Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Γράφει ο Χάρης Κωφιάδης
Δεν είναι Δευτέρα
Είναι άλλη μια Δευτέρα που ο κόσμος τρέχει μανιωδώς να προλάβει,
Τη δουλειά, τις υποχρεώσεις, τη ζωή...
Τους βλέπεις.
Είναι άλλη μια Δευτέρα, φορτωμένη με αράβικο χαρμάνι σε χάρτινα κύπελα,
Κανα-δυο τσιγάρα και τη βαριά αίσθηση πως κάτι ξεκινά που εσύ δεν θέλησες.
Βλέμματα χαμηλωμένα σε πόδια που βιάζονται.
Και καρδιές που βουλιάζουν...
Τις ακούς.
Είναι άλλη μια Δευτέρα που θα 'θελες να 'τανε Παρασκευή,
Ή έστω Πέμπτη
Και αναμονή!
Πολλή αναμονή για το τίποτα εκείνο που δεν ξέρεις και δεν ξέρω.
Το νιώθεις;
Είναι άλλη μια Δευτέρα πάνω σε μύριες άλλες,
Κι όμως, δεν θα 'λεγα πως με γνωρίζω καλύτερα απ' όσες πέρασαν.
Μα κάτι έχει αλλάξει.
Στη μακριά λίστα των όσων προσμένω, δεν είσαι...
Και κάπως αυτή η Δευτέρα μοιάζει διαφορετική και αλλιώτικη.
Είναι όμως άλλη μια Δευτέρα που θα φύγει.
Ίσως την επόμενη σε περιμένω ξανά.
Ίσως και όχι...
Ένα ποίημα - έκπληξη από εσένα που δεν μας έχεις συνηθίσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μισούμε και αγαπάμε τελικά αυτές τις Δευτέρες?
Με αυτό τον προβληματισμό έμεινα στο τέλος και μου έδωσε τροφή για σκέψη...
Πράγματι Βούλα, δεν γράφω ποιήματα. Και αυτό είναι περισσότερο σκέψεις που ίσως φέρνουνε σε ποίηση. Έχεις δίκιο παρόλα αυτά, αγαπάμε να μισούμε τις Δευτέρες μας! Σ' ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΚαταπληκτικό. Τελικά αν και αγαπιούνται τα ξεκινήματα, οι Δευτέρες είναι αδικημένες θεωρώ. Και λίγο παρεξηγημένες. 🙄🙂
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πάρα πολύ! Οι Δευτέρες είναι όντως παρεξηγημένες! Γιατί τις έχουμε φορτώσει με ό,τι δύσκολο και ό,τι όχι τόσο ευχάριστο. Από Δευτέρα δε λέμε;
ΔιαγραφήΩωωωωω να μια ευχάριστη έκπληξη αγαπητέ Χάρη! Ποίημα λοιπόν! Και πόσο όμορφο, συναισθηματικό. Με μηνύματα, εικόνες και συναισθήματα. Με τις σκοτωμένες προσδοκίες μιας Δευτέρας και τις αναμονές της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου, με ότι καταπιάνεσαι συγγραφικά, έχει να δώσει κάτι σπουδαίο και όμορφο, μπράβο φίλε μου. Ειλικρινά το χάρηκα.
Γιάννη φίλε μου, τώρα είδα το σχόλιό σου και για μία ακόμη φορά με τιμάς. Χαίρομαι πάρα πολύ λοιπόν που αυτά με τα οποία καταπιάνομαι, ανεξαρτήτως ποιότητας που δεν μπορώ να την κρίνω εγώ, κάτι μπορούν να προκαλέσουν. Έστω και μια μικρή σκέψη!
ΔιαγραφήΦυσικά και μπορούν Χάρη μου, το ρωτάς; Το βλέπεις άλλωστε. Κράτα το αυτό κατά νου, το ποίημα λέω, να το δουλέψεις. Ποτέ δεν ξέρεις. Καλησπέρα φίλε μου.
ΔιαγραφήΤο κρατώ όπως και ό,τι άλλο έχεις να μοιραστείς φίλε μου Γιάννη! Καλό μήνα να έχουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή