Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλώς ήρθες

Αναγνώστης, συγγραφέας, αρθρογράφος ή και απλός περαστικός... Είναι τιμή μας να σε έχουμε στην παρέα μας!

Επιλεγμένα

"Φωνές από το παρελθόν" της Ευδοκίας Αναγνώστου (Συμμετοχή στο δικτυακό δρώμενο "Μια ιδέα-μια έμπνευση #4)

"Φωνές από το παρελθόν"  Γράφει η Ευδοκία Αναγνώστου Κεντρική ιδέα: Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play. Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά: «Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες. Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν; Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας; Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον. Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέπει να τη βρείτε. Ή να ...

Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά

Γράφει ο Κωφιάδης Χάρης



Βαμμένα κόκκινα μαλλιά 

κι ένα γαλάζιο κλάμερ. 

Ώμοι κυρτοί και γυρισμένοι προς τα μέσα...

Κρυψώνα θλιβερή για στήθια άλλοτε περήφανα που γίνανε μαστάρια. 

Στενάχωρες προσθήκες όλες τους, σ' ένα σαρκίο φορτωμένο από τα χρόνια. 


Βαμμένα κόκκινα μαλλιά

και απεγνωσμένες ρουφηξιές. 

Γεμάτες νικοτίνη οι ανάσες πια, και πίσσα. 

Και χνώτα γκρι ξεβάφουν τα ροζ χείλια. 

Μπογιά που πλέον πέρασε και από κάτω γήρας.


Βαμμένα κόκκινα μαλλιά 

και θυμωμένα βλέμματα. 

Για νιότες που 'ταξαν πολλά,

όλα τα πήραν πίσω...μαζί και τόκους άδικους. 


Σε βλέπω...


Ισχνή, ζαρωμένη, πικραμένη.

Καθισμένη στο πεζούλι, μαρτυράς πως κάποιοι ακόμη την κατέχουν. 

Αυτή τη νιότη, τη δροσιά που πίσω δεν γυρνάει. 

Όσο κι αν βάφεις τα μαλλιά, όσο και αν χρωματίζεις, 

εκείνη έφυγε. 


Βαμμένα κόκκινα μαλλιά 

και ρίζες λευκές...

Ποια ήσουν και ποια είσαι πια αναρωτιέμαι.



Σχόλια

  1. Χάρη φίλε μου, μας εκπλήσσεις ακόμα μια φορά θετικά! Και ποίημα φίλε μου! Και μάλιστα εξαίσιο, όμορφο, λυρικό και αισθαντικό.
    Μήπως είναι στιγμή να το δοκιμάσεις πιο συστηματικά;
    Στέλνω την ενθάρρυνσή μου αγαπητέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμπνεύσεις της στιγμής Γιάννη, για τις οποίες οταν έρχονται σε αυτη τη μορφή του ποιήματος, δεν έχω και κανένα μέτρο, κανενα σύστημα αξιολόγησης. Μα σας το παραθέτω και χαίρομαι πολύ γι αυτά που ακούω ή που διαβαζω εν προκειμένω!!! Θερμα σ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H ποίηση Χάρη μου δεν έχει προετοιμασία. Μέσα στην καρδιά σου γεννιέται με τη φλόγα της ψυχής σου. Δεν έχει μέτρα, δεν έχει σταθμά. Γράφεις και εκφράζεις. Κάνε το, μην διστάζεις!
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Back to Top