Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει η Βούλα Γκεμίση
ο ΧΡΟΝΟΣ
Αντέχουν τα νήματα στο παρελθόν να
πλέξουν αραχνοΰφαντη εσωτερική δύναμη για να προχωρήσεις παρακάτω;
Οι αναμνήσεις θα επισκιάσουν την
αντοχή.
Ο χρόνος θα επουλώσει κάθε ανοιχτή
πληγή που αιμορραγεί.
Θα προσπεράσει με το σκήπτρο του
νικητή και θα ρίξει μισό βλέφαρο στο απομεινάρι της ψυχής.
Θα περάσει.
Όλα περνάνε όταν εκείνος τα
αγκαλιάζει.
Έτσι αρκέστηκαν στο να μας πουν.
Αυτό είναι το παρήγορο συμπέρασμα.
Εκείνος θα κάνει τη δουλειά του κάπως
σιωπηλά και απόμακρα και στο τέλος θα πανηγυρίσει με την ίδια νοσταλγικότητα.
Κανείς δεν θα καταλάβει το μεγάλο του
έργο.
Κανείς δεν θα αγαπήσει τα σημάδια.
Τα τραύματα θα μείνουν πίσω.
Μόνο η ψυχή θα πιάνει το νου από το
χέρι για να τρέξουν ελεύθερα προς το άγνωστο. Να συναντήσουν την ανάμνηση.
Να
αγαπήσουν τη δύναμη της.
Μένω ενθουσιασμένος και συγκινημένος από τον ποιητικό σου λόγο Βούλα μου. Για μια ακόμα φορά μας δίνεις ένα εξαίρετο δημιούργημά σου. Ξέρεις ότι σου έχω εμπιστοσύνη. Ότι δεν έρχεται σαν έκπληξη αυτή η εξέλιξη. Για μένα ήταν αναμενόμενη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο ποίημα, αφιερωμένο στο χρόνο.
Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτό.
Κάποιες εμπνεύσεις μας πιστεύω ότι ανήκουν αποκλειστικά στο blog μας! Ή ίσως θα πρέπει να ξεκινάνε το ταξίδι τους από εδώ!
ΔιαγραφήΣ ευχαριστώ πολύ καλέ μου Γιάννη!
Πόσο δυνατό και κοντά σε τόσες εμπειρίες μας. Ο χρόνος, αυτό το τεράστιο καταπραϋντικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι... Πάντα μας αγγίζει αλλά και πάντα μας προσπερνά! Σ ευχαριστώ Δανάη μου!
ΔιαγραφήΜα ποσο ωραιο πορτραιτο του χρόνου. Πραγματικα εντυπωσιαζομαι με το πρωτόγνωρο της γραφής σου σε αυτό το κομματι και διαπιστώνω πως είσαι εξισου ταλαντούχα με ό,τι καταπιάνεσαι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη αν μπορούσες τώρα να με δεις... Κοκκινίζουν τα μάγουλα μου! Αλήθεια με συγκίνησε το σχόλιο σου & το κρατάω στην καρδιά μου να ξέρεις!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ!
Υπέροχο, ανατριχιαστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφή