Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
γράφει η Βούλα Γκεμίση
"Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ"
Βιβλιοσχολιασμός
Ολοκληρώνοντας το αναγνωστικό μου
ταξίδι στο συγκεκριμένο βιβλίο, ένιωσα ότι και εγώ ανακάλυψα τον δικό μου
Θησαυρό. Τα ιστορικά γεγονότα είναι δοσμένα από τη συγγραφέα μας Δανάη, με
τέτοιο τρόπο που δεν γίνονται καθόλου κουραστικά στον αναγνώστη. Αν και δεν έχω
ιδιαίτερη προτίμηση σε ιστορικά βιβλία, ομολογώ ότι η ιστορία και η εξέλιξη της
πλοκής σε παρασύρει ευχάριστα στο να κάνεις αυτό το ταξίδι μαζί με τους πρωταγωνιστές
στο παρελθόν. Ένα βιβλίο που είναι γεμάτο αρώματα και εικόνες από άλλους κόσμους.
Ανθρώπινα συναισθήματα που θα σε παρασύρουν ευχάριστα μέσα στην ιστορία αλλά
και θα σε τοποθετήσουν στη θέση των ηρώων.
Η μαγεία, ο έρωτας, το παιχνίδι, η
αδυναμία και η δύναμη που κρύβει η διαφορετικότητα των θρησκειών είναι αρκετά
για να σε κάνουν να αναζητάς την συνέχεια! Το «πάντρεμα» των αλλεπάλληλων
μηνυμάτων προς δύο διαφορετικούς λαούς με τόσο διαφορετική κουλτούρα και
νοοτροπία και στο τέλος η πολλά υποσχόμενη συνέχεια της ιστορίας, θα σου
κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον.
Λάτρεψα τους δύο πρωταγωνιστές! Τον
Αστέριο και την Ααζίν. Με την εξέλιξη της σχέσης τους όλα δόθηκαν αρμονικά μέσα
στη χρονική περίοδο που κλήθηκαν να ωριμάσουν τα συναισθήματα τους σταδιακά. Ο
έρωτας δεν θα μπορούσε ποτέ να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο! Αλλά εδώ υπάρχει
το «πάντρεμα» της διαφορετικότητας και του αλληλοσεβασμού αυτής κάπου στο τέλος
με την ένταση που χρειάζεται από τα στάδια που περνάει για την ωρίμανση του.
Τα μηνύματα πάρα πολλά και θα σταθώ
ιδιαίτερα στο κομμάτι της οικογένειας και στις αξίες της που η συγγραφέας μας παρουσιάζει
με τόσο γλαφυρό και όμορφο τρόπο. Αυτά τα μηνύματα με άγγιξαν συναισθηματικά.
Τα θεωρώ πολύ δυνατά χαρτιά της ιστορίας! Στη δύναμη της αδελφικότητας, της συντροφικότητας,
της πίστης και της αλληλεγγύης μέσα από την εξέλιξη των χαρακτήρων στην ιστορία,
όλα μοιάζουν να δίνουν μία άλλη βάση στην πλοκή ανεβάζοντας – για εμένα – το επίπεδο.
Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα που
έχει τόσο συγκεκριμένη αντίληψη των ιστορικών γεγονότων και δεν άφησε κενά στον
αναγνώστη. Στην προσέγγιση των χαρακτήρων και στη μαγεία που σκορπά μέσα από
την έμπνευση της, αλλά και στην εξέλιξη της ιστορίας που αναμένουμε από τη
συνέχεια της!!!
Η συγγραφική δεινότητα της Δανάης Ιμπραχήμ στο συγκεκριμένο είδος είναι αναμφισβήτητη. Και θα συνυπογράψω και εγώ τις παρατηρήσεις σου Βούλα. Είναι αλήθεια υπέροχο έργο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε για την εξαίρετη και συγκροτημένη παρουσίαση.
Κάθε επιτυχία στην πορεία σου Δανάη μου! Είσαι ένα διαμαντάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφή