκλεισμού και η καταπάτηση ελευθεριών που βλέπαμε στην τιβι έρχονταν όλο και πιο κοντά. Φυσικά αυτό που βλέπαμε ήταν η πρακτική μιας χώρας που αγνοεί παντελώς τον όρο ελευθερία, (χωρίς ένα αξιοπρεπές VPN δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το net όπως θες διότι τα πάντα ελέγχονται).
Μετά από έναν μήνα ο ιός θα χτύπαγε και την πόρτα μας.
Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω κάποια πράγματα που ακούγονται. Από την μια θεωρίες συνωμοσίας που έχουν ως βάση ένα βιβλίο του '80, πολιτικές θεωρίες εξόντωσης των γηραιών για αποφυγή συντάξεων (Ω ΝΑΙ), φυσιολατρικές θεωρίες πως η φύση εκδικείται τον άνθρωπο και από την άλλη θεωρίες εκκλησιαστικές από αδαείς πως η θεία κοινωνία και η αμέριστη πίστη θα μας σώσουν από τον ερχομό του ιού,( φυσικά μόνο εμάς τους ορθοδόξους που πιστεύουμε κάργα, διότι όλοι οι άλλοι τι; Δεν πιστεύουν αρκετά στον δικό τους θεό ή δεν προσεύχονταν σθεναρά για την ζωή τους;) . Τρελά πράγματα που σε κάνουν να πιστεύεις αν βλέπεις την πραγματικότητα ή καμιά φτηνιάρικη ταινία φαντασίας με γελοίους διαλόγους.
Και τα πάντα κατέρρευσαν σαν χάρτινο κάστρο σε πολύ λίγες μέρες.
Ένα σύστημα, το οποίο εξαρχής ήταν σαθρό, δεν λειτουργεί σωστά. Παίζουμε κρυφτό κυνηγημένοι από μια αόρατη απειλή, η οποία αυτή την φορά μας έχει χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει παντού, τόσο στις γειτονικές μας χώρες όσο και στις άλλες ηπείρους. Κάπως έπρεπε να περιορίσουμε την απειλή του αόρατου ιού. Το μοντέλο ήδη το γνωρίζαμε, ήταν αυτό της Κίνας. Ως μέτρο προστασίας μας, λοιπόν, θεώρησαν πως πρέπει να απομονωθούμε, όχι όλοι όμως. Διότι ένας χτίστης, ένας μηχανικός ή ένας εργάτης πως θα δουλέψει από το σπίτι, παράπλευρες απώλειες θα μου πεις.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, με απίστευτα τραγικές ανθρώπινες απώλειες, ξεκινά να πλήττεται ο εαυτός μας. Σωματικά και ψυχικά. Ένα πέπλο αμφιβολίας για το αύριο ξεκινά να μας περιβάλλει. Γιατί όταν θα τελειώσει όλο αυτό τι θα έχει απομείνει; Σίγουρα η πόρτα άνοιξε για ένα ζοφερό μέλλον, όμοιο με αυτό που περιγράφεται στο "1984" του George Orwell. Πιστεύω πως το μοντέλο για πιο πειθήνιους και δεκτικούς ανθρώπους, χωρίς ελευθερία του λόγου και των πράξεων του - χωρίς ελευθερία επιλογής - έρμαια της οικονομικής ελίτ και του πολιτικού φασισμού, έχει ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά. Πραγματικά τρομάζω και μόνο στην σκέψη του τι θα ξημερώσει αύριο και του τι θα μας επιφέρει αυτή η πανδημία. Και αν όλα αυτά ακούγονται σαν μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, να σας πω πως στο Χονγκ Κονγκ επέβαλαν βραχιόλι εντοπισμού - για το καλό μας πάντα. Σαν μια επαναφορά του RFID chip, που ομοίως είχε πλασαριστεί ως μέσω εντοπισμού εμφυτευμένο στο δέρμα μας, το οποίο εκείνη την εποχή δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει. Όμως τώρα…ποιος ξέρει;
Ξαφνικά και το "Αθήνα 2020" που είχα γράψει το 2013 μου φαίνεται επίκαιρο.
Η πραγματικότητα μας. Είσαι ακριβής. Ελπίζουμε αυτά σύντομα να είναι μια ανάμνηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Γιώργο έχω την εντύπωση ότι το κοινωνικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς ξεβρακώθηκε με πάταγο απέναντι σε μια φυσική καταστροφή. Έτσι κι αλλιώς θεωρώντας κάθε κοινωνικό μέσο οργάνωσης "περιττό" και "επώδυνο" λόγω ...κόστους βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο με έναν εφιάλτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈναν εφιάλτη όμως που θα πλήξει, όπως πάντα, ταξικά τους φτωχούς και κατατρεγμένους.
Χωρίς νοσοκομεία, χωρίς υγεία, αντιμετωπίζουμε μόνο "συμβουλές" περί ατομικής ευθύνης από κράτη που έχουν χρεοκοπήσει απόλυτα ηθικά και αποτελεσματικά.
