Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Χριστοδούλου Αικατερίνη
Ένας κόσμος άπληστοςκάλπικοςΧαμένος μέσα στις πολύχρωμες φανταχτερές κορδέλες«Μια μεταξωτή για εμένα!»Γυαλίζει τόσο που θαμπώνει την όρασηΠεριτυλίγματα ακριβάΒαριά υφάσματαΕσάρπεςΠασμίνεςΕπικαλύψειςΟ κόσμος τούτος γεννάει και θρέφει επικαλύψειςΛογιών λογιών επικαλύψειςΚι εγώχαμένος μέσα στις πολύχρωμες φανταχτερές κορδέλεςΧαμένος στις αυταπάτες..«Μια μεταξωτή για εμένα!»
Κ.Χ
Aπό την ποιητική της συλλογή "Zωή και Ποίηση".
I need somebody now...
Αχ βρε Κατερίνα! Το ποίημά σου, ένα ακόμα ποίημά σου, στολίζει εδώ το χώρο μας. Υπέροχο αγαπητή μου φίλη. Να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ πολύ! Να' στε πάντα καλά!!!!
Διαγραφή