Πανδημικές σκέψεις εν μέσω καραντίνας

by: My little stories

Το δίσεκτο 2020 μπήκε για τα καλά και μάλιστα μπήκε με αξιώσεις ενός κακομαθημένου παλιόπαιδου που θέλει διαρκώς να τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του. Και ενώ από μια σκοπιά θα μπορούσε ίσως κάποιος να πει πως ξεκίνησε καλά.

Για κάποιους θα ήταν το έτος που θα έκαναν κάποια ριζοσπαστική αλλαγή στην ζωή τους, έτσι, για το γαμώτο. Τι στο διάολο και εγώ είχα αποφασίσει να γίνω παραμυθάς (δεν το έχω εγκαταλείψει) και να επικεντρωθώ σε εγχώριους πλους. Για κάποιους άλλους θα ήταν μια ευκαιρία να ξεπλύνουν τις στεναχώριες που ίσως και να τους χάρισε απλόχερα το 2019. Για κάποιους άλλους ήταν μια ευκαιρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα, είτε επαγγελματικό, είτε προσωπικό.

Και όχι πολύ μακριά από την έναρξη του έτους, αλλά σίγουρα πολύ μακριά από το μέρος που ζούμε, έπαιρνε σάρκα και οστά ένας ιός. Στην αρχή ίσως και να το πήραμε κάπως χαλαρά το θέμα, και μιλάω από προσωπικής άποψης μιας και όταν ενημερώθηκα για την κατάσταση είπα: "για την Κίνα είναι κάπως φυσιολογικό, έτσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο ποσοστό των ιών για κάποιο λόγο ξεκινούν από ' κει". Όλα αυτά χωρίς να θέλω να ακουστώ ως ρατσιστής, όμως έχοντας ταξιδέψει αρκετές φορές εκεί μπορώ να πω πως δεν τηρείται καμιά υγειονομική αρχή και πως τα πάντα τρώγονται.

Φυσικά σε τοπικό επίπεδο εμείς θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα άλλο μέτωπο για τώρα. Αυτό τον ευαίσθητων συνόρων μας και την αλλοπρόσαλλη τρέλα ενός δικτάτορα. Ο οποίος στην κυριολεξία ξεκίνησε να παίζει μια παρτίδα σκάκι με πιόνια εξαθλιωμένες, (από τον πόλεμό, από την πείνα, από την εκάστοτε αδικία του κράτους), ανθρώπους. Τους αρμάτωσε με όπλα και τους δηλητηρίασε με λόγια για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του. Κάπου εκεί πρωτοχάσαμε την μπάλα. Επικοινωνιακά παιχνίδια από τα, ούτως ή αλλιώς, ξεπουλημένα κανάλια, λαϊκιστικές ρητορείες από τους γνωστούς αγνώστους (που σίγουρα δεν είναι οι αναρχικοί των Εξαρχείων).

Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό και τις εξελίξεις που συνέβαιναν στα σύνορα και στις περιοχές τους, ο ιός πλησίαζε και την Γηραιά Ήπειρο. Συγκεκριμένα την γειτονική μας Ιταλία… μα… και πάλι ήταν μακριά.

Και μπήκε και ο Φλεβάρης και αρχίσαμε να βλέπουμε και από κάποια γειτονική μας χώρα, τις επιπτώσεις του ιού, οι οποίες σίγουρα και δεν ήταν, ούτε θα είναι, μόνο σωματικές. Η κατάσταση ξεκίνησε να ξεφεύγει, ζωές να χάνονται και οι μακρινές εικόνες ανθρώπινου εγκλεισμού και η καταπάτηση ελευθεριών που βλέπαμε στην τιβι έρχονταν όλο και πιο κοντά. Φυσικά αυτό που βλέπαμε ήταν η πρακτική μιας χώρας που αγνοεί παντελώς τον όρο ελευθερία, (χωρίς ένα αξιοπρεπές VPN δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το net όπως θες διότι τα πάντα ελέγχονται).

Μετά από έναν μήνα ο ιός θα χτύπαγε και την πόρτα μας.

Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω κάποια πράγματα που ακούγονται. Από την μια θεωρίες συνωμοσίας που έχουν ως βάση ένα βιβλίο του '80, πολιτικές θεωρίες εξόντωσης των γηραιών για αποφυγή συντάξεων (Ω ΝΑΙ), φυσιολατρικές θεωρίες πως η φύση εκδικείται τον άνθρωπο και από την άλλη θεωρίες εκκλησιαστικές από αδαείς πως η θεία κοινωνία και η αμέριστη πίστη θα μας σώσουν από τον ερχομό του ιού,( φυσικά μόνο εμάς τους ορθοδόξους που πιστεύουμε κάργα, διότι όλοι οι άλλοι τι; Δεν πιστεύουν αρκετά στον δικό τους θεό ή δεν προσεύχονταν σθεναρά για την ζωή τους;) . Τρελά πράγματα που σε κάνουν να πιστεύεις αν βλέπεις την πραγματικότητα ή καμιά φτηνιάρικη ταινία φαντασίας με γελοίους διαλόγους.

Και τα πάντα κατέρρευσαν σαν χάρτινο κάστρο σε πολύ λίγες μέρες.

Ένα σύστημα, το οποίο εξαρχής ήταν σαθρό, δεν λειτουργεί σωστά. Παίζουμε κρυφτό κυνηγημένοι από μια αόρατη απειλή, η οποία αυτή την φορά μας έχει χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας. Και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει παντού, τόσο στις γειτονικές μας χώρες όσο και στις άλλες ηπείρους. Κάπως έπρεπε να περιορίσουμε την απειλή του αόρατου ιού. Το μοντέλο ήδη το γνωρίζαμε, ήταν αυτό της Κίνας. Ως μέτρο προστασίας μας, λοιπόν, θεώρησαν πως πρέπει να απομονωθούμε, όχι όλοι όμως. Διότι ένας χτίστης, ένας μηχανικός ή ένας εργάτης πως θα δουλέψει από το σπίτι, παράπλευρες απώλειες θα μου πεις.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας, με απίστευτα τραγικές ανθρώπινες απώλειες, ξεκινά να πλήττεται ο εαυτός μας. Σωματικά και ψυχικά. Ένα πέπλο αμφιβολίας για το αύριο ξεκινά να μας περιβάλλει. Γιατί όταν θα τελειώσει όλο αυτό τι θα έχει απομείνει; Σίγουρα η πόρτα άνοιξε για ένα ζοφερό μέλλον, όμοιο με αυτό που περιγράφεται στο "1984" του George Orwell. Πιστεύω πως το μοντέλο για πιο πειθήνιους και δεκτικούς ανθρώπους, χωρίς ελευθερία του λόγου και των πράξεων του - χωρίς ελευθερία επιλογής - έρμαια της οικονομικής ελίτ και του πολιτικού φασισμού, έχει ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά. Πραγματικά τρομάζω και μόνο στην σκέψη του τι θα ξημερώσει αύριο και του τι θα μας επιφέρει αυτή η πανδημία. Και αν όλα αυτά ακούγονται σαν μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, να σας πω πως στο Χονγκ Κονγκ επέβαλαν βραχιόλι εντοπισμού - για το καλό μας πάντα. Σαν μια επαναφορά του RFID chip, που ομοίως είχε πλασαριστεί ως μέσω εντοπισμού εμφυτευμένο στο δέρμα μας, το οποίο εκείνη την εποχή δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει. Όμως τώρα…ποιος ξέρει;

Ξαφνικά και το "Αθήνα 2020" που είχα γράψει το 2013 μου φαίνεται επίκαιρο.