Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Γοργοπερπατώ
στον κατηφορικό δρόμο
Η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα αφήνει
μια ευχάριστη, γνώριμη, γήινη οσμή
που γαργαλάει ολες τις αισθήσεις μου μια προς μια
Ένα ρίγος διαπερνάει το κορμί μου σπιθαμή προς σπιθαμή
Ξάφνου, διακρίνω δυο σιλουέτες στην άκρη του δρόμου
Εσύ..
Κομψός αλλά συγχρόνως αμήχανος
Μια αμηχανία που διακρίνεται τόσο στο σμίξιμο των πυκνών φρυδιών σου
όσο και στην τοποθέτηση των χεριών μέσα στο βαρύ παλτό
Μια ευγενική παρουσία στέκει σιμά σου υποκρινόμενη το ίδιο συναίσθημα
Σταγόνες βροχής αρχίζουν να τρυπώνουν στο δέρμα μου
Που ολοένα και δυναμώνουν
Ξεκινά απότομα
ένα όργιο χρωμάτων με ομπρέλες
που υψώνονται στον αέρα
Μια εξ αυτών
προστατεύει την όμορφη νεαρά
Με το χέρι σου κλειδώνεις το σώμα της
Σαν πορσελάνινης κούκλας
Φοβούμενος μην σπάσει
όπως ακριβώς και η διαδικασία δημιουργίας της απαιτεί δεξιοτεχνία και ομαλές συνθήκες καιρού για να δουλευτεί, να κινηθεί, να γεννηθεί
Να πάρει ζωή..
Ανήμπορη να κάνω ένα βήμα
Μένω εκεί να σε κοιτώ να χάνεσαι κατω από το αμυδρό ημίφως του δρόμου
"Χρόνια πολλά"
κατάφερα να ψελλίσω..
Αυτή είναι η μέρα σου
Αυτή είναι η μέρα σας
Αυτή ήταν η μέρα μας...
Δώρον άδωρον είσαι για εμένα
Δώρον άδωρον..
Κ.Χ
Από την ποιητική της
συλλογή "Ζωή και Ποίηση"
And you'll see me waiting for you on the corner of the street..
Ξέρεις ότι έχω αδυναμία στη λεπτή κλασική ρομαντική ποιητική σου γραφή. Πολλά τα στοιχεία του κλασικού ρομαντισμού στο λόγο σου Κατερίνα. Δίνει στο ποίημά σου μια τρυφερή υφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλή βδομάδα.
Πόσο σας ευχαριστώ για τα όμορφα σας λόγια ..χαίρομαι που σας αγγίζει η γραφή μου !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω το έχω εκφράσει επανειλημμένα Κατερίνα. Και έτσι είναι.
ΔιαγραφήΚατερίνα μπράβο, πολύ όμορφο ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ Γιώργο !!!
Διαγραφή