Νησίδες χωρών όπως η Κούβα, δίνουν μια βροντώδη απάντηση στο τι μπορεί να καταφέρει μια κοινωνία και πολιτεία σαν δεν κρύβεται πίσω από το άλλοθι του "τι μπορούμε να κάνουμε".
Και κλείνω με το αύριο. Τι μας περιμένει Γιώργο; Έχω πει πολλές φορές εδώ ότι οι εφιαλτικοί φασιστικοί κόσμοι των μυθιστορημάτων σου κερδίζουν έδαφος στις εξουσίες και στα όσα μας ετοιμάζουν.
Φίλε Γιάννη, ακριβώς έτσι έχει η κατάσταση. Μία ακόμη τραγωδία που θα εξελιχθεί σε ποταπό επαναπροσδιορισμό των αξιών μας. Και ίσως να μην το βλέπουμε ακόμα, όμως το παιχνίδι για να καταπατήσουν κάθε είδος ελευθερίας έχει ξεκινήσει. Μπορεί να είδαμε την ανικανότητα του κάθε κράτους και συστήματος μέσα απ' αυτήν την τραγωδία, και είναι μια ελπίδα ευκαιρίας να δούμε τα λάθη και να επαναπροσδιοριστούμε και μεις ως άνθρωποι, όμως το παιχνίδι μαίνεται να έχει ξεκινήσει με προκαθορισμένο τέλος.
ΔιαγραφήΚαι ενώ η Κούβα άναψε τον φάρο της αλληλεγγύης, σε σύγκριση με την δικιά μας ΕΕ, όταν όλα θα καταλαγιάσουν θα επανέλθουμε στον συνήθη σκοταδισμό.
Πραγματικά είμαι βαθιά στεναχωρημένος και προβληματισμένος για το αύριο. Σίγουρα δεν περίμενα το 2020 να μας μπει με τέτοιον τρόπο και σίγουρα δεν ξέρω τι να φοβηθώ. Τον αόρατο ιό που ελλοχεύει ύπουλα έξω απ' την πόρτα ή το ζοφερό αύριο.
Μακάρι βέβαια όλα αυτά να είναι απλές σκέψεις κάποιου μυαλού σε ένα μπλογκ και τίποτε άλλο.
Μακάρι Γιώργο να είναι πρόσκαιρες ανησυχίες μας και όχι να γίνει εφαλτήριο στραγγαλισμών που θα έρθουν.
ΔιαγραφήΡεαλιστικότατο! Μπράβο !
ΑπάντησηΔιαγραφήΞάφνικά Γιώργο μου, όσα έχεις γράψει δεν φαντάζουν πλέον σαν ακραία επιστημονική φαντασία. Αυτό το Ω Θεέ μου που σου έχω γράψει πολλές φορές σε σχόλιά μου για το μέλλον που περιγράφεις στα έργα σου, το έχω πει αρκετές φορές φέτος...Πολύ φοβάμαι και για τον ιό αλλά και για το μοντέλο ελέγχου του πολίτη που θα καθιερωθεί στο μέλλον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆννα μου ας ελπίσουμε να καταλαγιάσει κάπως η κατάσταση με τον ιό, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε με καθαρό μυαλό τις επιπτώσεις του.
ΔιαγραφήΕλπίζω το Ω Θεέ μου να μείνει μόνο στα σχόλια και να μην το αναφωνήσουμε και εμείς.
Το απόλαυσα. ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΑ. Καραδοκούν μέσα του όλες οι σκέψεις μου και ο προβληματισμός μου για τη Νέα Εποχή που έρχεται. Νιώθω σαν να έχει γίνει εσκεμμένα ένα παγκόσμιο restart.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνιωσα αυτό το άρθρο σε κάθε πτυχή του.
Εγώ θα πω ένα μεγάλο μπράβο εδώ!
Το δε κλείσιμο του δεν θα μπορούσε να με βρει λιγότερο σύμφωνη. Δυστυχώς, τα επόμενα χρόνια είναι αναμφίβολο ότι όσοι επιβιώσουμε θα επιβεβαιώσουν πολλά. Η λογική ωστόσο των χαοτικών μας συναισθημάτων που ζούμε τώρα με τον καταιγισμό πληροφοριών φόβου που δεχόμαστε, μας φέρνει στο να μην πολυσκεφτόμαστε και να μην μας απασχολεί τόσο το μακρινό ή κοντινό μέλλον.
Μπράβο φίλε μας!
Θα επιβιώσουμε παιδιά! Η ζωή έχει τους δικούς της νόμους. Και θα κάνει τον κύκλο της και θα νικήσει. Απλά το θέμα είναι πως θα είναι οι άνθρωποι, πως θα αντιδράσουν και το κυριότερο, οι ορέξεις της ΕΞΟΥΣΙΑΣ! Αυτήν να την φοβάστε απείρως περισσότερο από τον ιό!
ΔιαγραφήΒούλα σ' ευχαριστώ πολύ. Όπως προείπα και στον φίλο μου Γιάννη, ελπίζω πραγματικά όλα αυτά να παραμείνουν ως σκέψεις που θα τις βλέπουμε αύριο - μεθαύριο και θα γελάμε ή θα τις χλευάζουμε ως συνομωσιολογικές θεωρίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή