Παράθυρο από πίξελς ( Γράφει η Ελευθερία Καλογνωμά)

  

  Και να λοιπόν που κοιτούσαν την ζωή τους μέσα από μια οθόνη, την οθόνη που εκείνος πάντα μισούσε. Εκείνη παρατηρούσε το πρόσωπό του μέσα από αυτήν και δεν ανακάλυπτε κάτι καινούριο, της ήταν πιο οικείο από το δικό της, ήταν τόσα πολλά τα χρόνια που είχαν μοιραστεί, που είτε έβλεπε τον εαυτό της μέσα στον καθρέφτη είτε το πρόσωπό του, ήταν πια το ίδιο. Πόσο δίδυμος γίνεσαι με τον άλλον μετά από δεκαετίες συμβίωσης; Πόσο αποτυπώνεται πάνω σου; Πόσα κομμάτια του εαυτού σου χάνεις μέσα στον άλλον;

  Χαμογελούσαν και διακωμωδούσαν την κατάσταση, την υποχρεωτική "διάσταση". Πάντα γελούσαν ο ένας με τον άλλον, αυτό τουλάχιστον δεν το είχαν χάσει ποτέ. Είχαν χάσει όμως άλλα πράγματα. Κι εκείνη τα ένιωθε πιο πολύ από ποτέ. Τον κοιτούσε και το μόνο πράγμα που της ερχόταν στον νου ήταν πως δεν την είχε κοιτάξει ποτέ τόση ώρα στα μάτια συνεχόμενα, αποκλειστικά, απερίσπαστα, σαν να την είχε μόλις γνωρίσει, σαν να την ανακάλυπτε ξανά. "Είσαι όμορφη...", της είπε ένα βράδυ. 

Κι αυτή η διαπίστωση άφησε και τους δυο άφωνους. Πάντα το πίστευε αλλά είχε χρόνια να της το πει. Γιατί τώρα; Γιατί την "έβλεπε" τώρα; Μα είναι απλό, όταν ο άλλος είναι δίπλα σου διαρκώς, κάποια στιγμή παύεις να τον βλέπεις, απλά ξέρεις πως είναι εκεί κι αυτό σου φτάνει, ξέρεις πως αν απλώσεις το χέρι θα τον αγγίξεις, τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα, δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια κι αυτό σιγά σιγά τον εξαφανίζει. 

'Ενα ένα  πίξελ του ξεκολλάει από τα υπόλοιπα και χάνεται, γίνεται μια χαλασμένη οθόνη που αποσυντίθεται μπροστά στα μάτια σου χωρίς να το συνειδητοποιείς, γιατί η καθημερινότητα σ' έχει τόσο πολύ καταπιεί που δεν προλαβαίνεις να κοιτάξεις δίπλα σου. Θα βρεις χρόνο, έτσι λες στον εαυτό σου, πού θα πάει, σύντομα θα βρούμε χρόνο ο ένας για τον άλλον. Και μέχρι τότε όλα μπαίνουν σε αναμονή. Θα διασκεδάσουμε αργότερα, θα ταξιδέψουμε αργότερα, θα βρούμε χρόνο για όλα... αργότερα. Θα ζήσουμε αργότερα. Αυτό το αργότερα όμως ίσως να μην έρθει ποτέ. Η ζωή δεν περιμένει, ο χρόνος πολύ λιγότερο και ξαφνικά μια πανδημία τους είχε χωρίσει, άγνωστο για πόσο. Και η οθόνη που εκείνος τόσο πολύ μισούσε, είχε γίνει πια ο καθρέφτης τους. 

  Κι έτσι ένα βράδυ εκείνη αποφάσισε να διορθώσει την κατακερματισμένη από τα χρόνια εικόνα, ίσως να μην είχε άλλη τέτοια ευκαιρία, ίσως να μην της αφιέρωνε ποτέ ξανά τόσο χρόνο κοιτάζοντάς την μόνο στα μάτια. Πήρε ένα ένα τα χαμένα πίξελς και προσπάθησε να βρει την αρχική τους θέση. 'Οχι, δεν ήταν παράπονα, δεν ήταν πίκρα, ήταν ανάγκη να του δείξει πως πίσω από την "αρχική" οθόνη υπάρχει πάντα μια δεύτερη κρυμμένη που έχει πολλά περισσότερα να σου δείξει, αρκεί να ελαχιστοποιήσεις την πρώτη και τότε θα σου αποκαλυφθεί. Να ελαχιστοποιήσεις τα πρέπει και τα υποχρεώνομαι και να ζήσεις το τώρα, όχι να το μεταθέτεις πάντα για αργότερα. Γιατί το αργότερα είναι τελικά τεράστια παγίδα, μπορεί να το κυνηγάς μέχρι να πεθάνεις και να μην το πιάσεις ποτέ.

  'Οταν πια ολοκληρώθηκε η εικόνα και όλα τα πίξελς είχαν μπει στην θέση τους, την κοιτούσε άφωνος. Πόσο καλά την ήξερε τελικά; Πόσο καλά ξέρουμε τελικά τον άλλον; 'Αβυσσος, λένε, η ψυχή του ανθρώπου και τώρα το έβλεπε καθαρά. Και ήθελε περισσότερο από ποτέ να την αγγίξει. 'Ομως ήταν υποχρεωμένος να περιμένει. Αυτό έπρεπε όντως να γίνει αργότερα. 

   
Οι οθόνες τους έσβησαν με μια καληνύχτα κι ένα φιλί στον αέρα. Εκείνος χαμογέλασε στο σκοτάδι και σκέφτηκε πως τελικά... οι οθόνες δεν είναι και τόσο κακές. Ειδικά αυτές που δεν τους λείπει ούτε ένα πίξελ.