1. Πολλοί σε γνωρίζουν από τη σκοτεινή λογοτεχνία και τη φαντασία. Πώς επηρεάζει το ύφος σου η ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, όπως στον αυτισμό; Η αλήθεια είναι ότι οι αναγνώστες με γνώρισαν και αγάπησαν ως συγγραφέα της λογοτεχνίας του φανταστικού -κάτι που συνεχίστηκε και εμπλουτίστηκε με βραβεία και διακρίσεις για πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά καθώς έγινα γονιός, άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος -θέλω να πιστεύω πως ξεκίνησα να βελτιώνομαι, να αποκτώ κοινωνικές ανησυχίες και νέες σκέψεις μαζί με τις νέες αυτές ευθύνες και χαρές -και όλα αυτά φάνηκαν στην λογοτεχνική στροφή που συνειδητά -και με ρίσκο που δικαιώθηκε με εκκωφαντικό στ' αλήθεια τρόπο, τόσο με σπουδαίες βραβεύσεις, όσο κυρίως με την αγάπη των αναγνωστών- έκανα, αρχικά με “Το κουτί”, και εν συνεχεία με το σε αρκετά σημεία βιωματικό “Το ξεχωριστό παιδί”, βήματα προς τα μπροστά. Σαφώς με απασχολούν και ως γονιό και ως ανεξάρτητο άνθρωπο τα κοινωνικά θέματα της σύγχρονης εποχής, ενώ ως συγγραφέας ανακαλύπτω, μια γραφή που εξ...
Γράφει η Δανάη Ιμπραχήμ
Δεν
είμαι παρά ένα λιμάνι.
Θα
πίστευε κανείς ότι αυτό είναι καλό, ότι
είμαι ένας προορισμός. Κόσμος έρχεται,
αράζει, εξερευνά. Διασκεδάζει με όσα
μπορώ να προσφέρω, αγκαλιάζει την
περιπέτεια αυτού του λιμανιού.
Πράγματι,
κόσμος έρχεται, αράζει κι εξερευνά. Η
ζωή μου αποκτά νόημα. Γεμίζει χρώμα και
μια ευχάριστη φασαρία. Αγκαλιάζω κι εγώ
την περιπέτεια που
μου προσφέρουν όσοι
έριξαν άγκυρα σε μένα.
Μα
αυτό δεν κρατάει για πολύ καιρό.
Τα
λιμάνια είναι προορισμός, αλλά όχι
παντοτινός.
Κόσμος
έρχεται και φεύγει. Περνάει, παίρνει
ό,τι μπορεί και χάνεται στον ορίζοντα,
αφήνοντας με κενή. Κάθε φορά κάνουν την
εμφάνιση τους νέοι εξερευνητές δίνοντας
μου την ελπίδα πως θα μείνουν για πάντα.
Μα κι αυτοί, σαν όλους τους άλλους,
αδειάζουν τα σεντούκια της ψυχής μου
και φεύγουν όσο γρήγορα ήρθαν.
Κι
εγώ μένω κενή.
Το
λιμάνι έχει ζωή για λίγο καιρό. Μετά
είναι ήσυχο σαν νεκροταφείο.
Το
λιμάνι έχει κόσμο για λίγο καιρό. Μετά
αδειάζει.
Γιατί
ο κόσμος προτιμάει το εφήμερο και τα
κέρδη, παρά να αράξει κάπου μόνιμα και
να δώσει κάτι σε αντάλλαγμα.
Δεν
βαριέσαι, τουλάχιστον το άδειο λιμάνι
είναι και το πιο καθαρό.
Πολύ όμορφες σκέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λιμάνι λοιπόν. Ένας προορισμός που δεν είναι για ...μονιμότητα. Σε συνεχή κίνηση. Υποδοχές και αποχωρισμοί. Δίνει και παίρνει. "Κάθε λιμάνι και καημός". Δεν γράφτηκε τυχαία. Έχει τη σημασία και την ιστορία του.
Κρατώ τις όμορφες σκέψεις σου Δανάη μου όπως πάντα έχουν κάτι σημαντικό να πουν.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτός ο στίχος. Η αλήθεια είναι τόσο βαθιά που όλοι θα βρούμε ένα παράδειγμα να το στηρίξουμε
ΔιαγραφήΝοσταλγικό σκηνικό..με πολύ αληθινά λόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Κατερίνα μου
ΔιαγραφήΤρελάθηκα με τον παραλληλισμό! Και το συναίσθημα που δίνεις, νομίζω το ΄χουμε νιώσει όλοι, αλλά εσύ το αποτύπωσες τόσο παραστατικά. Κι έχει και έναν "ζαμαμφουτισμό", όπως μου αρέσει να λέω, ειδικά στο τέλος, που μου αρέσει πάρα πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι ειναι Χάρη, δυστυχώς. Αυτό το συναίσθημα το έχουμε βιώσει όλοι..
Διαγραφή