Το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ήταν τον Αύγουστο του ’15. Είχαμε μαζευτεί πολλοί βλέπετε. Εγώ. Οι γονείς. Οι παππούδες. Τα φαντάσματα. Οι τύψεις -ζώντων και μη. Ίσως επέστρεφα ξανά. Ίσως όταν δε θα ζει κανένας από τους προαναφερθέντες αποφασίσω να μείνω ξανά μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Με τους νεκρούς και τις τύψεις τους τα καταφέρνω καλύτερα. Είναι πιο σιωπηλά όλα όταν είναι θαμμένα. Και οι άνθρωποι… και οι τύψεις τους. Το Καπετανόσπιτό μας ήταν κάτι σαν ιερό κειμήλιο. Σαν ένα παλιό μπαούλο που από μέσα του βγαίνουν άνθρωποι και αναμνήσεις. Ο παππούς Αυγέρης δεν ήταν ο πρώτος που έζησε εδώ, ήταν όμως εκείνος που φρόντισε να γεμίσει το πετρόχτιστο κειμήλιο των παππούδων του με ζωντάνια και φως. Και αναγκαστικά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους… τύψεις. Ο Αυγέρης ήταν καπετάνιος. Και ως σωστός καπετάνιος που δεν μπορεί να κρατάει ταυτόχρονα το πηδάλιο ενός πλοίου κι ενός σπιτιού, παντρεύτηκε τη Σόφη παραδίδοντας της το πηδάλιο του σπιτιού και της καρδιάς του. ...
Σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο blog μας τον Κωνσταντίνο Κορμπάκη, συγγραφέα του βιβλίου Το τίμημα είναι ο χρόνος Ι . Αρχικά θα θέλαμε να μας συστηθείς για να σε γνωρίσει λίγο καλύτερα το κοινό. Περίγραψε τον εαυτό σου σε τέσσερις προτάσεις. Οι περισσότεροι συγγραφείς περνούν πολλά από τα χαρακτηριστικά τους στους πρωταγωνιστές των βιβλίων τους και για κάποιον που με ξέρει θα αναγνωρίσει πολλά απ’ αυτά στους ήρωές μου. ( Αυτή η πρόταση δεν μετράει · είναι εισαγωγική ) Θα περιέγραφα τον εαυτό μου ως ένα άτομο αισιόδοξο, καλοπροαίρετο αλλά και επιφυλακτικό. ( Εδώ μετριάζουμε τα επίθετα για να μη φανούμε νάρκισσοι ) Κατά γενική ομολογία είμαι κοινωνικός ( οι φίλοι μου γελούν αυτή τη στιγμή χωρίς να θυμούνται ότι ξέρω όλα τα μυστικά τους ) και φιλικός ( τώρα σοβάρεψαν ). Στα ενδιαφέροντά μου ( ευτυχώς δεν μου μένουν άλλες προτάσεις ) συγκαταλέγονται η ανάγνωση βιβλίων λογοτεχνικών αλλά και φιλολογικών. Είμαι λάτρης του fantasy gaming ( αν και noob μερικές φορές ...